فیلم Cujo 1983

بررسی: فیلم «کوجو» اثر استفن کینگ در سال 1983 به پرده سینما آمد و با بی‌توجهی مواجه شد، اما به طرز شگفت‌انگیزی خوب پیری کرده و به یکی از بهترين فیلم‌های «حیوانات دیوانه» تبدیل شده است که پس از «آرواره‌ها» منتشر شد. یک سگ بزرگ و مهربان سنت برنارد توسط یک خفاش نیش زده می‌شود، به بیماری هیدروفوبیا مبتلا می‌شود و سپس هر کسی را که...

بررسی: فیلم «کوجو» اثر استفن کینگ در سال 1983 به پرده سینما آمد و با بی‌توجهی مواجه شد، اما به طرز شگفت‌انگیزی خوب پیری کرده و به یکی از بهترين فیلم‌های «حیوانات دیوانه» تبدیل شده است که پس از «آرواره‌ها» منتشر شد. یک سگ بزرگ و مهربان سنت برنارد توسط یک خفاش نیش زده می‌شود، به بیماری هیدروفوبیا مبتلا می‌شود و سپس هر کسی را که در مسیرش باشد، ترسانده و مورد تهدید قرار می‌دهد. این موضوع برای دانا ترنتون (با بازی دی والاس) و پسر جوانش تد (با بازی دنی پینتائرو) که بدشانس بوده و در یک پینتو قدیمی که در قلمرو کوجو خراب شده، گیر کرده‌اند، خبرهای بدی به همراه دارد. لوئیس تیگ با مهارت کارگردانی کرده و تنش‌های زیادی را از داستان بیرون می‌کشد و لحظات واقعی ترس را در حالی که مادر و پسر به‌طور واقعی برای بقای خود می‌جنگند، می‌گنجاند. برخی بر این باورند که نیمه اول فیلم می‌توانست کوتاه‌تر باشد، زیرا این بخش به تعریف شخصیت‌های کلیدی خانواده ترنتون می‌پردازد. دانا در حال خیانت است و همسرش ویک (با بازی دانیل هیوج-کلی) متوجه این موضوع می‌شود، بنابراین ما به مدت چهل دقیقه درگیر تنش‌های خانوادگی و شکل‌گیری شخصیت‌های اصلی هستیم. این تصمیم به‌خوبی قضاوت شده است، چرا که زمانی که کوجو بر روی دانا و تد آزاد می‌شود، ارتباطات عاطفی متعددی نه تنها با انسان‌ها، بلکه با سگ نیز به وجود می‌آید. والاس و پینتائرو عالی هستند و قلب تپنده فیلم را فراهم می‌کنند و به‌عنوان یک مادر و پسر قابل باور عمل می‌کنند. در عین حال، تیگ با کار دوربین خود نوآوری‌هایی به خرج می‌دهد، هرچند هرگز به قیمت ترس claustrophobic نبوده است. برخی از عناصر رمان منبع حذف شده‌اند و پایان فیلم – که متأسفانه به عقیده این بیننده تغییر کرده است – اما این فیلم ترسناک به‌خوبی جمع‌وجور شده است و در عصر دنباله‌ها و بازسازی‌های فرانچایزها، شایسته ارزیابی مجدد است. با این حال، می‌توانستیم بیشتر از آن خفاش‌ها ببینیم، واقعاً عالی هستند! ۷ از ۱۰ این فیلم محکم و به‌طرز غیرمنتظره‌ای رضایت‌بخش بود – شاید به این دلیل که من علاقه‌مند به گربه‌ها هستم و نسبت به سگ‌ها بی‌طرف هستم. من و پسر ۱۳ ساله‌ام از آن بسیار لذت بردیم. هنوز کتاب را نخوانده‌ام، بنابراین به نظر من برای لذت بردن از فیلم ضروری نیست. برای طرفداران ژانر، هم خرید و هم تماشای دوباره آن ارزشمند است. خدای من، فراموش کرده بودم که جیغ‌زدن آن بچه چقدر آزاردهنده است... احترام ویژه‌ای به کوجو، شخصیت اصلی می‌گذارم، اما فکر می‌کنم این اقتباس خاص از کینگ شاید به اندازه‌ای که فکر می‌کردم، خوب نباشد. امتیاز نهایی: ★★½ - خیلی از مواردش برایم جذاب بود، اما در کل به‌خوبی عمل نکرد.