فیلم Julius Caesar 1953

پس از اینکه سزار (با بازی لوئیس کالهارن) بالاخره بر ارتش‌های پومپی پیروز می‌شود، به روم بازمی‌گردد و با استقبال مردم مواجه می‌شود. دوره چهارمش به عنوان کنسول و عنوان دیکتاتور مادام‌العمر با آرزوهای او همخوانی دارد، اما این موضوع نگرانی‌هایی را در بین کسانی که احساس می‌کنند این اولین گام به سمت استبداد است، به وجود می‌آورد. از جمله این شخصیت‌های مشکوک، کاسیوس (با...

پس از اینکه سزار (با بازی لوئیس کالهارن) بالاخره بر ارتش‌های پومپی پیروز می‌شود، به روم بازمی‌گردد و با استقبال مردم مواجه می‌شود. دوره چهارمش به عنوان کنسول و عنوان دیکتاتور مادام‌العمر با آرزوهای او همخوانی دارد، اما این موضوع نگرانی‌هایی را در بین کسانی که احساس می‌کنند این اولین گام به سمت استبداد است، به وجود می‌آورد. از جمله این شخصیت‌های مشکوک، کاسیوس (با بازی جان گیلگود) است که به همراه برتوس (با بازی جیمز میسون) و کاسکا (با بازی ادموند اوبراین) به این نتیجه می‌رسند که باید اقداماتی جدی انجام دهند تا از تبدیل شدن سزار به پادشاه جلوگیری کنند. اما آنها باید به قدرت مارک آنتونی (با بازی مارلون براندو) - مرد راست‌دست سزار و یک شخصیت نظامی محترم - نیز توجه داشته باشند. روز ایدس مارچ فرا می‌رسد و تاریخ به مسیر خود ادامه می‌دهد؛ و برای من، اینجاست که این اقتباس از نمایشنامه شکسپیر جان می‌گیرد. شخصیت براندو که تا آن زمان چندان دیده نمی‌شد، با هوشمندی جمعیت را به سوی خود جذب می‌کند تا فرصتی برای انتقام از قاتلان به دست آورد و به همراه اکتاویوس (با بازی داگلاس واتسون) شانس تصاحب کنترل امپراتوری را برای خود فراهم کند. بسیاری گفته‌اند که گیلیگود بهترین بازیگر شکسپیری قرن بیستم بوده و اجرای او در اینجا قوی و تأثیرگذار است. شخصیت او به اندازه‌ای که سزار جاه‌طلب است، جاه‌طلبی کمتری دارد، اما به طرز بیشتری فاسد به نظر می‌رسد. اما این جیمز میسون است که بیشتر از همه تأثیرگذار است. برتوس او حس اصول، احترام و یکپارچگی را به نمایش می‌گذارد - او به نظر می‌رسد که تنها کسی است که به خاطر خود وارد این بازی نشده است. هر دو این مردان برخی از سولوکی‌ها را با مهارت و توانمندی به اجرا در می‌آورند. براندو واقعاً تنها یک بار شانس موثر برای درخشش دارد، زمانی که او مرثیه‌اش را بیان می‌کند، اما در اینجا او سخنرانی پرشوری به جمعیت می‌دهد که هم بصیرت‌زا و هم تحریک‌آمیز است. جوزف ال. مانکیویکز به‌خوبی بر یک درام با تولید و ریتم مناسب از خشونت، فریب و خودخواهی نظارت می‌کند و به بازیگران اجازه می‌دهد توانایی‌های خود را در ارائه دیالوگ‌های پیچیده اما کمی کوتاه‌شده به خوبی به نمایش بگذارند. همچنین نباید چند نقش مهم، اگرچه کم‌رمق، از گرر گارسون و دبورا کر را فراموش کرد؛ و ما داستان بزرگی از توطئه و قدرت را می‌بینیم که واقعاً از آن لذت بردم.