فیلم Heathers 1988

فیلم "Heathers" که در سال 1989 منتشر شد و توسط مایکل لِهمَن کارگردانی شده است، با بازی وینونا رایدر در نقش ورونیکا، یک دانش‌آموز دبیرستانی در اوهایو آغاز می‌شود که برای پیوستن به گروه محبوبی از سه دختر، که به‌طور تصادفی همه آن‌ها هدر نام دارند (کیم واکر، لیسان فالك و شانون داگری)، خود را به فروش می‌گذارد. اما هر چه بیشتر با آن‌ها وقت...

فیلم "Heathers" که در سال 1989 منتشر شد و توسط مایکل لِهمَن کارگردانی شده است، با بازی وینونا رایدر در نقش ورونیکا، یک دانش‌آموز دبیرستانی در اوهایو آغاز می‌شود که برای پیوستن به گروه محبوبی از سه دختر، که به‌طور تصادفی همه آن‌ها هدر نام دارند (کیم واکر، لیسان فالك و شانون داگری)، خود را به فروش می‌گذارد. اما هر چه بیشتر با آن‌ها وقت می‌گذراند، بیشتر متوجه می‌شود که نمی‌تواند آن‌ها را تحمل کند. در این میان، دانش‌آموز مرموز جدیدی به نام جی‌دی (کریستین اسلیتر) وارد می‌شود که راه‌حلی عجیب و غریب برای معضل ورونیکا دارد. این فیلم یک اثر منحصر به فرد در ژانر نوجوانان است که تلاش می‌کند با شوخ‌طبعی سیاه و استفاده از زبان توهین‌آمیز، مرزهای عادی را بشکند. فیلم‌های آینده‌ای مانند "Jawbreaker" (1999) و شاید حتی "Mean Girls" (2004) تحت تأثیر این فیلم قرار گرفته‌اند. نقدی که بر فشار همسالان، خودکشی نوجوانان و تخریب‌گرایی گروه‌ها دارد، بسیار قوی است. نوجوانان می‌توانند از سوی دانش‌آموزان "محبوب" گمراه شوند، اما همچنین ممکن است از سوی افرادی که در حاشیه قرار دارند نیز گمراه شوند. کریستین اسلیتر به‌عنوان نوعی شخصیت تاریک و جذاب در اواخر دهه 80 به خوبی درخشیده و یکی از بهترین نقش‌های او محسوب می‌شود. وینونا رایدر نیز در نقش پروتاگونیست به طرز شگفت‌انگیزی خوب عمل کرده است. در حالی که قسمت اول فیلم بسیار خوب است، داستان در میانه کمی خسته‌کننده می‌شود؛ خوشبختانه، 20 دقیقه پایانی فیلم دوباره جذاب می‌شود. فضاسازی دهه 80 واقعا بی‌نظیر است. نمی‌خواهم پایان اصلی فیلم را فاش کنم، اما باید گفت که این پایان بسیار تیره‌تر بود. آن‌ها یک پایان جایگزین داشتند که از آن استفاده نکردند. ظاهراً استودیو نویسنده و کارگردان را تحت فشار قرار داد تا به پایان سینمایی برود که من با آن موافقم. این داستانی از رستگاری است. گمراه شدن توسط افراد فاسد برای یک دوره، یک نفر را برای همیشه تعریف نمی‌کند. این فیلم 1 ساعت و 43 دقیقه طول می‌کشد و در لس آنجلس (دبیرستان) و نواحی اطراف آن (سانتا مونیکا، توجونگا و پاسادنا) فیلم‌برداری شده است. نویسنده: دانیل واترز. امتیاز: B-/C+ این فیلم یک ساتیر دبیرستانی است که به طرز فوق‌العاده‌ای انجام شده است. این فیلم تمام آن چیزی است که درام‌های دبیرستانی امروزی آرزو دارند باشند. این فیلم تاریک و خنده‌دار است، اما هیچ‌یک از معنای خود را به جوک‌های احمقانه نمی‌بازد. به‌خوبی جهنمی که دبیرستان است (و جامعه به‌طور کلی) را به تصویر می‌کشد. درست مانند دبیرستان، در زندگی هم مارثاها و هدرها در همه جا وجود دارند. جی‌دی یک شرور عالی است، زیرا حتی از زمان معرفی‌اش، می‌دانیم که او فردی آشفته است که کارهای بدی انجام می‌دهد، اما به‌تدریج با او همدردی می‌کنیم، درست مانند ورونیکا. این نشان می‌دهد که به‌عنوان یک جامعه، ما برای دفاع از مردان سفیدپوست و اعمال آن‌ها تا چه حد پیش می‌رویم. "هدرها" همچنین به‌وضوح نقدی بر سلسله‌مراتب اجتماعی موجود در جهان است. این موضوع را در مقیاس کوچکتری، یعنی دبیرستان، نشان می‌دهد. جی‌دی به‌خوبی در انتهای فیلم خلاصه می‌کند: "... زیرا دبیرستان همان جامعه است". هدرها در مدرسه حاکم هستند و این فیلم به‌خوبی نشان می‌دهد که چرا این‌گونه است. این یک سیستم است که برخی افراد را در رأس قرار می‌دهد، مانند هدرها، و سایر "مارثاها" را در پایین. کشتن هدر چاندلر ممکن است به‌عنوان راهی برای مختل کردن این سلسله‌مراتب و بازگرداندن جامعه به شکلی خالص به نظر برسد، اما این‌طور نیست. هدر چاندلر با قدرت خود یکسان نیست، او فقط نقشی است که در سیستم بزرگ‌تر ایفا می‌کند. نبود او این نقش را از بین نمی‌برد، بلکه آن را به فرد مناسب بعدی واگذار می‌کند. در این فیلم، رنگ‌ها نقش مهمی ایفا می‌کنند. هدر چاندلر که رنگ قرمز را نمایندگی می‌کند، نشان‌دهنده خشم و تسلط اوست. هدر مک‌نامارا با رنگ زرد نمایانگر روح مهربان او، اما همچنین ضعف اوست. رنگ سبز هدر دوک نمایانگر حسادت او به چاندلر است. رنگ امضای ورونیکا آبی است که نماد هوش است، اما پس از کشتن هدر چاندلر، لباس بنفش می‌پوشد. همان‌طور که می‌دانید، آبی و قرمز با هم بنفش می‌سازند. من این را به‌عنوان تأثیر "شرارت" هدر چاندلر بر ورونیکا می‌بینم. ورونیکا ممکن است فکر کند که او دنیای خود را از شر خلاص کرده است، اما او در واقع خود به شر تبدیل شده است. "هدرها" تقریباً مانند نسخه‌ای سیاه از "سرکش بدون دلیل" (1955) است، زیرا به‌طور ثابت به عمق‌های پیچیده و لابیرنتی نگرانی‌های نوجوانی می‌پردازد و به یک راه‌حل ضد اجتماعی و به‌طور کامل جنایتکارانه می‌رسد. این فیلم پر از دغدغه‌های عمدتاً بی‌اهمیت سلسله‌مراتبی است که در همه مدارس به میزانی بیشتر یا کمتر وجود دارد و نمونه‌های سخت‌تری از این موضوع را در شدیدترین و بی‌رحمانه‌ترین حالت خود ارائه می‌دهد. چه کسی می‌خواهد دوباره نوجوان باشد؟ با این حال، هرچقدر هم که این فیلم تاریک شود و هرچقدر ورونیکا به رهایی از هدرهای عنوان نزدیک شود، او در آخرین لحظه عقب می‌کشد و متوقف می‌شود (او حتی از جی‌دی مشتاق جلوگیری می‌کند که مدرسه را با مواد منفجره منفجر کند). پیام اینجا ساده است: تخریب کامل مدرسه و همه آنچه را که برای نوجوانان بی‌سرپرست در هر جا نمایندگی می‌کند، پاسخ به مشکلات بی‌شماری از زندگی نیست.