فیلم Passing 2021

فیلم‌های سیاه و سفید همیشه برای من ارزشمند بوده‌اند، اما وقتی این دو رنگ به بخشی از روایت تبدیل می‌شوند، تنها می‌توانم انتظار یک فیلم عالی را داشته باشم. فیلم «پاسینگ» به ترس از رنگین‌پوست بودن می‌پردازد که به دلایل واضحی به دوره تاریخی فیلم مربوط می‌شود و این کار را به شکلی آزاردهنده و احساسی انجام می‌دهد. تسا تامپسون (در نقش آیرن) در سمت...

فیلم‌های سیاه و سفید همیشه برای من ارزشمند بوده‌اند، اما وقتی این دو رنگ به بخشی از روایت تبدیل می‌شوند، تنها می‌توانم انتظار یک فیلم عالی را داشته باشم. فیلم «پاسینگ» به ترس از رنگین‌پوست بودن می‌پردازد که به دلایل واضحی به دوره تاریخی فیلم مربوط می‌شود و این کار را به شکلی آزاردهنده و احساسی انجام می‌دهد. تسا تامپسون (در نقش آیرن) در سمت رنگین‌پوست‌ها بازی می‌کند در حالی که روث نگا (در نقش کلر) از مزایای سفیدپوست بودن بهره‌مند است. داستانی جذاب شکل می‌گیرد که در آن آیرن و کلر نسبت به یکدیگر حسادت می‌کنند. آیرن به دنبال خوشبختی ظاهری کلر است و کلر از این که اصول و اخلاقیات آیرن را ندارد، احساس گناه می‌کند. در حالی که من احساس همدلی بیشتری با افتخار آیرن از رنگین‌پوست بودن دارم، به کلر نیز بابت به دست آوردن زندگی بهتر بدون تبعیض‌ها خرده نمی‌گیرم. هر دو با مشکلات شخصی خود دست و پنجه نرم می‌کنند، اما با رشد دوستی آنها، این مسائل نیز بزرگ‌تر و آسیب‌زننده‌تر می‌شوند، به ویژه برای شخصیت تسا. روایت کمی از شدت خود می‌افتد وقتی که تمرکز خود را بر حسادت‌های عاشقانه به جای مسئله بین نژادی می‌گذارد. گذر زمان گاهی ناگهانی و کمی گیج‌کننده به نظر می‌رسد. در نهایت، پایان فیلم به تم مرکزی و عنوان آن عدالت نمی‌دهد و تقریباً فراموش می‌کند که چه چیزی را می‌خواست به تماشاگران منتقل کند. با این حال، این فیلم هنوز هم اثر شگفت‌انگیزی با هدف داستان‌گویی معنادار است. همان‌طور که انتظار می‌رفت، تسا و روث اجراهای درخشانی ارائه می‌دهند و شیمی جذاب و پویایی را به نمایش می‌گذارند، اما آندره هالند، الکساندر اسکارسگارد و بیل کمپ نیز ارزش خود را اثبات می‌کنند. فیلم سیاه و سفید پیامی زیبا درباره عدم اهمیت رنگ پوست یک فرد (در سیاه و سفید، همه شبیه به هم به نظر می‌رسند) و ارزش واقعی اصول و اخلاقیاتی که یک فرد را تعریف می‌کند، منتقل می‌کند. به عنوان اولین تجربه کارگردانی خود، ربکا هال بدون شک استعداد خود را نشان می‌دهد، اما او باید یاد بگیرد که "کمتر، بیشتر است". فیلمبرداری زیبا و شیک از ادو گراو. «پاسینگ» یک تجربه کارگردانی محکم برای ربکا هال است، اما او باید یاد بگیرد که بر یک موضوع مرکزی تمرکز کند. در غیر این صورت، چنین فیلمی با تصویربرداری زیبا و اجراهای برجسته، پیام ارزشمند خود را در میان بسیاری از تلاش‌های عاشقانه سطحی از دست خواهد داد. تسا تامپسون و روث نگا داستان را با جذابیت و ظرافت پیش می‌برند، همان‌طور که سایر بازیگران نیز انجام می‌دهند، اما این دو چنان شیمی قابل توجهی دارند که احساس می‌کنم ریتم کند داستان واقعاً مناسب بوده است. در حالی که طرح اصلی حول بحث "سفیدپوست بودن" می‌چرخد، من نمی‌توانم احساس ارتباط بیشتری با روایت و شخصیت‌های اصلی با دیدگاه‌های متفاوت داشته باشم. با این حال، این موضوع جذاب به تدریج از انرژی می‌افتد و در نهایت به یک داستان حسادت زنانه غیرمقدس و بی‌مزه تبدیل می‌شود که به اوج ناپسند و اغراق‌آمیزی می‌رسد. با این حال، این فیلم بیشتر از آنچه انتظار داشتم سرگرم‌کننده است و هنوز هم به تماشاگران یک سناریوی جالب "اگر من بودم" برای فکر کردن می‌دهد.