فیلم Big Night 1996

فیلمی فراموش‌شده درباره انسان‌های ساده‌لوح، واقعی و انسانی. در برخی فیلم‌ها، همه‌چیز به عملکرد بازیگران بستگی دارد و این فیلم یکی از آن‌هاست. دیالوگ‌ها واقعاً غنی هستند و توسعه شخصیت‌ها و شیوه‌های تعامل آن‌ها بسیار ارزشمند است. داستان به ساده‌ترین شکل ممکن کاهش یافته و تقریباً همه‌چیز در فضای محدود یک رستوران ایتالیایی اتفاق می‌افتد. این فیلم به نوعی شبیه یک نمایشنامه به نظر می‌رسد و...

فیلمی فراموش‌شده درباره انسان‌های ساده‌لوح، واقعی و انسانی. در برخی فیلم‌ها، همه‌چیز به عملکرد بازیگران بستگی دارد و این فیلم یکی از آن‌هاست. دیالوگ‌ها واقعاً غنی هستند و توسعه شخصیت‌ها و شیوه‌های تعامل آن‌ها بسیار ارزشمند است. داستان به ساده‌ترین شکل ممکن کاهش یافته و تقریباً همه‌چیز در فضای محدود یک رستوران ایتالیایی اتفاق می‌افتد. این فیلم به نوعی شبیه یک نمایشنامه به نظر می‌رسد و حتی به من این باور را می‌دهد که ممکن است اقتباسی از یک نمایشنامه باشد. این سادگی و مینیمالیسم به وضوح نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری مالی قابل توجهی در تولید وجود نداشته است. فیلم به راحتی ساخته شده و با عناصر سینمای مستقل و کادر باکیفیت، اهداف لازم برای سرگرم کردن ما را برای مدتی برآورده می‌کند، اما هرگز برای هیچ‌کس فراموش‌نشدنی نخواهد بود. در واقع، امروزه به شدت فراموش‌شده است که من کاملاً این موضوع را درک می‌کنم. از نظر فنی، فیلم همه‌چیز را بدون اشتباه انجام می‌دهد، اما هیچ‌گونه ریسکی را نمی‌پذیرد: فیلم‌برداری هیچ چیز جدید یا جسورانه‌ای را به ارمغان نمی‌آورد و در عوض، میانگین معمولی را بدون هیچ‌گونه خطایی ارائه می‌دهد. موسیقی متن نیز کاملاً فراموش‌شدنی است و سناریوها، اگرچه خوب و کاملاً قابل باور هستند، هیچ علاقه خاصی ندارند. حتی خود رستوران نیز بی‌معناست، یک مکان متوسط بدون هیچ‌گونه جذابیتی که فقط به خاطر کیفیت غذا به آنجا می‌روید و نه به خاطر جو آن. داستان بسیار ساده و به‌خوبی کار می‌کند: دو برادر، مهاجران ایتالیایی، رستورانی دارند که به‌زودی بسته می‌شود زیرا نمی‌دانند چگونه آن را مدیریت کنند و مشتری جذب کنند؛ این مسأله آن‌ها را وادار می‌کند تا به نصیحت صاحب یک رستوران رقیب گوش دهند و خواننده لوئیس پریما را به شام دعوت کنند به امید رونق کسب‌وکار. برادران هر یک به شیوه‌ای کاملاً ساده‌لوح هستند! اگر یکی از آن‌ها نمی‌تواند درک کند که در چنین کسب‌وکاری، مشتری در رأس است و نه آشپز، دیگری تصمیم می‌گیرد به نصیحت کسی اعتماد کند که هر دلیلی برای آسیب رساندن به آن‌ها داشته است. این امر آن‌ها را انسانی و قابل باور می‌سازد و نمی‌توان برایشان احساس همدردی نکرد. سادگی فقط مختص آن‌ها نیست: شخصیت مینی درایور نیز به‌طرز عمیقی به شیوه‌ای ساده‌لوحانه درگیر روابط عاشقانه می‌شود و به خود اجازه می‌دهد فریب بخورد. استنلی توچی به‌طور هوشمندانه‌ای در نوشتن فیلمنامه همکاری مستقیم داشته و نتیجه یکی از بهترین آثار حرفه‌ای‌اش بوده است، با نقشی که او به توانایی‌ها و ویژگی‌های خود می‌سازد، بدون اینکه به همکارانش لطمه‌ای بزند و فضایی لازم برای نمایش استعداد آن‌ها فراهم کند. بدین ترتیب، تونی شلهوب نیز فیلم را به یک کارت ویزیت واقعی تبدیل می‌کند و قابلیت‌های خود را به‌عنوان بازیگر اثبات می‌کند. در یک موقعیت بیشتر محفوظ، باید همکاری مینی درایور و ایان هولم را نیز برجسته کنیم و همچنین مشارکت ویژه ایزابللا روسلینی را که با همکاری گهگاهی اما بسیار متعهدش، فیلم را روشن‌تر می‌کند.