فیلم Frida 2002

فیلمی بیوگرافیک و خوب درباره یکی از بزرگ‌ترین نقاشان آمریکایی قرن بیستم است. من به عنوان یک کنش‌گر عمیق در زمینه نقاشی مکزیکی نیستم، اما اگر بگویم فریدا کالو بین‌المللی‌ترین و شناخته‌شده‌ترین هنرمند این کشور است، فکر نمی‌کنم که اشتباه کرده باشم. او به عنوان یک سوررالیست شناخته می‌شود، اما خود او با این تعریف چندان موافق نبود چون خواب‌ها را نقاشی نمی‌کرد. در واقع، من...

فیلمی بیوگرافیک و خوب درباره یکی از بزرگ‌ترین نقاشان آمریکایی قرن بیستم است. من به عنوان یک کنش‌گر عمیق در زمینه نقاشی مکزیکی نیستم، اما اگر بگویم فریدا کالو بین‌المللی‌ترین و شناخته‌شده‌ترین هنرمند این کشور است، فکر نمی‌کنم که اشتباه کرده باشم. او به عنوان یک سوررالیست شناخته می‌شود، اما خود او با این تعریف چندان موافق نبود چون خواب‌ها را نقاشی نمی‌کرد. در واقع، من نیز با او هم‌نظر هستم: آنچه او برای ما به جا گذاشته، در بوم‌های قدرتمند و دراماتیک، پرتره‌ای از زندگی‌اش است، آنچه که او زندگی کرد، احساس کرد و دید. نقاشی‌های کالو به نظر ساده می‌آیند. او یک هنرمند آکادمیک نبود و از یک مدرسه بسیار گران‌قیمت و مجلل فارغ‌التحصیل نشده بود. او با احساس نقاشی می‌کرد، با سلیقه‌ای که مخصوص خود او بود و نه کپی از دیگران یا تلاشی برای پیروی از هر مکتب یا استاد دیگری. او با سادگی، احساس و درام نقاشی می‌کرد، در سبکی که می‌توانیم آن را "سبک naïf" بنامیم. او با نقاش Diego Rivera، در رابطه‌ای پرتنش ازدواج کرده بود، اما او، اگرچه از نظر تکنیکی کامل‌تر بود، اما به اندازه کالو خوب نیست چرا که در احساس و صداقت آنچه را که در فعالیت سیاسی دارد، کم دارد. در واقع، آنچه که من درباره هنر ریورا دوست ندارم، عذرخواهی مداوم او از ایده‌های کمونیستی است. هنر و تبلیغات چیزهای متفاوتی هستند، هرچند که می‌توانند هماهنگ شوند. این فیلم که به طرز بسیار دلنشین و توانمندی توسط جولی تیلور ساخته شده، ما را به شناخت زندگی هنرمند از جوانی تا مرگش دعوت می‌کند. فیلم با وقوع حادثه‌ای که او را برای بقیه عمرش ضعیف می‌کند آغاز می‌شود (چیزی که فیلم به ما نمی‌گوید و متأسفانه این است که او در کودکی به فلج اطفال مبتلا شده بود). فیلم بر روی رابطه او با ریورا و سپس بر روی رابطه‌اش با لئون تروتسکی، تبعیدی، تمرکز دارد. با این حال، همانطور که فیلم به وضوح نشان می‌دهد، هنرمند دوجنسه بود و روابط زیادی خارج از ازدواج با مردان و زنان داشت، مانند همسرش که خود نیز عاشقان متعددی داشت. جرأت می‌کنم بگویم که این یکی از مستحکم‌ترین آثار سینمایی کارنامه سالما هایک تا به امروز است. بازیگر با یک عملکرد قدرتمند، پرشور و با شخصیت به ما ارائه می‌دهد. در کنار او، آلفرد مولینا نیز کار قوی و کاریزمایی به نمایش می‌گذارد. جفری راش، بازیگری که به ندرت ناامیدمان می‌کند، در نقش انقلابی روسی سرخورده چندان خوب نبود. من او را غیرقابل باور یافتم و رابطه عاشقانه‌اش با کالو مصنوعی به نظر می‌رسید، بیشتر شبیه به یک هوس تا یک جذبۀ قوی میان شخصیت‌ها. این فیلم همچنین شامل cameo هایی از آنتونیو باندراس، ادوارد نورتون و دیگران است، اما آن‌ها به درستی استفاده نشده و جنبه‌های جانبی بودند. از نظر فنی، نورپردازی فیلم به خاطر خلاقیت فراوانش قابل توجه است: نمی‌توانم به عنوان مثال، صحنه‌های ویرانه‌های آزتک یا صحنه‌ای که کالو در بیمارستان تحت درمان قرار می‌گیرد، که با انیمیشن گرافیکی که یادآور نقاشی‌های هنرمند است، را نادیده بگیرم. گنجاندن نقاشی‌ها به طرز بسیار خوبی اجرا شده تا بتوانیم ارتباط بین هنر کالو و زندگی‌اش را به وضوح درک کنیم. موسیقی متن، با تم‌های مختلفی که به موسیقی سنتی مکزیکی اشاره دارد، کار فوق‌العاده‌ای انجام داده است و بازسازی زمان‌ها و محیط‌های تاریخی نیز با دقت و احتیاط بسیار انجام شده است.