فیلم Emma. 2020

اگر به لزوم ایجاد یک اثر دیگر از آثار آستن شک دارید، اجازه دهید این فیلم زیبا نظر شما را تغییر دهد. به جای نادیده گرفتن پیشنهاداتی که فیلم‌های بزرگی مانند «آنا کارنینا» و «مورد علاقه» به ژانر فیلم‌های دوره‌ای ارائه می‌دهند، «اما» به آن‌ها می‌پردازد و زبانی جدید برای نزدیک شدن به آثار بزرگ یکی از نویسندگان بزرگ پیدا می‌کند و در عین حال...

اگر به لزوم ایجاد یک اثر دیگر از آثار آستن شک دارید، اجازه دهید این فیلم زیبا نظر شما را تغییر دهد. به جای نادیده گرفتن پیشنهاداتی که فیلم‌های بزرگی مانند «آنا کارنینا» و «مورد علاقه» به ژانر فیلم‌های دوره‌ای ارائه می‌دهند، «اما» به آن‌ها می‌پردازد و زبانی جدید برای نزدیک شدن به آثار بزرگ یکی از نویسندگان بزرگ پیدا می‌کند و در عین حال شوخ‌طبعی و ظرافت او را به شیوه‌های جدید و هیجان‌انگیز به نمایش می‌گذارد. من تمام مدت فیلم شگفت‌انگیز آتوم د وایلد را با لبخندی احمقانه بر چهره‌ام و ترکیبی از خنده‌های بلند و اشک‌های شادی گذراندم. این روشی است که باید به کلاسیک‌های بزرگ نزدیک شویم - جشنواره‌ای از آنچه که درباره آن‌ها دوست داریم و تلاشی برای درک اینکه چگونه می‌توانند به ما در اینجا و اکنون صحبت کنند. به همین دلیل است که آن‌ها همچنان اهمیت زیادی دارند. «اما» نخستین فیلم بلند آتوم د وایلد و همچنین نخستین سناریوی الیور کاتن است. من هرگز نسخه‌های قبلی را ندیده‌ام و فیلم‌های دوره‌ای دقیقاً «موضوع من» نیستند. اما این به این معنا نیست که نمی‌توانم از آن‌ها قدردانی کنم! «مورد علاقه» و «زنان کوچک» آخرین مثال‌هایی از فیلم‌های این ژانر هستند که من واقعاً دوست دارم. دلیل اصلی‌ای که باعث شد به تماشای این نسخه بپردازم، حضور آنا تیلور-جوی به عنوان شخصیت اصلی بود. من به‌طور جدی اعتقاد دارم که او به یکی از بزرگ‌ترین بازیگران نسل خود تبدیل خواهد شد، در کنار فلورنس پوغ، کلاو گرایس مورتز، هایلی استاینفلد، کایتلین دوور، سیرشا رونان و چند نفر دیگر. بازی او در این فیلم دلیلی دیگر برای تأیید پیش‌بینی من است. او در نقش اما فوق‌العاده است! مدتی طول کشید تا به صدای او عادت کنم، زیرا او از تن صدای بسیار بالاتری نسبت به معمولش استفاده می‌کند. دیدن بازیگران با لهجه‌های مختلف بسیار رایج است، اما تغییر صدای او به طریقی که آنا انجام می‌دهد، حتی اگر یک تغییر ساده باشد، همچنان نشان‌دهنده‌ی تعهد او به نقش است. هرچند ممکن است کلیشه‌ای به نظر برسد، اما او تمام داستان را بر دوش خود حمل می‌کند. او پیوندی است که تمام داستان‌ها و شخصیت‌ها را به هم متصل می‌کند. بدون او، فیلم کار نمی‌کند، بنابراین نمایش او باید تقریباً بی‌نقص باشد. آنا دامنه و توانایی احساسی خود را به نمایش می‌گذارد و همچنین کنترل بی‌نقصی بر سناریوی پیچیده و غنی دارد. بیشتر دیالوگ‌ها شامل جملات طولانی با واژگان پیچیده هستند که تنها بهترین بازیگران می‌توانند به راحتی با آن‌ها کنار بیایند. آنا می‌درخشد، اما شخصیت او نیز همین‌طور. مسیر تحول اما بسیار جالب است. او علاوه بر اینکه «زیبا، باهوش و ثروتمند» است، هیچ احترامی برای فقرا قائل نیست، تصمیمات عاشقانه دوستانش را دستکاری می‌کند و گاهی رفتارهایی بسیار خودخواه و مغرورانه از خود بروز می‌دهد. تحول او به یک فرد بهتر، جذاب‌ترین مسیر داستان است، اما همچنین نشان‌دهنده‌ی مشکل اصلی من با فیلم به‌طور کلی است. ده دقیقه که از فیلم گذشت، همه چیز را پیش‌بینی کردم. من همیشه سعی می‌کنم از فکر کردن به جلو خودداری کنم. اما وقتی به روابط بین شخصیت‌ها می‌رسد، همه چیز برای من آنقدر پیش‌بینی‌پذیر و واضح است که نمی‌توانم در برابر حدس زدن کل داستان مقاومت کنم. همان ترفند سناریو در تمام طول فیلم برای پیچاندن برخی روابط استفاده می‌شود و این تکراری و کمی کسل‌کننده می‌شود. من هرگز تا یک ساعت اول واقعاً در فیلم سرمایه‌گذاری نکردم. فیلم بیشتر خوب پیش می‌رود، اما وقتی هیچ چیز غیرمنتظره، نوآورانه یا خلاقانه‌ای در روایت کلی وجود نداشته باشد، چیز زیادی برای جذب من وجود ندارد. اکت اول کمی گیج‌کننده است و شخصیت‌های زیادی خیلی سریع معرفی می‌شوند. واقعاً، در حین نوشتن این نقد متوجه شدم که یکی از شخصیت‌های فرعی باید خویشاوند خونی یکی از شخصیت‌های اصلی باشد. داستان و شخصیت‌ها دو پایه هر فیلم هستند. من همیشه این را نوشته‌ام. اگر این دو کار نکنند، پس همه چیز خراب می‌شود. این فیلم به هیچ‌وجه در حال سقوط نیست، واقعاً خوب ساختار یافته است، اما به نظر می‌رسد این دو پایه مانند هزاران دیگر هستند. هیچ ویژگی متمایزی وجود ندارد که آن‌ها را منحصر به فرد کند. به طرز عجیبی، هرگز احساس خستگی نکردم. بازیگران واقعاً کار خوبی در سرگرم کردن من با هر اجرا دارند. بیل نای (آقای وودهاوس) و میراندا هارت (خانم بیٹس) بسیار خنده‌دار هستند. طراحی لباس فوق‌العاده است و به‌طور خاص مهم است زیرا واقعاً داستان را با شفاف‌سازی ثروتمند و فقیر بودن شخصیت‌ها ارتقا می‌دهد. طراحی تولید و صحنه‌سازی فوق‌العاده است. فیلمبرداری عالی (کریستوفر بلاولت) و موسیقی دلپذیر (ایزابل والر-بریج و دیوید شوایتزر) دارد. با این حال، به‌عنوان یک دستاورد فنی فوق‌العاده، فیلم هنوز فاقد یک سبک کارگردانی منحصر به فرد است که با توجه به اینکه این نخستین فیلم کارگردان است، طبیعی است. در کل، «اما» به سطح آخرین فیلم‌های دوره‌ای مانند «مورد علاقه» یا «زنان کوچک» نمی‌رسد، اما این یک شروع خوب برای کارگردان تازه‌وارد آتوم د وایلد و نویسنده سناریو الیور کاتن است. آنا تیلور-جوی یک عملکرد استثنایی به عنوان اما وودهاوس ارائه می‌دهد و فیلم را تا پایان بر دوش خود حمل می‌کند و جایگاه خود را در هالیوود به عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازیگران نسل خود تثبیت می‌کند. بقیه بازیگران نیز بسیار عالی هستند. طراحی لباس در "نمایش فنی" تماشاگر را به خود جلب می‌کند، اما سطح تولید این فیلم خیره‌کننده است. با این حال، روایت فاقد عناصر غیرمنتظره است که وجود این نسخه جدید را کمی سوال‌برانگیز می‌کند. چرا فیلم دیگری بسازیم اگر چیزی منحصر به فرد در آن وجود ندارد؟ از ابتدا پیش‌بینی‌پذیر، اکت اول گیج‌کننده، و بسیار سخت است که قبل از یک ساعت اول احساس سرمایه‌گذاری کنیم. اگر شما از کمدی‌های درام دوره‌ای لذت می‌برید، آن را توصیه می‌کنم. در غیر این صورت، دو فیلم ذکر شده احتمالاً گزینه بهتری هستند... امتیاز: C+ درام-کمدی کم‌عمق اما به اندازه کافی لذت‌بخش با عملکردی خوب از آنا تیلور-جوی. هرگز رمان جین آستن را نخوانده‌ام و هیچ یک از دیگر نسخه‌ها را ندیده‌ام، بنابراین نمی‌دانم این نسخه چگونه مقایسه می‌شود، اما به اندازه کافی از آن لذت بردم. **3.0/5** وقتی پیش‌نمایش‌های این تفسیر جدید از «اما» جین آستن را دیدم، تصور می‌کردم که بازنگری در کلاسیک خواهد بود، با داستان یا زمینه‌ای به‌طور رادیکال تغییر کرده و با آزادی خلاقانه به‌طور آزادانه اجرا می‌شود. آماده بودم که از آن خوشم نیاید. اما به جای آن دریافتم که خلاقیت شگفت‌انگیزی به کار رفته است تا جزئیات کوچک را تغییر دهند. هریت اسمیت وجود داشت که ممکن است معمولی به نظر برسد، اما با همکلاسی‌هایش در حال راه رفتن با لباس‌های قرمز و کلاه‌های بزرگ، تصویری بسیار جالب برای چشم ارائه می‌دهد. موسیقی کرال در پایان صحنه‌ها طنین‌انداز می‌شود و به تدریج به آغاز صحنه بعدی می‌پیوندد. و بیل نای که به طور مناسبی از بیماری‌ها و سرماخوردگی می‌ترسد، اما گاهی با شادابی در قدم‌هایش به تضاد با طبیعت محتاطش می‌پردازد. فکر می‌کنم روپر گریوز و میراندا هارت انتخاب‌های تخیلی خوبی برای نقش‌های آقای وستون و خانم بیٹس بودند. و حتی یک تغییر خلاقانه در عنوان یک‌کلمه‌ای وجود دارد که با افزودن یک نقطه پس از نام نشان می‌دهد که فیلم - صبر کنید - یک اثر دوره‌ای است. این سومین نسخه از «اما» در ۲۵ سال گذشته است - دو فیلم و یک مینی‌سریال - و فعلاً حداقل، این نسخه مورد علاقه من است. خب، چه خوشحالی غافلگیرکننده‌ای. کارگردان صحنه‌های بسیار زیبایی از خانه‌های باشکوه انگلیسی را تنظیم کرده است. اتاق‌های پیچیده. واقعاً فیلم شگفت‌انگیزی است. پایان بسیار خوشی برای همه. تصویری کمی کنایه‌آمیز از زندگی انگلیسی در دوران ویکتوریایی. واقعاً از آن لذت بردم. یک بازگویی هنری و الهام‌بخش از یک کلاسیک. به طرز دلپذیری شبیه آثار وس اندرسون با رنگ‌های زنانه.