فیلم Donnie Darko 2001

فیلم جالبی با چندین تفسیر. مانند "2001: یک اودیسه فضایی"، برای درک کامل ایده اصلی، نیاز به تفسیر واقعی وقایع دارد... اگر به چنین توضیحاتی علاقه‌مند باشید... ***فیلمی کالت با تم‌های پیچیده، بازیگران عالی، اما داستانی ناچیز*** این فیلم که در سال 2001 به نویسندگی و کارگردانی ریچارد کلی منتشر شد، یک درام/فانتزی است که جیک جیلنهال در آن نقش نوجوانی آشفته از کالیفرنیا را بازی می‌کند که...

فیلم جالبی با چندین تفسیر. مانند "2001: یک اودیسه فضایی"، برای درک کامل ایده اصلی، نیاز به تفسیر واقعی وقایع دارد... اگر به چنین توضیحاتی علاقه‌مند باشید... ***فیلمی کالت با تم‌های پیچیده، بازیگران عالی، اما داستانی ناچیز*** این فیلم که در سال 2001 به نویسندگی و کارگردانی ریچارد کلی منتشر شد، یک درام/فانتزی است که جیک جیلنهال در آن نقش نوجوانی آشفته از کالیفرنیا را بازی می‌کند که توسط تجسم‌های مردی در لباس خرگوش شیطانی مورد آزار قرار می‌گیرد و او را به ارتکاب چندین جرم وادار می‌کند، پس از آنکه به طرز عجیبی از یک حادثه خاص با یک موتور جت سقوط‌کرده نجات می‌یابد. مگی جیلنهال در نقش خواهرش، هولمز اوزبرن و ماری مک‌دانل در نقش والدینش، درو باریمور در نقش معلمش، کاترین راس در نقش درمانگرش، جینا مالون در نقش دوست‌دخترش، نوah وایلی در نقش معلم علومش و پاتریک سوایزی در نقش یک گورو خودیاری به ایفای نقش می‌پردازند. پتریس کلیولند نیز در نقش مادربزرگ مرگ حضور دارد. در حالی که فیلم در گیشه ناموفق بود، اما بعدها به یک کالت واقعی تبدیل شد. من به تازگی برای اولین بار آن را دیدم و بدون هیچ‌گونه اطلاعاتی درباره پیچیدگی‌های داستان به تماشای آن نشستم. تنها چیزی که می‌دانستم این بود که پسر توسط یک تجسم خرگوش شرور آزار می‌بیند. این فیلم به عنوان یک درام دبیرستانی با نگاهی کنایه‌آمیز به خوبی کار می‌کند، اما داستان به اندازه کافی جذاب نیست. هرچند فیلم تعدادی زن باکیفیت دارد، اما از حضور آن‌ها استفاده نمی‌کند (به‌عنوان مثال، باریمور تقریباً در آن حضور ندارد). اما جیک یک قهرمان محکم است و با وجود کارهای عجیبش، تا حدی قابل همدردی است. در میانه نیمه دوم فیلم، خود را کسل و در تلاش برای فهمیدن آنچه در حال وقوع است یافتم، اما فیلم در نیمه سوم خود بالاخره جان می‌گیرد، به‌ویژه زمانی که حقیقت درباره مرد خرگوشی ترسناک فاش می‌شود. پس از تماشا، برداشت کلی من این بود که داستان هرگز واقعاً شروع نمی‌شود و با ابهامات گیج‌کننده‌ای بارگذاری شده است، هرچند که برخی عناصر جذاب را نیز در خود دارد. من نظری برای توضیح وقایع ارائه کردم (که در زیر توضیح داده شده) اما با تأمل متوجه شدم که تمام قطعات به هم نمی‌چسبند. و فیلم به سادگی به اندازه کافی سرگرم‌کننده نبود که بخواهم بیشتر به سرم بکوبم و بفهمم. من به فیلم نمره متوسط 5 از 10 می‌دادم، اما پس از تحقیق درباره معنای رسمی و تفسیرهای جایگزین، مجبور شدم اعتراف کنم که فیلم در این زمینه نابغه است. تنها کافی بود که به یک داستان جالب‌تر با شخصیت‌های تحریک‌کننده‌تر متصل شود. این فیلم 113 دقیقه است، که نسخه‌ای است که من دیدم؛ نسخه کارگردان 20 دقیقه بیشتر است. فیلم در لس آنجلس و مناطق اطراف آن (جنگل ملی آنجلس، لانگ بیچ، سانتا مونیکا، سانتا کلاریتا، بوربانک و کلا باساس) فیلمبرداری شده است. نمره: B- تفسیرهای اضافی (***هشدار اسپویلر*** فقط اینجا را بخوانید اگر فیلم را دیده‌اید): تفسیر غیررسمی من به یکی از تفسیرهای جایگزین فیلم تبدیل شد، تفسیر مشهور "دانی آینده را می‌بیند"، که پیشنهاد می‌کند دانی از طریق روح آینده‌اش "فرانک" آینده را می‌بیند و در انتها خود را قربانی می‌کند تا همه را نجات دهد. اما، همانطور که گفته شد، در این تفسیر حفره‌های زیادی وجود دارد. چند تفسیر محبوب دیگر، نظریه شیزوفرنی سطحی است که در آن فیلم نشان می‌دهد قهرمان از یک دوره بیماری خود عبور می‌کند، و نظریه خواب که می‌گوید "همه فقط یک خواب بود"، که بسیار کلیشه‌ای و احمقانه است که حتی به آن فکر کنیم. تفسیر "رسمی" را هرگز نمی‌توانستم کنار هم بگذارم چون به شدت به علم تخیلی و پیچیده است: این نظریه "جهان انحرافی" است که پیشنهاد می‌کند زمان در جهان اولیه (یعنی واقعیت) گاهی دچار فساد می‌شود و یک جهان جایگزین ناپایدار ایجاد می‌شود، اما تنها چند هفته دوام خواهد داشت. با این حال، این تهدیدی برای نابودی جهان به شمار می‌آید. وقایعی که در بخش عمده‌ای از فیلم می‌بینید، واقعیت جایگزین است که در آن جهان (یا خدا) در حال اصلاح خطا برای بازگشت به جهان اولیه است با استفاده از یک شیء (موتور جت)، "گیرنده زنده" (جیک جیلنهال)، یک فرد مرده دستکاری‌شده (مرد خرگوشی) و غیره. گوگل کنید و خواهید دید که توضیح "جهان انحرافی" تمام گره‌های داستان را باز می‌کند. فیلمی کاملاً چالش‌برانگیز که جیک جیلنهال را به همه معرفی کرد، ترسناک‌ترین لباس خرگوش تا به امروز را به نمایش گذاشت و ممکن است شما را به‌طرز شگفت‌انگیزی به گریه بیندازد. **فیلمی عجیب، با تأثیر بصری قوی و فیلمنامه‌ای با نظریه‌های وحشی، اما هدف خود را به خوبی برآورده می‌کند و تماشای آن لذت‌بخش است.** من به‌تازگی این فیلم را دیدم و باید با همه کسانی که آن را "عجیب" یا "غریب" می‌نامند موافق باشم. این فیلم به کارگردانی و نویسندگی ریچارد کلی، با بازی جیک جیلنهال جوان، داستانی بسیار پیچیده را به نمایش می‌گذارد که در آن یک نوجوان چندین جرم را تحت تأثیر یک دوست خیالی که در لباس خرگوش است، مرتکب می‌شود. همه چیز نشان می‌دهد که این جوان شیزوفرنی یا به نوعی روان‌پریش است و چندین وسواس مرتبط را توسعه داده است، اما فیلم همیشه ما را در تردید می‌گذارد که آیا او به نوعی در مورد چیزهایی که فکر می‌کند، حق دارد یا نه. چندین فیلم وجود دارد که از داستان‌های مشابهی پیروی می‌کنند، جایی که تخیل و روان‌پریشی تقریباً از واقعیت غیرقابل تفکیک است ("باشگاه مبارزه"، "ماشین‌کار"، و غیره) و شاید این یکی از غیرواقعی‌ترین‌ها باشد زیرا به ما این امکان را می‌دهد که از همان ابتدا ببینیم که چیزی بسیار نادرست است. این یک مزیت برای کسانی است که به این نوع فیلم‌ها علاقه دارند زیرا توجه ما را به راحتی جلب می‌کند. البته، کسانی که کمتر به عجایب سینمایی علاقه دارند، دلیل چندانی برای رضایت نخواهند داشت. و اگر درست باشد که از نظر تکنیکی، فیلم هیچ نوآوری یا سورپرایز عمده‌ای ندارد، همچنین درست است که همه چیز را به درستی و بدون مشکل یا اشتباهات بزرگ انجام می‌دهد. حتی می‌توانیم بگوییم که با توجه به بودجه، این یکی از آن فیلم‌هایی است که به نظر می‌رسد هزینه بیشتری از آنچه که هست دارد. علاوه بر این، باید به عملکرد زیبای بازیگران نیز اشاره کرد، جایی که هر یک به درستی و با احتیاط نقش خود را ایفا می‌کند. جیلنهال قدرت و کاریزمای مناسبی برای نقش خود دارد و کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد و جینا مالون اثبات می‌کند که افزودنی هوشمندانه و حساب‌شده‌ای است. جیک جیلنهال نوجوانی است که واقعاً در هیچ جا جا نمی‌گیرد. از زمانی که او یک کودک کوچک بود، با مشکلاتی روبرو بوده و تنها "گرچن" (جینا مالون) کسی است که در ارتباط با او است. شاید او تنها زمانی که روی مبل روان‌پزشکی نشسته است، تحت تأثیر هیپنوز آرامش بیشتری پیدا کند و تحت آن تأثیر، ما به یک منحنی یادگیری نسبتاً عجیب پی می‌بریم که "دانی" را از کودکی تا طوفان نوجوانی‌اش دنبال می‌کند. حالا شاید ورود موتور هواپیما به سقف خانه‌اش به رشد او کمک نکرده باشد، بنابراین به نظر می‌رسد که مکانیسم‌های دفاعی بدن او در جستجوی آرامش از دوستش "فرانک" باشد. نه، او واقعی نیست - خوب، مگر اینکه خرگوش‌های با اندازه واقعی از آینه فرار کرده باشند، و وقتی به او گفته می‌شود که دنیا در کمتر از یک ماه به پایان می‌رسد، وقت آن است که "تاردیس" روانی خود را پیدا کند - یا هرچه نزدیک‌تر به آن. چرا او از آن حادثه نجات یافت؟ خوب، این سؤالی است که همچنان او را آزار می‌دهد و عذاب‌های او افزایش می‌یابد و ناامیدی‌هایش در جنایات جزئی و آزمایش رابطه‌اش با تنها دوست واقعی‌اش "گرچن" بروز می‌یابد. من نمی‌دانم شما چه فکر می‌کنید، اما تا به حال هرگز خرگوش‌ها را به عنوان موجوداتی ترسناک در نظر نگرفته بودم. به یاد داشته باشید "تامپر" از "بامبی" (1942) و همین حدود. اما در اینجا، کارگردان ریچارد کلی از نور - خوب عمدتاً تاریکی - برای ایجاد حس خطر استفاده می‌کند، در حالی که "دانی" جوان به نظر می‌رسد که کم‌کم کنترل خود را بر داستان از دست می‌دهد. همچنین در برخی مواقع به طرز تاریکی کمدی است، با فیلمنامه‌ای قدرتمند که خطی بین حقیقت و داستان را به‌طور جذابی محو می‌کند. جیلنهال به خوبی نقش را ایفا می‌کند و آسیب‌پذیری را به نقشی که به‌راحتی قابل تعریف نیست اضافه می‌کند و در حین پیشرفت داستان، برخی از فرضیات ابتدایی ما کمی بیشتر مایع می‌شوند. نسخه زیبای "گری جولز" از آهنگ "عالم دیوانه" گروه "تیرز فور فیرز" بر روی یک موسیقی متن قوی از دهه 1980 قرار دارد و کل فیلم حس عجیبی دارد که من واقعاً از آن لذت بردم.