انیمیشن The One and Only Ivan 2020

آرتیمیس فاول، اولین فیلمی بود که به‌طور انحصاری در دیزنی پلاس منتشر شد و بدون شک یکی از بدترین فیلم‌های سال 2020 خواهد بود. از آن لحظه به بعد، نتوانستم احساس تردید راجع به تصمیم دیزنی برای قرار دادن فیلم‌هایی که در ابتدا برای اکران سینمایی برنامه‌ریزی شده بودند در سرویس استریم خود، کنار بگذارم؛ موضوعی که در مورد فیلم «آیوان تنها» نیز صدق می‌کند....

آرتیمیس فاول، اولین فیلمی بود که به‌طور انحصاری در دیزنی پلاس منتشر شد و بدون شک یکی از بدترین فیلم‌های سال 2020 خواهد بود. از آن لحظه به بعد، نتوانستم احساس تردید راجع به تصمیم دیزنی برای قرار دادن فیلم‌هایی که در ابتدا برای اکران سینمایی برنامه‌ریزی شده بودند در سرویس استریم خود، کنار بگذارم؛ موضوعی که در مورد فیلم «آیوان تنها» نیز صدق می‌کند. این فکر که «آیا آن را به‌صورت دیجیتالی منتشر کردند زیرا فیلم بدی است؟» همواره در ذهنم بود، بنابراین با انتظاراتی نسبتاً پایین به تماشای آن نشستم... خوشبختانه، این فیلم یکی از شیرین‌ترین سورپرایزهای امسال است. انتظار نداشتم که در چنین داستان کلیشه‌ای اشک بریزم، اما این اتفاق افتاد. داستان از فرمول آشنای استودیو پیروی می‌کند، اما با چند پیچش. قهرمان داستان ستاره یک نمایش در حال افول است که فردی جدید به کمک او می‌آید و این باعث حسادت قهرمان می‌شود. با این حال، این‌بار قهرمان تلاش نمی‌کند تا کسی را خراب کند تا دوباره مرکز توجه باشد. آیوان به شدت به روبی (بروکلین پرینس) نزدیک می‌شود و واقعاً می‌خواهد وعده‌ای را که به استلا داده، عملی کند: آزادی همه. مایک وایت (که یکی از بدترین فیلم‌های تاریخ، «فیلم اموجی» را هم co-write کرده) نیز دلیلی برای پایین بودن اعتماد به نفس من بود، اما اکنون می‌توانم او را بابت همکاری‌اش در آن انیمیشن فاجعه‌آمیز ببخشایم. وایت به هر شخصیت شخصیتی برجسته یا حداقل ویژگی خاصی می‌دهد که مختص آن حیوان است. حتی شخصیت‌های فرعی که تأثیر واقعی در داستان ندارند، مانند هنریتا (چاکا خان)، مورفی (رون فانچس) یا فرانکی (خود وایت)، به دلیل لحظات خنده‌دارشان به وضوح در ذهنم باقی مانده‌اند. آیوان، روبی، استلا و باب (دنی دی‌ویتو) بدون شک شخصیت‌های برجسته‌ای هستند. همه آنها شخصیت‌هایی هستند که به راحتی می‌توان به آنها علاقه‌مند شد. آیوان به‌عنوان قهرمانی که داستان پس‌زمینه‌اش به اندازه‌ای غم‌انگیز است که تصور می‌شود، به زیبایی عمل می‌کند. داستان او بسیار جذاب و احساسی است، به حدی که پایان آن هنوز تاحدی غم‌انگیز است. رابطه‌اش با روبی واقعی و صمیمی به نظر می‌رسد، درست مانند رابطه‌اش با استلا. باب قطعاً از همه آنها خنده‌دارتر است، اما حتی او نیز داستانی از ترک و انزوا دارد. هر حیوان وحشی حق آزادی دارد و هر حیوان خانگی شایسته یک خانه خانوادگی است. این پیامی است که همیشه از آن حمایت می‌کنم و برای آن می‌جنگم، به‌عنوان یک دوستدار حیوانات. بالاترین ستایشی که می‌توانم از این فیلم داشته باشم این است که به طور شگفت‌انگیزی غوطه‌ورکننده است، حتی وقتی در خانه به تماشای آن می‌نشینید. وقتی آیوان صحبت می‌کرد، هرگز فکر نکردم «این صدا سام راکول است!». من همیشه آیوان را به‌عنوان آیوان می‌دیدم و می‌شنیدم، همین‌طور برای سایر شخصیت‌ها. حیوانات به طرز شگفت‌انگیزی واقعی به نظر می‌رسند، اما جادوگری سینما به نقطه‌ای رسیده که گاهی نمی‌توانم تفاوت بین یک حیوان واقعی و یک حیوان مصنوعی را تشخیص دهم. این موضوع به‌خصوص در مورد «آیوان تنها» صدق نمی‌کند، اما پس از «شیر شاه»، دیگر چیزی مانند آن واقعاً مرا شگفت‌زده نمی‌کند. با این حال، این نشان می‌دهد که چگونه داستان‌سرایی می‌تواند اصلی‌ترین عامل باشد. من آن‌قدر درگیر روایت شدم که به هیچ‌وجه برایم اهمیتی نداشت که حیوانات چقدر بصری خیره‌کننده هستند یا صدای فوق‌العاده‌ای دارند. فقط می‌خواستم ببینم که حیوانات آزاد می‌شوند. در نهایت، دو جنبه دیگر که برای من فیلم را بهتر کردند. موسیقی کرگ آرمسترانگ به طرز فوق‌العاده‌ای مستعد ایجاد احساساتی نظیر لرزش و اشک است. این موسیقی وقتی نیاز دارد، ظریف است و وقتی لحظات بزرگ می‌رسند، به طرز قدرتمندی حرکت‌آور است. یکی از موسیقی‌های موردعلاقه من در سال 2020. آخرین جزئیات مربوط به آغاز فیلم است. نمی‌دانم چرا، اما عبارت «الهام گرفته از یک داستان واقعی» را در تیتراژ ابتدایی از دست دادم. مانند همیشه در این نوع فیلم‌ها، درست بعد از پایان این تیتراژ، متنی همراه با عکس‌ها و کلیپ‌ها وجود دارد، در این مورد از آیوان واقعی. در یک فیلم دیگر کلیشه‌ای، زمانی که آن تصاویر واقعی را دیدم، به شدت تحت تأثیر قرار گرفتم. من فیلم را با اشک‌های شادی به پایان می‌رسانم، اما باید یک توضیح بدهم. در مورد نکات منفی، این یکی از آن فیلم‌هاست که نمی‌توانم به‌راحتی ایرادهای مستقیم یا مشکلات فنی را بیان کنم. تنها نکته‌ای که برای من مهم است این است که دوست داشتم بیشتر به توسعه رابطه آیوان و مک (برایان کرانستون) که به‌عنوان یک خانواده به اشتراک می‌گذارند پرداخته شود. این مسئله از لحظات احساسی بین آنها نمی‌کاهد، اما می‌توانست این صحنه‌ها را بسیار تأثیرگذارتر کند. این فیلم به سادگی یک اثر سرگرم‌کننده، با سرعت خوب و یک ساعت و نیم است که هم برای بزرگترها و هم برای کودکان مناسب است. با این حال، اگرچه هیچ خشونت یا آزار حیوانی مشهودی وجود ندارد، برخی از شخصیت‌های حیوانی داستان‌های غم‌انگیز و آسیب‌زای خود را به اشتراک می‌گذارند که ممکن است برای کودکان واقعاً کوچک کمی تاریک باشد... «آیوان تنها» یکی از محبت‌آمیزترین سورپرایزهای سال 2020 است. با یک بازیگر بی‌نظیر و یکی از موسیقی‌های موردعلاقه‌ام در این سال، این اقتباس از داستان واقعی آیوان ممکن است از یک فرمول کلیشه‌ای (کمی تغییر یافته) پیروی کند، اما بدون شک یک سفر احساسی است که شایسته توجه همه، چه بزرگترها و چه کودکان، است. مایک وایت یک فیلمنامه احساسی ارائه می‌دهد، پر از شخصیت‌های حیوانی به یاد ماندنی که به راحتی می‌توان با آنها ارتباط برقرار کرد، حتی برای بینندگانی که دوستدار حیوانات نیستند. یک داستان زیبا پر از پیام‌های معنادار و لحظات اشک‌آور، به‌طرز فوق‌العاده‌ای اجرا شده که آن را به یکی از غوطه‌ورکننده‌ترین تماشای خانگی من در چند سال اخیر تبدیل می‌کند. از نظر بصری، نمی‌توانم به یک ایراد اشاره کنم، حیوانات به طرز شگفت‌انگیزی به نظر می‌رسند. اگر به یک استدلال برای قانع کردن دوستان و خانواده‌ام برای اشتراک‌گذاری دیزنی پلاس نیاز داشتم، این فیلم را به آنها نشان می‌دادم... امتیاز: A- چیز تازه‌ای نیست، اما بدون شک احساساتم را نسبت به شخصیت‌ها برانگیخت و این همیشه یک امتیاز بزرگ است. بازیگران بدون شک فیلم را ارتقا می‌دهند! برایان کرانستون، بدون توجه به نوع هر نقشی که ایفا می‌کند، همیشه لذت‌بخش و یا دوست‌داشتنی است. او به‌عنوان مک قلب را به فیلم می‌آورد، مانند سام راکول (آیوان) و آنجلینا جولی (استلا). من از دنی دی‌ویتو به‌عنوان باب خوشم آمد، در حالی که آریانا گرینبلات نیز به خوبی جولیا را به تصویر می‌کشد. پیش‌زمینه (واقعی) چیزی است که همه ما قبلاً دیده‌ایم، بنابراین فقط منتظرید که «پنی بیفتد» تا فیلم شروع شود - و وقتی این اتفاق بیفتد، رویدادهای روی صفحه بهبود می‌یابند و به پایان بسیار احساسی می‌رسند. به نظر من، «آیوان تنها» برای تماشای خانوادگی ایده‌آل است.