انیمیشن Garfield 2004

این فیلم را دوست دارم. همیشه از نسخه‌های واقعی انیمیشن‌ها لذت می‌برم. این کار به خوبی انجام شده است. گارفیلد از اینکه جانی او را با اودی به خانه آورده، عصبانی است. **این فیلم فراموش‌شدنی است، پر از مشکلات و شخصیت گارفیلد را از جذابیت و روح کاراکتر اصلی انیمیشن خالی کرده است.** باید بگویم که با اینکه طرفدار کمیک نیستم، از کودکی عاشق گارفیلد...

این فیلم را دوست دارم. همیشه از نسخه‌های واقعی انیمیشن‌ها لذت می‌برم. این کار به خوبی انجام شده است. گارفیلد از اینکه جانی او را با اودی به خانه آورده، عصبانی است. **این فیلم فراموش‌شدنی است، پر از مشکلات و شخصیت گارفیلد را از جذابیت و روح کاراکتر اصلی انیمیشن خالی کرده است.** باید بگویم که با اینکه طرفدار کمیک نیستم، از کودکی عاشق گارفیلد بوده‌ام، به‌ویژه به خاطر اقتباس‌هایی که از آن در کارتون‌های کودکان دیده‌ام و دوست داشتم. همچنین انیمیشن‌های مدرن‌تری را هم در فرمت دیجیتال مشاهده کرده‌ام، اما نمی‌توانم از فکر کردن به اینکه مواد کلاسیک بهتر هستند، بگذرم و داستان‌هایی که ارائه می‌شوند، بسیار جذاب‌ترند. به هر حال، مقایسه فیلم ۲۰۰۴ با هر یک از انیمیشن‌ها یا کمیک‌های گارفیلد واقعاً یک آزمایش دشوار است: این فیلم به‌طور قابل‌توجهی ضعیف‌تر است، هرچند نقاط مثبت خاصی دارد که شایسته توجه ما هستند. این فیلم توسط شخصی به نام جوئل کوهن کارگردانی شده که همان جوئل برادران کوهن نیست و فرد دیگری با نام مشابه است که نمی‌شناختم. به نظر نمی‌رسد کارگردان بهترین دانش‌آموز کلاس کارگردانی در مدرسه سینما بوده باشد... دقت کنید که فیلم به‌خوبی و به‌طور نامنظم تدوین شده و زمان زیادی را صرف چیزهای بی‌اهمیت کرده و در انتها به‌سرعت حرکت می‌کند. علاوه بر مشکلات ریتم، فیلم از یک موسیقی متن خوب و برخی "جاذبه‌های کمدی" که روح و جذابیت به آن بدهد، خالی است. اگرچه کنایه‌زنی به‌طور مؤثری کار می‌کند و ویژگی بسیار قوی شخصیت است، اما گارفیلد در این فیلم می‌تواند خنده‌دارتر و جذاب‌تر از این گربه باشد و بیشتر جوک‌ها، به‌خصوص برای بزرگ‌ترها، بی‌روح به نظر می‌رسند. سناریو به‌جای استفاده از ثروت گارفیلد در کمیک‌ها و انیمیشن‌ها، داستانی کسل‌کننده، بی‌علاقه، بد نوشته شده و پر از کلیشه به ما ارائه می‌دهد. به نظر می‌رسد تولید فقط شامل افرادی بوده که شخصیت را دوست نداشتند یا نمی‌شناختند: فیلم فقط درباره دوستی بین گارفیلد و اودی، یک گربه و یک سگ است که باید یاد بگیرند توجه صاحب خود، جان را تقسیم کنند. تلاشی برای فراتر رفتن از این موضوع با وارد کردن یک شرور که شبیه کروئلا دویل عمل می‌کند، وجود دارد که می‌خواهد حیوانات را برای اهداف خودخواهانه‌اش استفاده کند. در نهایت، او شبیه مافاسا در دستان هایناها در "شیرشاه" به نظر می‌رسد: صحنه‌ها یکسان هستند و کپی‌ای است که خلا ایده‌ها را در آن اتاق تولید نشان می‌دهد. با این حال، با وجود تمام این مشکلات که شایسته توجه هستند، فیلم عناصری باکیفیت دارد، از جمله CGI و انیمیشن دیجیتال که با مهارت فنی عالی در فیلم‌برداری معمولی گنجانده شده‌اند. حتی برای آغاز قرن، فیلمی نسبتاً قانع‌کننده است، با یک نقطه ضعف: شخصیت گارفیلد. در یک فیلم "اکشن زنده" که تمام شخصیت‌ها، چه انسانی و چه غیرانسانی، واقعی و مشابه همتایان انیمیشنی خود هستند، چرا این کار را با گربه نارنجی انجام ندادند؟ گربه همانند انیمیشن باقی مانده و تنها شخصیتی است که به‌طور وحشتناکی با همه چیز در تضاد است! برای یک مثال عملی، گارفیلد را با اودی یا حتی نرمال مقایسه کنید: این دو شخصیت بسیار بهتر از گربه انیمیشنی به نظر می‌رسند. از نظر بازیگران، به نظر می‌رسد فیلم در انتخاب افراد با استعداد که می‌توانند به فیلم کیفیتی حداقلی بدهند، ریسک نکرده است: جنیفر لاو هیوت یک کار بسیار خوب انجام می‌دهد، اما فیلمی است که او نمی‌تواند آن را نجات دهد، زیرا در موقعیتی بسیار فرعی قرار دارد؛ بیل موری، با اینکه فقط صدایش را به گربه قرض داده، بهترین بازیگر برای این کار است. او نه تنها تن و صدای مناسبی دارد، بلکه یک استعداد کمدی فوق‌العاده و توانایی در ایجاد جوک‌های پر از کنایه دارد. با این حال، حتی او نیز می‌داند که این فیلم ضعیف است، با وجود پولی که برای قرض دادن صدایش دریافت کرده است! استیون توبولوسکی یک شرور ضعیف و پانتومیم است که هیچ شخصیتی ندارد و نمی‌تواند تهدیدی به حساب آید، و بریکن مایر شخصیتی شایسته از جان را به تصویر نمی‌کشد و او را به احمق همدل تبدیل می‌کند.