فیلم Walk of Shame 2014

فیلم "Walk of Shame" به کارگردانی استیون بریل، انتظارات زیادی را برآورده نکرد، به ویژه با توجه به اینکه فیلم قبلی او، "Movie 43"، یکی از بدترین فیلم‌های سال ۲۰۱۳ بود. به نظر می‌رسد این کمدی با بازی الیزابت بنکس، ترکیبی از "The Hangover" و "Anchorman" باشد، اما متاسفانه فاقد جوک‌ها و جذابیتی است که این دو فیلم داشتند. داستان فیلم درباره مگان است که پس...

فیلم "Walk of Shame" به کارگردانی استیون بریل، انتظارات زیادی را برآورده نکرد، به ویژه با توجه به اینکه فیلم قبلی او، "Movie 43"، یکی از بدترین فیلم‌های سال ۲۰۱۳ بود. به نظر می‌رسد این کمدی با بازی الیزابت بنکس، ترکیبی از "The Hangover" و "Anchorman" باشد، اما متاسفانه فاقد جوک‌ها و جذابیتی است که این دو فیلم داشتند. داستان فیلم درباره مگان است که پس از ترک دوست‌پسرش و از دست دادن یک فرصت شغلی استثنایی به عنوان مجری در یک شبکه بزرگ، تصمیم می‌گیرد شب را به طور افراطی بنوشد و در یک رابطه یک‌شبه شرکت کند. پس از یک شب موفق، او بیدار می‌شود و متوجه می‌شود که اکنون بهترین گزینه برای شغل مجری‌گری است، اما باید به موقع به محل کارش برسد. او در حالی که کیف پول و تلفن همراهش را فراموش کرده، به طولانی‌ترین "راه ننگ" خود می‌پردازد. در این مسیر، او دوستان غیرمنتظره‌ای پیدا می‌کند و با ماجراهای عجیب و غریبی مواجه می‌شود تا به دفتر خبر در زمان مناسب برسد. اما در نهایت، "Walk of Shame" یک سفر توهین‌آمیز، نژادپرستانه و بی‌مزه است که هیچ چیز جدیدی به ژانر کمدی اضافه نمی‌کند. مشکل اصلی فیلم این است که شوخی‌های آن از تفاوت مگان با دیگران ناشی می‌شود. در اوایل فیلم، مگان با سه مرد سیاه‌پوست روبرو می‌شود و به وضوح از این می‌ترسد که آنها قاچاقچیان مواد مخدر هستند. نه تنها شخصیت او نژادپرست است، بلکه دیدگاه بریل نیز بیننده را به نژادپرستی تشویق می‌کند. در نهایت، مشخص می‌شود که این مردان، افراد خوبی هستند که مایل به کمک به مگان‌اند؛ این باید خنده‌دار باشد، اما در واقع فقط توهین‌آمیز به نظر می‌رسد. این تنها یک مورد نیست. مگان با یک راننده تاکسی خارجی عصبانی، تعدادی پلیس ناتوان و مهم‌تر از همه، شخصیتی به تصویر کشیده شده که به عنوان یک احمق و بی‌عرضه توصیف می‌شود. فیلم به نوعی به بیننده القا می‌کند که خارجی‌ها قابل اعتماد نیستند، اقلیت‌ها به کلیشه‌ها می‌انجامند و زنان بی‌فایده هستند. "Walk of Shame" مفهومی شرم‌آور است که بر اساس فرضیات مضر بنا شده است. نویسندگی ضعیف، شوخی‌های تکراری و شخصیت‌های قابل پیش‌بینی تنها زینت بخش این تلاش خام برای ایجاد کمدی هستند. استیون بریل با این فیلم تماشاگران را در حالتی از شرمندگی از سینما خارج خواهد کرد. این فیلم تماشا کردنش قابل قبول است، اما احتمالاً دوباره تماشا نخواهم کرد و نمی‌توانم آن را توصیه کنم. دلیل این نیست که فیلم بدی است، بلکه من طرفدار بزرگی از الیزابت بنکس نیستم و او در این فیلم تقریباً ۹۰ درصد زمان را تحت فشار و آزار قرار دارد و پیروزی‌های کمی در طول فیلم دارد. بقیه فیلم اساساً نشان می‌دهد که بقیه افراد در دنیا او را تحت فشار قرار می‌دهند و او را تایید می‌کنند، و تجربه بهتری می‌شد اگر او شخصیتی قوی‌تر داشت. متوجه هستم که هدف این است که او شخصیتی ضعیف باشد که مجبور است از طریق مشکلات این ماجراجویی رشد کند. اما دوست داشتم شخصیتی قوی‌تر (مانند لارا کرافت آمریکایی) در این الگوی مشابه قرار بگیرد و مشکلات و حل آن‌ها را تجربه کند. نکته من این است که وقتی شما چیزی را می‌بینید و خواستار چیز دیگری هستید، نمی‌توانید از آنچه در مقابلتان است لذت ببرید، حتی اگر فیلمی قابل قبول (اما متفاوت) باشد که انتظارش را داشتید. این بخشی ناخوشایند از انسان بودن است. در حالی که شوخی‌ها قابل قبول هستند، الگوی تکراری باعث برآورده شدن انتظارات می‌شود که کمدی را کمرنگ می‌کند. همچنین، این فیلم چندان دلگرم‌کننده نیست. به نظر می‌رسد الیزابت بنکس به طور آماری جذاب است، در یک لباس زیبا، و شخصیتی را بازی می‌کند که یک سلبرتی محلی است. همچنین به من گفته شده که بودن یک زن سفیدپوست مزیت دارد. او به نوعی کاندیدای ایده‌آل برای دریافت کمک‌های خیریه است، اما به طور همزمان، از سوی افرادی که به همان اندازه ممکن است به او آسیب برسانند، تحت فشار قرار می‌گیرد. این مسئله به تعلیق باور من لطمه می‌زند که چرا نمی‌تواند با کسی صحبت کند، چه برسد به اینکه واقعاً به او کمک کند. حالا که به یاد می‌آورم در گذشته در موقعیت‌های مشابهی گیر کرده‌ام، ممکن است کمی سخت‌گیرانه قضاوت کرده باشم، اما این موضوع تجربه را برای من کمتر لذت‌بخش می‌کند.