فیلم The King of Staten Island 2020

پیتر دیویدسون در طول دوران حرفه‌ای خود با چالش‌های زیادی روبرو بوده و به دلیل روندهای منفی فرهنگی «لغو» به نوعی در معرض قضاوت بدی قرار گرفته است. اگر با هدف نفرت از او به تماشای فیلم بروید، این احساس را خواهید داشت، اما این کار روح فیلم را نادیده می‌گیرد. «سلطان استاتن آیلند» به عنوان یک فیلم نیمه‌زندگی‌نامه‌ای و یک ورودی فوق‌العاده دیگر در...

پیتر دیویدسون در طول دوران حرفه‌ای خود با چالش‌های زیادی روبرو بوده و به دلیل روندهای منفی فرهنگی «لغو» به نوعی در معرض قضاوت بدی قرار گرفته است. اگر با هدف نفرت از او به تماشای فیلم بروید، این احساس را خواهید داشت، اما این کار روح فیلم را نادیده می‌گیرد. «سلطان استاتن آیلند» به عنوان یک فیلم نیمه‌زندگی‌نامه‌ای و یک ورودی فوق‌العاده دیگر در کارنامه روزافزون جاد آپاتو می‌درخشد. جاد آپاتو آثار کمدی خنده‌داری را کارگردانی و تولید کرده است: «قطار درهم‌ریخته»، «دختران عروسی»، «سوپر بد»، «باردار» و «مرد ۴۰ ساله». کارنامه او به قدری قوی است که نامش به تنهایی می‌تواند توجه مرا جلب کند، به ویژه زمانی که فیلم کمدی به نویسندگی و کارگردانی او منتشر می‌شود. با اضافه شدن پیتر دیویدسون به عنوان نویسنده و ستاره اصلی، به همراه بازیگران جذاب مانند ماریسا تومی و بیل بور، علاقه‌ام بیشتر می‌شود. «سلطان استاتن آیلند» داستانی کلیشه‌ای با مضمون «فرزند والد مرده‌ای که باید یاد بگیرد چگونه فرد بهتری باشد» را دنبال می‌کند، اما آیا می‌تواند این داستان را به شیوه‌ای ارتقا دهد؟ نخستین نکته‌ای که باید گفت این است که طنز تیره واقعاً برای من کار می‌کند. برای هر کسی که این نوع کمدی را نمی‌پسندد، فیلم آپاتو ممکن است بیش از حد باشد. شوخی‌های بی‌پروای زیادی در مورد حساس‌ترین موضوعات و شخصیت‌هایی با حس شوخ‌طبعی بی‌حد و مرز وجود دارد. بنابراین، اگر طرفدار کمدی تاریک نیستید، این فیلم ممکن است تجربه‌ای ناخوشایند برایتان باشد. اما اگر مشکلی با خندیدن به یک «شوخی بد» ندارید، این کمدی ممکن است به اندازه‌ای برایتان سرگرم‌کننده باشد که لحظات خوبی را تجربه کنید. من واقعاً لحظات خوبی را سپری کردم. شخصیت اسکات «پسری بد که کارهای بد انجام می‌دهد» را به سطحی بسیار بد (و گاهی غیرقانونی) می‌برد. او انواع مشکلات روانی را دارد و چیزهای ناامیدکننده، غم‌انگیز و توهین‌آمیز را به هر کسی که در مسیرش قرار گیرد، می‌گوید. پیتر دیویدسون در این نقش واقعاً درخشان است و به نظر می‌رسد که از بازی در این نقش لذت می‌برد. اما مسیر شخصیت او به قدری طولانی و اغراق‌آمیز است که نمی‌توانم به او ارتباط برقرار کنم یا برایش دلسوزی کنم. این موضوع ممکن است برای هر بیننده‌ای سرنوشت فیلم را رقم بزند: ارتباط عاطفی‌تان با قهرمان داستان. همانطور که در آغاز گفتم، روایت به یک داستان کلیشه‌ای می‌پردازد که مردم هزاران بار آن را دیده‌اند. بنابراین، از همان ابتدا، بسیار آسان است که بفهمید فیلم به کجا می‌رود، چه تغییراتی در شخصیت‌ها ایجاد خواهد شد و چگونه به پایان می‌رسد. شوک‌های داستان‌نویسی در این ژانر به ندرت اتفاق می‌افتند و حتی وقتی هم که اتفاق می‌افتند، به ندرت می‌توانند به شکلی بر روی بینندگان تأثیر بگذارند که دیدگاه ما را به کل فیلم یا شخصیت‌های آن تغییر دهند. «سلطان استاتن آیلند» فیلمی است که در ده تا پانزده دقیقه اول همه چیزهایی را که بینندگان نیاز دارند، به آنها می‌گوید و سپس هیچ چیز جدیدی در ادامه وجود ندارد. فیلم بیش از حد طولانی است. تماشای کسی که بیش از دو ساعت در تلاش است تا بفهمد چه کاری باید با زندگی‌اش بکند، دقیقاً بهترین سرگرمی نیست. راه‌های زیادی برای ارتباط با شخصیت پیتر دیویدسون وجود دارد، اما من واقعاً به سختی توانستم یکی از آن‌ها را پیدا کنم. همانطور که احتمالاً مردم می‌دانند، پدر دیویدسون نیز آتش‌نشان بود که در حملات ۱۱ سپتامبر جان خود را از دست داد و این فیلم به وضوح از زندگی دیویدسون الهام گرفته است. این فیلم زندگی‌نامه او نیست، اما او به وضوح بسیاری از مشکلات شخصی خود را به شخصیت اسکات منتقل کرده است. برخی حتی بیان می‌کنند که او در حال فقط بازی کردن خود است و این چندان دور از حقیقت نیست. به نظر من، بهترین جنبه فیلم بدون شک دیالوگ‌های فوق‌العاده واقعی آن است. واقعاً احساس می‌شود که شخصیت‌ها در حال گفت‌وگوی واقعی هستند. ویرایش فیلم به قدری بی‌نقص است که در چند لحظه فراموش کردم که در حال تماشای یک فیلم هستم. شیمی بین هر یک از اعضای بازیگران به قدری زنده است که هر گفت‌وگو بین دو شخصیت همیشه احساس بسیار واقعی‌ای دارد. ماریسا تومی و بیل بور واقعاً شگفت‌انگیز هستند. آرزو می‌کنم زمان بیشتری به توسعه subplot شخصی بل پاولی اختصاص داده شود، اما می‌فهمم که او از جمله شخصیت‌های چندان مهم نیست. در پایان، «سلطان استاتن آیلند» از یک فرمول بسیار شناخته‌شده (و کمی بیش از حد استفاده شده) استفاده می‌کند که خیلی طولانی می‌شود، اما جاد آپاتو این را با حس شوخ‌طبعی تاریک و خنده‌دارش متعادل می‌کند، به کمک نویسندگان همکارش، پیتر دیویدسون و دیو سیروس. بیشتر کمدی واقعاً کار می‌کند که به عبور از بخش‌های کمتر سرگرم‌کننده (و پیش‌بینی‌پذیر) روایت کمک می‌کند. دیویدسون در نقشی می‌درخشد که بسیاری آن را «او فقط خود را بازی می‌کند» نامیده‌اند، اما من او را بسیار جذاب و دیدنی می‌دانم، حتی اگر نتوانم به طور کامل با شخصیتش ارتباط برقرار کنم. پیوستگی عاطفی با قهرمان داستان جزء اصلی است که یا شما را عاشق این فیلم می‌کند یا دو ساعت را صرف تماشای کسی می‌کند که در تلاش است بفهمد چه کار باید با زندگی‌اش بکند. دیالوگ‌های واقعی (که با ویرایش بی‌نقص تقویت شده‌اند) و شیمی فوق‌العاده بازیگران، به وضوح ترازو را به سمت مثبت می‌چرخاند. من قطعاً این فیلم را توصیه می‌کنم، اما با این هشدار کوچک که اگر طرفدار کمدی تاریک نیستید، بهتر است از این فیلم صرف‌نظر کنید.