فیلم Crooked House 2017

کمی خسته‌کننده بود. در میانه‌ی فیلم خواستم تماشا کردن را متوقف کنم چون خیلی کسل‌کننده بود. فقط ادامه دادم تا بفهمم قاتل کیست. در غیر این صورت، تماشا کردن را متوقف می‌کردم. **فیلمی که می‌تواند مخاطب خود را سرگرم کند، اما نمی‌توان آن را به عنوان یادماندنی خطاب کرد.** به طور تصادفی این فیلم را در تلویزیون در اوایل سال دیدم و تصمیم گرفتم آن...

کمی خسته‌کننده بود. در میانه‌ی فیلم خواستم تماشا کردن را متوقف کنم چون خیلی کسل‌کننده بود. فقط ادامه دادم تا بفهمم قاتل کیست. در غیر این صورت، تماشا کردن را متوقف می‌کردم. **فیلمی که می‌تواند مخاطب خود را سرگرم کند، اما نمی‌توان آن را به عنوان یادماندنی خطاب کرد.** به طور تصادفی این فیلم را در تلویزیون در اوایل سال دیدم و تصمیم گرفتم آن را تماشا کنم، با این علم که اقتباسی از رمانی از آگاتا کریستی است. اگرچه خودم را هیچ‌گونه متخصصی در آثار او نمی‌دانم، اما واقعاً کتاب‌هایش را دوست دارم و چندتایی از آن‌ها را خوانده‌ام. این کتاب اما در شمار آن‌ها نیست، بنابراین از ابراز نظر درباره کیفیت این اقتباس خودداری می‌کنم. افراد بیشتری وجود دارند که در این زمینه صلاحیت بیشتری دارند. با این حال، اگر به تمام اقتباس‌هایی که بر اساس آثار این نویسنده وجود دارد نگاه کنیم، فکر نمی‌کنم بتوانیم این فیلم را در زمره‌ی بدترین‌ها قرار دهیم، زیرا سعی دارد محیط و دوره تاریخی را رعایت کند و در عین حال دوزهای بالایی از تعلیق و غیرقابل پیش‌بینی بودن را به ما ارائه دهد. یک هشدار: هرکسی که انتظار دارد پوآرو یا خانم مارپل را ببیند، ناامید خواهد شد چون آن‌ها در کتاب اصلی حضور ندارند. فیلم نسبتاً خوبی است و بهتر از برخی تولیدات بزرگ است که گاهی اوقات می‌بینیم. این فیلم مخاطب خود را سرگرم می‌کند، به ویژه اگر به اندازه کافی حواس‌جمع باشیم تا داستان پر از پیچ و تاب‌ها را دنبال کنیم. کارگردانی چندان موفق نیست، فکر می‌کنم پاکه-برنر نتوانسته بهترین عملکرد را از بازیگرانش بگیرد. به نظرم اگر زمان بیشتری برای آشنایی با هر یک از اعضای آن خانواده داشتیم، نتیجه مثبت‌تری می‌گرفتیم. این را می‌گویم چون شخصیت‌هایی وجود دارند که تنها به صورت سطحی معرفی شده‌اند و من سخت می‌توانم باور کنم که کریستی مواد کافی برای توسعه بهتر آن‌ها را نگذاشته باشد. همچنین ویرایش فیلم نیز نامناسب است، ریتم ناپایدار است و تعلیق به جای اینکه به تدریج به اوج برسد، نوسان دارد. جایی که تولید به نظر می‌رسد سرمایه‌گذاری بیشتری کرده، عکاسی بسیار خوب، انتخاب دقیق لوکیشن‌ها و طراحی صحنه و لباس‌هاست. در مورد بازیگران، به نظر می‌رسد که ما چند اشتباه در انتخاب بازیگران داشتیم که مشکلاتی را ایجاد کرده‌اند: مکس آیرونز بازیگری است که نمی‌خواهم او را اینجا ببینم. او با این ماده احساس راحتی نمی‌کند و هیچ‌گونه شیمی‌ای با استفانی مارتینی که باید عشقش باشد، ایجاد نمی‌کند. صحنه‌های بین آن‌ها، به ویژه آن‌هایی که نیاز به ارتباط بیشتری بین بازیگران دارند، بسیار تحمیلی به نظر می‌رسند. گیلین اندرسون، ترنس استمپ، کریستین مک‌کی و جولیان سندز تماماً گزینه‌های مطمئنی هستند که ناامیدمان نمی‌کنند، اما شخصیت‌هایشان شایسته توسعه بیشتر و زمان بیشتری بر روی پرده هستند، همان‌طور که قبلاً ذکر شد. در مقابل، گلن کلوز با نقش‌اش فوق‌العاده است و کار بسیار متناسبی ارائه می‌دهد، در حالی که جوان Honor Kneafsey نشانه‌هایی از استعداد و تعهد در یکی از بهترین شخصیت‌های کودکانه‌ای که در مدتی دیده‌ام، نشان می‌دهد.