فیلم Three Months 2022

فیلم «سه ماه» فیلمی شیرین و احساسی است که باعث می‌شود آرزو کنم فیلمنامه شخصیت اصلی، کالیب، را مجبور نکند که به تنهایی بر روی یک دوچرخه دوتایی سوار شود. البته کالیب به این دوچرخه وابستگی عاطفی دارد (زیرا متعلق به پدر مرحومش بوده) و گاهی اوقات در پیشبرد داستان به کار می‌آید (مثل «هی، من یک صندلی اضافی دارم اگر نیاز به سواری داری»...

فیلم «سه ماه» فیلمی شیرین و احساسی است که باعث می‌شود آرزو کنم فیلمنامه شخصیت اصلی، کالیب، را مجبور نکند که به تنهایی بر روی یک دوچرخه دوتایی سوار شود. البته کالیب به این دوچرخه وابستگی عاطفی دارد (زیرا متعلق به پدر مرحومش بوده) و گاهی اوقات در پیشبرد داستان به کار می‌آید (مثل «هی، من یک صندلی اضافی دارم اگر نیاز به سواری داری» یا «اوه، ببخشید، سه نفر هستیم و فقط دو صندلی»)، و حتی به نظر نمی‌رسد که سوار شدن بر آن سخت‌تر از دوچرخه معمولی باشد — اما در کل، این ایده بوی یک درخواست desperate برای جلب توجه می‌دهد؛ این راه نویسنده/کارگردان، جرد فرید، برای نشان دادن این است که شخصیت اصلی‌اش چقدر باید عجیب و غریب باشد. یک فیلم می‌تواند و این یکی هم به‌طور کلی، اصلی و خودجوش است، بدون اینکه شخصیت اصلی‌اش را احمق یا دیوانه نشان دهد، که هیچ‌کدام از این‌ها در مورد کالیب صدق نمی‌کند؛ در واقع، او غالباً به عنوان یک جوان بسیار هوشمند به نظر می‌رسد — به‌گونه‌ای که توجیه نوع حمل و نقل مورد علاقه‌اش سخت است. او قطعاً انتخاب‌های سوال‌برانگیز دیگری نیز می‌کند، اما این‌ها بیشتر ناشی از مشاهده دقیق طبیعت انسانی است تا نیازهای داستان. خوشبختانه، «سه ماه» بیشتر از مقصد، درباره سفر است — حتی اگر سفر بخشی از آن بر روی «دوچرخه دوتایی همجنس‌گرا» باشد (راستی، فیلم حس لطیفی از شوخ‌طبعی را در خود دارد) — که به نظر می‌رسد به عنوان نسخه‌ای عجیب از «کلاکس» آغاز می‌شود، اما در نهایت خود را از طریق استعدادش در غیرمنتظره جلوه‌گری متمایز می‌کند. در این فیلم رمانس وجود دارد — و بعضی از احساسی‌ترین لحظات شامل رابطه‌ی نااطمینان‌آمیز و عاشقانه کالیب با «استا» (که عاشق پاپ‌کورن است) می‌شود (هرچند که این موضوع هم جنبه تبلیغاتی دارد، اما به اندازه دوچرخه دوتایی نیست) — اما این فیلم یک کمدی رمانتیک نیست؛ به همین ترتیب، داستان حول انتظار کالیب برای یک افشای آینده می‌چرخد، اما به محض اینکه سه ماه عنوانی به پایان می‌رسد، ماهیت دانشی که او منتظرش بوده، بی‌اهمیت می‌شود و به جای آن، خردی که در طول مسیر به دست آورده مطرح می‌شود. مدت‌ها به تماشای این فیلم نشسته بودم تا متوجه شدم «ویویک کالرا» همان جوانی است که در فیلم «نابینا به نور» (۲۰۱۹) با تم «اسپرینگستین» بازی کرده بود. در این فیلم، او نقش علاقه‌مندی که به آرامی شعله‌ور می‌شود را برای «کالیب» (تروی سیوان) بازی می‌کند. این شخصیت یک شب به طور تصادفی در معرض خطر ابتلا به HIV قرار می‌گیرد که او را ملزم به رفتار مناسب و انتظار برای نتایج آزمایش‌هایش به مدت سه ماه می‌کند. پزشکش به او توصیه می‌کند که در یک جلسه درمان گروهی شرکت کند و در آنجا با «استا»ی خجالتی آشنا می‌شود و... داستان به طور قوی آغاز می‌شود و به راحتی می‌توان دید که چرا سیوان به عنوان یک «اینفلوئنسر» موفق است - او کاریزما و شخصیت دارد که به این درام می‌آورد. اما داستان به سرعت از شتاب می‌افتد و با وجود اجراهای دلپذیر و پرشور الن برستین به عنوان مادربزرگش و لوئیس گاسهت جونیور به عنوان «بنی» (دوست او)، کیفیت نوشتار به سرعت کاهش می‌یابد و داستان تقریباً تمام شور خود را از دست می‌دهد - و این موضوع به یک زیرمجموعه احمقانه با دوستش «دارا» (برایان تیجو) و رئیسشان «سوزان» (جودی گرر) کمک نمی‌کند. این واقعاً فقط وسیله‌ای برای ستاره است و او تنها به اندازه کافی تلاش می‌کند تا آن را سرپا نگه دارد - افسوس که داستان کمی بیشتر از اینها محتوا نداشت.