فیلم Blinded by the Light 2019

به نظر می‌رسد که فیلم «Blinded By The Light» نتوانسته است به خوبی با مخاطب ارتباط برقرار کند. این فیلم فاقد طنز، احساس و ظرافت آثار قبلی چادا است و به همین دلیل نتوانسته انتظارات را برآورده کند. - جس فنتون اهمیت نمایندگی این است که تنها به یک گروه خاص صحبت نکند، بلکه نشان دهد که در عمق وجود، همه ما با مسائل و مشکلات مشابهی...

به نظر می‌رسد که فیلم «Blinded By The Light» نتوانسته است به خوبی با مخاطب ارتباط برقرار کند. این فیلم فاقد طنز، احساس و ظرافت آثار قبلی چادا است و به همین دلیل نتوانسته انتظارات را برآورده کند. - جس فنتون اهمیت نمایندگی این است که تنها به یک گروه خاص صحبت نکند، بلکه نشان دهد که در عمق وجود، همه ما با مسائل و مشکلات مشابهی روبرو هستیم، صرف‌نظر از قابلیت، نژاد، جنسیت، دین یا هر یک از ویژگی‌های دیگری که برای تقسیم ما استفاده می‌شود. این فیلم فقط درباره یک پسر جوان است که هویت خود را به عنوان یک مسلمان پاکستانی بریتانیایی کشف می‌کند، بلکه فراتر از آن، کشمکشی را بین والدین و فرزند به تصویر می‌کشد. موسیقی اسپرینگستین به عنوان یک زمینه برای انتقال جاوید از کودکی به بزرگسالی عمل می‌کند و تلاش او برای دستیابی به رویایش را به زیبایی نمایان می‌سازد، که بریتانیا در اواسط دهه ۸۰ را به عنوان فضایی تاریک و ناامیدکننده به تصویر می‌کشد که با دعاها و آرزوهای روزهای بهتر حفظ شده است. بخش مورد علاقه من لحظه‌ای است که موسیقی اسپرینگستین معرفی می‌شود و واکنشی مشابه به واکنشم در سنین مشابه به یک گروه ناشناخته به نام The Airborne Toxic Event را به یاد می‌آورد که آن‌ها نیز تحت تأثیر کارهای او قرار گرفته بودند. متن آهنگ‌ها روی صفحه نمایش می‌درخشد در حالی که طوفانی در بیرون در حال شکل‌گیری است و انرژی از صفحه نمایش جاری می‌شود در حالی که آهنگ «I’m on Fire» در گوش‌هایم طنین‌انداز است. جادوگری سینما هرگز برای من به اندازه آن چند دقیقه کوتاه زنده‌تر نبوده است. ۳۰ دقیقه پایانی فیلم به شدت من را به گریه انداخت که این افتخاری است که تنها به معدودی تعلق دارد. جنبه‌های احساسی فیلم به میراث فرهنگی شخصیت‌ها ارتباط دارد و بسیار نزدیک به خانه احساس می‌شود. به طور کلی، این فیلم اگر به دنبال یک فیلم خوش‌حال‌کننده برای شکستن روتین هفته‌تان هستید، گزینه مناسبی است، اما لطفاً فرصت تماشای آن را در سینما از دست ندهید، جایی که می‌توانید واقعاً تجربه بهتری از فیلم داشته باشید. داستانی لطیف و خنده‌دار درباره پسری که نگرش او به زندگی به طور کامل بعد از آشنایی با موسیقی بروس اسپرینگستین تغییر می‌کند. وِیویک کالرا به عنوان جوان «جاوید» و دین-چارلز چپمن به عنوان دوست عصبانی‌اش «مت» بسیار جذاب هستند و موسیقی به عنوان یک روایت به یادماندنی برای داستان بلوغ در پس‌زمینه‌ای از نژادپرستی، تعصب، هورمون‌ها و نگرانی عمل می‌کند. این فیلم مرا به بریتانیا در اواخر دهه ۸۰ یادآوری می‌کند، زمانی که واقعاً باید در یکی از بسیاری از فروشگاه‌های رکورد (که اکنون دیگر وجود ندارند) صف می‌کشیدید تا بلیط کنسرت بگیرید - گاهی اوقات در ساعت ۰۰:۰۱ صبح. مراقب «پگی کارتر» به عنوان معلمش باشید.