فیلم Lean on Pete 2017

**کافی است، اما به آثار قبلی هایگ نمی‌رسد** من احساس می‌کنم هر چیزی که انجام می‌دهم به حس تنهایی و longing برای تنها نبودن مرتبط است. فکر می‌کنم همه ما بیشتر وقتمان را در حال احساس تنهایی سپری می‌کنیم و راه‌هایی برای پنهان کردن این تنهایی پیدا می‌کنیم - چه از طریق روابط، شغل یا هر چیز دیگری - زیرا می‌دانیم که حالت اصلی وجود ما...

**کافی است، اما به آثار قبلی هایگ نمی‌رسد** من احساس می‌کنم هر چیزی که انجام می‌دهم به حس تنهایی و longing برای تنها نبودن مرتبط است. فکر می‌کنم همه ما بیشتر وقتمان را در حال احساس تنهایی سپری می‌کنیم و راه‌هایی برای پنهان کردن این تنهایی پیدا می‌کنیم - چه از طریق روابط، شغل یا هر چیز دیگری - زیرا می‌دانیم که حالت اصلی وجود ما احتمالاً احساس تنهایی است. برای این داستان، این موضوع به‌ویژه صادق است: چارلی زمان زیادی را صرف فرار می‌کند، او از قاب خارج می‌شود و ناپدید می‌شود. فکر می‌کنم ما دائماً با تنهایی مبارزه می‌کنیم، چیزهایی را پیدا می‌کنیم که احساس بهتری به ما می‌دهند، برای چیزهایی تلاش می‌کنیم که فکر می‌کنیم ما را خوشحال می‌کنند و وقتی که این چیزها موفق نمی‌شوند، برای چیز بعدی تلاش می‌کنیم و این روند را دوباره و دوباره تکرار می‌کنیم. این فقط نیاز زیستی پایه‌ای ماست که ما را به جلو می‌برد. چارلی تامپسون ۱۵ ساله (با بازی چارلی پلومر) با پدرش، ری (با بازی تراویس فیمل)، زندگی می‌کند که خود را به ورطه هلاکت می‌کشاند. وقتی که کار نگهداری از یک اسب مسابقه پیر به نام «لی‌آن پیت» را پیدا می‌کند، چارلی وقتی متوجه می‌شود که مالک پیت، دل مونتگومری (با بازی استیو بوشمی)، قصد دارد این حیوان را بکشد، به شدت ناراحت می‌شود. مصمم به نجات دوستش، چارلی پیت را می‌دزدد و هر دو به یک سفر حماسی در مرزهای مدرن آمریکایی می‌روند. طرفداران نویسنده و کارگردان اندرو هایگ می‌دانند که او در ایجاد احساسات غیرشکننده و بی‌احساس، توانایی بی‌نظیری دارد؛ فیلم‌های او به موقعیت‌های عاطفی شدید می‌پردازند بدون اینکه به احساسات رقیق و سطحی بیفتند. هرچند که در مقایسه با فیلم‌های عالی _Weekend_ (۲۰۱۱) و _45 Years_ (۲۰۱۵)، _Lean on Pete_ کمی ملودراماتیک به نظر می‌رسد، اما استعداد هایگ در اجازه دادن به شخصیت و موضوع برای رشد ارگانیک از طریق لحظات آرام تأمل هنوز هم به خوبی نمایان است. پس چرا نمره بالاتری ندارد؟ اقتباس‌شده از رمان ۲۰۱۰ ویلی ولاوتین به همین نام، بزرگترین مشکل این فیلم این است که مسائل به اندازه کافی عمیق بررسی نشده‌اند؛ چارلی به شدت شبیه به شخصیت ایوب است و با آن‌قدر بدبختی دست و پنجه نرم می‌کند که به‌راحتی می‌توان انتظار داشت که او به سرطان پیشرفته مبتلا شود. به‌طور مشابه، ماهیت شبه‌تمثیلی شخصیت‌هایی که او با آن‌ها مواجه می‌شود، برای فضای واقع‌گرایانه‌ای که هایگ خلق کرده، خیلی واضح و مستقیم است. این فیلم بخشی از بیان وضعیت کشور و بخشی _bildungsroman_ است، ارزش دیدن را دارد، اما در نهایت از یک خط موضوعی رضایت‌بخش کمبود دارد.