فیلم The Prime of Miss Jean Brodie 1969

این فیلم همیشه مرا به یاد معلمی در مدرسه ابتدایی می‌اندازد که فکر می‌کرد بهترین راه برای به دست آوردن انضباط از ما بچه‌های شلوغ هشت ساله، پا کوبیدن و نگاه کردن به ساعتش است. در واقع، تنها نتیجه‌ای که این کار داشت این بود که ما بیشتر کاغذهای پاره شده از کتاب «حساب جامع مدرن» را به هواپیماهای کاغذی تبدیل می‌کردیم. اگر او سبک...

این فیلم همیشه مرا به یاد معلمی در مدرسه ابتدایی می‌اندازد که فکر می‌کرد بهترین راه برای به دست آوردن انضباط از ما بچه‌های شلوغ هشت ساله، پا کوبیدن و نگاه کردن به ساعتش است. در واقع، تنها نتیجه‌ای که این کار داشت این بود که ما بیشتر کاغذهای پاره شده از کتاب «حساب جامع مدرن» را به هواپیماهای کاغذی تبدیل می‌کردیم. اگر او سبک جذاب و تفکر برانگیز این خانم ادینبرو را در پیش می‌گرفت، ممکن بود موفق‌تر باشد. به هر حال، زن به ظاهر سخت‌گیر و با اصول‌گرای «میس برودی» (با بازی مگی اسمیت) به برنامه درسی محافظه‌کارانه مدرسه دخترانه «مارسیا بلین» و آموزه‌های سرپرست مجردش «میس مک کی» (سیلیا جانسون) پایبند است. او دخترانش، یعنی دانش‌آموزان مورد علاقه‌اش، را دارد که به آن‌ها ایمان دارد: «ساندی» (پاملا فرانکلین)، «جنی» (دیان گریسون)، «مونیکا» (شرلی استیدمن) و «مری مک‌گرگور» (جین کار) که تازه به جمع آن‌ها پیوسته است. او با برگزاری پیک‌نیک‌های لوکس در حیاط مدرسه و کلاس درس، ارزش‌هایی چون عشق، شعر، حقیقت، ادبیات و... حتی فاشیسم را در آن‌ها نهادینه می‌کند. در ابتدا، او از فضایل موسولینی تعریف می‌کند، اما خیلی زود به فرانکو روی می‌آورد. در تمام این مدت، ما آگاه هستیم که این الگوی رفتار دارای گذشته‌ای با «لویید» (رابرت استیفن) معلم هنری شیطنت‌آمیز است و در حال حاضر در سفرهای آخر هفته به ملک اجدادی «کراموند» در «فیرث» با «لاوتر» (گوردون جکسون) همراه است. او به راحتی از زندگی عبور می‌کند و خود را به‌طور غیرقابل نفوذی کامل می‌پندارد و دختران مورد علاقه‌اش را مانند مهره‌های شطرنج چینی هدایت می‌کند. اما یکی از آن‌ها، که از نقش پیاده ناراضی است، ممکن است با روحیه‌ای که نشان‌دهنده تغییر اوضاع است، این بنای شیشه‌ای را بر سر مربی‌اش خراب کند. همان‌طور که «میس برودی» خودش می‌گوید، این داستانی است از «آنچه من می‌گویم، نه آنچه من انجام می‌دهم» و مگی اسمیت در این نقش فوق‌العاده است. لباس، وضعیت بدن و لهجه بریده‌اش همه بسیار خوب عمل می‌کنند، اما همچنین رابطه جنسی تنش‌زای او با استیفن که خود نیز به عنوان پدر فاسد اما شاید بسیار صادق شش فرزند قابل توجهی به تصویر کشیده می‌شود، باعث ایجاد حس ناخوشایندی می‌شود. همان‌طور که او در سال 1949 در «ویسکی گالور» بود، گوردون جکسون نیز به عنوان یک فرد ضعیف و بی‌خیال درخشان است و من اغلب فکر می‌کنم که جانسون شاید چند بار به کبرای سمی نگاه کرده تا ایده‌هایی برای شخصیت خود بگیرد - شخصی که desperate است تا پایان آنچه را که به عنوان تأثیر سمی می‌بیند، ببیند. رمان اصلی به گونه‌ای بازنویسی شده است که برخی از ذهنیت‌های آزاد را کاهش دهد، اما هنوز هم داستانی بسیار قوی از بت‌پرستی، تلقین و ریاکاری است که رونالد نیم به گونه‌ای ساختاربندی کرده است که به اسمیت و استیفن اجازه می‌دهد تا در کنار دختران در کانون توجه قرار گیرند و ما نیز در حین مشاهده، کمی احساس ناراحتی کنیم.