فیلم Happy as Lazzaro 2018

«خوشحال به‌عنوان لازارو» مانند یک افسانه سبک و گذراست، اما تأثیر مورد انتظارش را نمی‌گذارد. به دلیل عدم وجود تغییرات قانع‌کننده و طبیعی، نیمه اول فیلم که به واقع‌گرایی می‌پردازد، باعث می‌شود که رویای فرار از واقعیت که در نیمه دوم به دنبال آن است، به مشکل بربخورد. بلندپروازی این فیلم قابل ستایش است و قطعاً فیلمی است که دیدن آن ارزش دارد، اما به‌طور...

«خوشحال به‌عنوان لازارو» مانند یک افسانه سبک و گذراست، اما تأثیر مورد انتظارش را نمی‌گذارد. به دلیل عدم وجود تغییرات قانع‌کننده و طبیعی، نیمه اول فیلم که به واقع‌گرایی می‌پردازد، باعث می‌شود که رویای فرار از واقعیت که در نیمه دوم به دنبال آن است، به مشکل بربخورد. بلندپروازی این فیلم قابل ستایش است و قطعاً فیلمی است که دیدن آن ارزش دارد، اما به‌طور کلی تنها در آستانه بزرگی قرار دارد. - آشی ترزا این داستان (یا افسانه؟) نقد اجتماعی است که توسط کارگردان و نویسنده، آلیس روهروآچر، در روستایی در ایتالیا روایت می‌شود. فیلم به مضامین ضد سرمایه‌داری و تقسیم طبقاتی پرداخته و به زندگی کشاورزانی می‌پردازد که به دلیل ناآگاهی از وضعیت نیمه‌برده‌وار خود، نمی‌دانند در چه شرایطی زندگی می‌کنند. لازارو، شخصیت اصلی، فردی معصوم است که خوشحال است دیگران را خوشحال کند و در پاکی قلبش، به هیچ‌چیز جز خوشحالی دیگران نمی‌اندیشد. او نمی‌داند پدر و مادرش چه کسانی هستند و تنها حدس می‌زند که شاید مادربزرگش باشد. نشان‌های بسیار کمی وجود دارد که زمان فیلم را به دهه‌های ۶۰ یا ۷۰ نسبت دهد، تا اینکه در اواخر فیلم یک تلفن همراه از دهه ۹۰ دیده می‌شود. این بیانگر شرایط زندگی آن افراد است. آنها تحت سرپرستی مارشسا آلفونسینا د لونا زندگی می‌کنند تا اینکه روزی لازارو با پسر سرکش او، تانکریدی، ملاقات می‌کند که می‌خواهد از فساد خانواده ورشکسته‌اش دور شود و برای اینکار نقشه‌ای طراحی می‌کند. نقشه‌ای که به‌طور ناخواسته به یک رویداد منجر می‌شود که لازارو را ۲۰ تا ۳۰ سال به جلو پرتاب می‌کند. به طور تصادفی یا مقدر، او در عمارت روستایی حالا ویران با دزدانی مواجه می‌شود (غافل از اینکه آنها از افراد گذشته‌اش هستند) و در شهری که در آن به وسیله یک دوست قدیمی (که نقش او را خواهر بزرگ‌تر روهروآچر، آلبا، بازی می‌کند) شناسایی می‌شود - تنها کسی که معجزه عدم پیر شدن او را می‌بیند (و نه اینکه او از آن حادثه قدیمی، که هیچ‌کس آن را ندیده، زخمی و خونین شده باشد). در این آینده شهری، او دوباره در همان قبیله ignorant و فردگرایان زندگی می‌کند (با چند استثنا) و به طور تصادفی دوباره با پسر بارون ملاقات می‌کند که هنوز هم در آرزوهای ثروت خود ویران شده است. بدون اینکه پایان فیلم را لو بدهم، دیدن لازارو در چنین پاکی و معصومیتی که به عنوان هیچ‌کس مورد توجه قرار گرفته، و نارضایتی او از وضعیت دوستی‌هایش و تلاشش برای اصلاح اوضاع به شکلی نادرست، بسیار ناراحت‌کننده است (خیر، این فیلم پایان خوشی ندارد). این فیلم ممکن است برای همه مناسب نباشد، اما نورانیت و پاکی قلب در جامعه ما را به نمایش می‌گذارد. تصویربرداری خوب و انتخاب رنگ‌ها، با فیلم کداک سوپر ۱۶ میلی‌متری توسط تصویربردار هلن لووارت و بازی خوب بازیگر اصلی، آدریانو تاردیولو، از نکات مثبت فیلم است. نمره من به این فیلم ۸.۰ از ۱۰ است.