فیلم Panama 2022

تفاوت بین دوره اخیر شکست‌های مِل گیبسون و بروس ویلیس در شرافت است. و منظور من فقط آن هوای نسبتاً با شرافت‌تر است که یک بودجه کمی بزرگ‌تر به آخرین کار گیبسون نسبت به ویلیس می‌دهد (اگر آثار گیبسون با بودجه کم ساخته می‌شوند، آثار ویلیس به یادآورنده یک لنگه کفش هستند). نکته این است که در حالی که ویلیس به دلیل مواد داستانی سقوط...

تفاوت بین دوره اخیر شکست‌های مِل گیبسون و بروس ویلیس در شرافت است. و منظور من فقط آن هوای نسبتاً با شرافت‌تر است که یک بودجه کمی بزرگ‌تر به آخرین کار گیبسون نسبت به ویلیس می‌دهد (اگر آثار گیبسون با بودجه کم ساخته می‌شوند، آثار ویلیس به یادآورنده یک لنگه کفش هستند). نکته این است که در حالی که ویلیس به دلیل مواد داستانی سقوط می‌کند، گیبسون آن را ارتقا می‌دهد - حداقل از نظر شخصیت خود او؛ نتیجه کلی معمولاً کمتر از مجموع اجزای آن است، اما واقعیت این است که بخش گیبسون معمولاً بهترین، اگر نه تنها چیز خوب در فیلم است (به عنوان مثال، نقش او به عنوان یک بازیگر الکلی که با قانون درگیر می‌شود در "آخرین نگاه‌ها" نشان‌دهنده تمایل سالم او به طنزپردازی درباره تصویر عمومی خود است). به عنوان مثال، به آنچه که مجله ورایتی در مورد عملکرد گیبسون در فیلم "استاد و دیوانه" در سال ۲۰۱۹ گفت، توجه کنید: "خبر خوب این است که گیبسون خوب است؛ همه چیز دیگری کار نمی‌کند." همین را می‌توان در مورد تقریباً هر فیلمی که او از آن زمان در آن بازی کرده است، گفت و "پاناما" نیز استثنا نیست. این فیلم فقط به خاطر کیفیت پایینش بد نیست بلکه به خاطر کمبود خوبی‌های اساسی‌اش نیز هست - یک ماجرای ملی‌گرایانه و ریاکارانه که نه تنها حمله ایالات متحده به پاناما در اواخر دهه ۸۰ و اوایل ۹۰ را توجیه می‌کند (نراسیون با "هیچ چیز بیشتر از راک و رول نیست جز از بین بردن بدها برای پرچم سرخ، سفید و آبی" آغاز می‌شود و برای اثبات اینکه شوخی نمی‌کند، با "ما نوریگا را در حالی که شلوارش پایین بود گرفتیم" به پایان می‌رسد؛ فراموش نکنید که نوریگا سال‌ها در لیست حقوق‌بگیران سیا بود)، بلکه در عین حال ادعا می‌کند که به مردم پاناما نزدیک است. اما آنچه که فیلمسازان درباره تاریخ پانامای قرن بیستم می‌دانند، به قدری اندک است که می‌تواند در یک سر سوزن جا بگیرد و هنوز هم جایی برای دعای "پروردگارا" باقی بماند. به عنوان مثال، یک کماندante با کانترها داستانی غم‌انگیز از این که "ساندینیست‌ها در میانه شب به خانه ما آمدند، والدینم را بیدار کردند و به آنها شلیک کردند. و همسر و دخترم را. نوریگا دستور قتل آنها را داد" روایت می‌کند. آیا فقط من هستم یا این عبارت به گونه‌ای بیان شده که به نظر می‌رسد ساندینیست‌ها - یعنی حکام پیشین و آینده نیکاراگوئه - از نوریگا دستور می‌گرفتند؟ چیزی به من می‌گوید که دنیل اورتگا ممکن است نظر دیگری داشته باشد. نکته جالب این است که شخصیتی که این داستان را روایت می‌کند، نام نامناسب "استدمن فاگوت مولر" دارد (که به نظر می‌رسد ادای احترام نادرستی به "بیگوس دیکوس" در فیلم "زندگی برایان" باشد). چرا او این نام را دارد؟ تا بشنویم که "وقتی بچه بود، نام وسطش موضوع تمسخر بود، بنابراین همه کسانی را که سعی کردند از آن شوخی کنند، کتک زد و مجبورشان کرد تا او را با نام کاملش صدا بزنند." بفرمایید، چرا یک فرد پانامایی (یا نیکاراگوئه‌ای، هنوز مطمئن نیستم) - یا به طور کلی یک انسان - باید چنین نامی با صدای بیگانه داشته باشد؟ و با داشتن چنین نامی، چرا باید در یک کشور اسپانیایی‌زبان به خاطر آن مسخره شود؟ منظورم این است که اگر نوازندگان فاگوت (در اسپانیایی 'فگوتیستاس') از آن معاف هستند، چرا او نباید باشد؟