فیلم Moonage Daydream 2022

این فیلم به دیوید بویی مربوط نیست. این فیلم درباره دیوید جونز نیست. این فیلم در واقع بویی را در قالب نقل‌قول‌ها به نمایش می‌گذارد. هدف آن این است که آینه‌ای باشد تا شما، تماشاگر، بتوانید بویی خود را ببینید و به زندگی خودتان بازتابی داشته باشید. زیرا برای من، هیجان‌انگیزترین نکته این است که می‌توانید فیلمی درباره دیوید بویی ببینید و یاد بگیرید که...

این فیلم به دیوید بویی مربوط نیست. این فیلم درباره دیوید جونز نیست. این فیلم در واقع بویی را در قالب نقل‌قول‌ها به نمایش می‌گذارد. هدف آن این است که آینه‌ای باشد تا شما، تماشاگر، بتوانید بویی خود را ببینید و به زندگی خودتان بازتابی داشته باشید. زیرا برای من، هیجان‌انگیزترین نکته این است که می‌توانید فیلمی درباره دیوید بویی ببینید و یاد بگیرید که چگونه والد بهتری باشید یا زندگی رضایت‌بخش‌تری را هدایت کنید - نه اینکه او به استودیو برود [با] [...] فردی مرکوری." - برت مورگن به NME، 2022 آیا کسی به یاد دارد که بیوگرافی دیوید بویی به نام "استاردست" در سال 2020 منتشر شد؟ پس از اینکه به شدت توسط هواداران مورد انتقاد قرار گرفت و اکران عمومی آن به خاطر کووید-19 خراب شد و به طور کلی نقدهای منفی زیادی را دریافت کرد: من شما را سرزنش نمی‌کنم. من این فیلم را در زمان اکران محدودش دنبال کردم و فقط می‌توانم بگویم... واقعاً بد بود. موسیقی کمی در آن وجود داشت (هیچ‌کدام از آن‌ها هم توسط بویی نوشته نشده بود!) و به یک شکست بزرگ در هر سطح تبدیل شد. در نقد اولیه‌ام، یک نکته را روشن کردم: هیچ‌کسی که در این فیلم دخالت داشت، واقعاً نمی‌دانست دیوید بویی چه کسی بود یا چه چیزی را نمایندگی می‌کرد. دانکن جونز، فیلم‌ساز و پسر دیوید بویی، به هواداران هنگام انتشار تریلر هشدار داد: "اگر می‌خواهید این بیوگرافی بدون [...] blessing خانواده ساخته شود، این به عهده تماشاگر است." پدر جونز در طول زندگی‌اش بسیار صریح درباره عدم تمایل به ساخت فیلمی درباره زندگی‌اش صحبت کرد، و معروف‌ترین نمونه آن "ولوت گلدماین" در سال 1998 بود. این فیلم با بازی جاناتان ریس مایرز به عنوان دیوید بویی ساخته شد، تا اینکه فیلمنامه به یک راکر نزدیک به دیوید بویی تغییر کرد. من هیچ اطلاعی از "مون‌ایج دی‌دریم" نداشتم تا اینکه تریلر هیجان‌انگیزش را در سینما دیدم. این فیلم به کارگردانی برت مورگن، که مستند بسیار صمیمی "مونتاژ هک" درباره کورت کوبین را ساخته است، به تصویر کشیده شده است. مورگن در سال 2007 با دیوید بویی ملاقات کرد و برخی ایده‌های مشابه فیلم را مطرح کرد، اما این ملاقات به خوبی پیش نرفت و هر دو مرد کارهای یکدیگر را به شدت انتقاد کردند. این ایده پس از فوت دیوید در سال 2016 دوباره مطرح شد و به سال‌ها بررسی آرشیو فیلم و موسیقی استارمن منجر شد که به کشف بیش از پنج میلیون قطعه مدیا انجامید. حالا اینجا است: "مون‌ایج دی‌دریم" این هفته در سینماهای سرتاسر جهان در دسترس است. به عنوان اولین و تنها فیلم تأیید شده توسط املاک بویی، "مون‌ایج دی‌دریم" توسط مجله اسکوایر به عنوان "بهترین فیلم راک دهه" توصیف شده است. من حدود سه ساعت سفر کردم تا این فیلم را دو بار در سینمای IMAX ببینم، که تنها به مدت یک هفته در دسترس بود، اما نسخه توصیه‌شده از کارگردان مورگن. من موافقم که این فیلم برای IMAX ساخته شده است، به حدی که دیدن آن در سینمای عادی ممکن است تجربه را تحت تأثیر قرار دهد. ما با یک صفحه سیاه آغاز می‌کنیم در حالی که صدای دیوید بویی در میان بلندگوها پخش می‌شود و مانیفستی درباره زمان ارائه می‌دهد. "یکی از پیچیده‌ترین بیان‌ها" می‌گوید. پس از این، ما به یک تجمیع از فیلم‌های ساکت منتقل می‌شویم در حالی که آهنگ الکترونیکی عمیق "هالو اسپیس‌بوی" در سال 1995 پخش می‌شود. یک مقدمه جذاب برای یک فیلم کاملاً hypnotizing. این سبک ویرایش سریع و با حس بازلورمن هرگز قطع نمی‌شود، اما من از آن لذت می‌برم. به همان اندازه که جذاب است، خسته‌کننده نیز هست. هیچ تصویری جدید یا مصاحبه‌ای وجود ندارد، فقط خود بویی روایت می‌کند و در آن بازی می‌کند، با استفاده از خطوط و ویدیوهای ویرایش شده از حضورهای قبلی‌اش در فیلم‌ها، کنسرت‌ها و غیره. به طرز شگفت‌انگیزی، بحث‌های زیادی درباره فلسفه و دین در فیلم وجود دارد که من را جذب کرد. شنیدن اینکه چگونه افکار و نظرات دیوید در طول حرفه‌اش تغییر کرد، در حالی که بر روی یک مونتاژ رنگارنگ و روشن از ویدیوها نقش می‌بندد، جذاب است. این فیلم به وضوح جوهره بویی را در هر دو جنبه سینماتوگرافی و طراحی صدا به تصویر می‌کشد. هر آهنگی که استفاده شده، چه زنده و چه در استودیو، توسط همکار دیرینه بویی، تونی ویسکونتی، میکس و مستر شده است و البته صدای فوق‌العاده‌ای دارد. آلبوم همراه، "مون‌ایج دی‌دریم - فیلمی از برت مورگن"، شامل میکس‌های "دیکانستراکته" جالبی است، مانند "دی‌جی" و "مدرن لاو". این‌ها قطعاً ارزش بررسی دارند. شنیدن عناصر این آهنگ‌ها که هرگز نشنیده بودم و حالا در محیط IMAX واضح بودند... ذهنم را منفجر کرد. بارها و بارها تصاویری به شدت چشمگیر وجود دارد. مورد علاقه‌ام تصویری از دیوید بویی در دهه نود است که به خود کودکیش نگاه می‌کند در حالی که "اسپیس اودیتی" در یک اتاق به ظاهر خالی پخش می‌شود که در واقع یک اجرا است. احساس هیجان و لرزش دائمی. در مقابل، فیلم هیچ جهت‌گیری، داستان، روایت یا به‌طور کلی هیچ چیز خاصی ندارد. واقعاً خودشیفتگی به نظر می‌رسد. مورگن به این انتقاد در مجله CREEM و DEADLINE پاسخ داد: "امید من این است که مردم فیلم را به همان شیوه‌ای تجربه کنند که به یک آلبوم بویی گوش می‌دهند. ما درباره دیوید نمی‌آموزیم [...], ما درباره خودمان می‌آموزیم. چه چیزی می‌توانم ارائه دهم که نمی‌توانید در ویکی‌پدیا پیدا کنید؟" از آنجا که هیچ جدول زمانی وجود ندارد، بیننده در یک راه بسیار عجیب شناور می‌ماند - که به شدت آزاردهنده است. به طور صادقانه، "مون‌ایج دی‌دریم" به طور مداوم نزدیک به غیرقابل درک است. به همین دلیل تصمیم گرفتم آن را دو بار ببینم. متاسفانه باید گزارش دهم که این کار کمکی نکرد. به نظر من خیلی طولانی است، فکر می‌کنم 30-45 دقیقه (اگر نه بیشتر) می‌توانست حذف شود. به همان اندازه، این فیلم حتی نکات اصلی را نیز پوشش نمی‌دهد یا به آن‌ها توجه نمی‌کند، مانند ساخت و تصاویری از آلبوم نمادین "بلک‌استار" (حدود دو یا چند کلیپ از هر چیز پس از 1990 وجود دارد) و تنها یک کلیپ 3 ثانیه‌ای از "لابیرنت" دارد. بگذارید "مون‌ایج دی‌دریم" به ذکر نقش مهمان دیوید بویی در یک قسمت از "اسپونج‌باب" بپردازد پیش از اینکه نقش اصلی او در یک فیلم سینمایی بزرگ یا هر آهنگی از "بهترین آثار بویی" را ذکر کند. این احساس را دارد که با یک عضو ناراحت‌کننده از r/DavidBowie صحبت می‌کنم، در حالی که از من می‌پرسد چرا قبلاً درباره اسکیزوفرنی برادرش نمی‌دانستم. به من استراحت بدهید! من به شدت معتقدم که ورود فیلم‌های موسیقی در دهه گذشته طراحی شده‌اند تا نسل جدیدی را درباره استعدادهای گذشته آموزش دهند و این فیلم این کار را نمی‌کند (نمی‌خواهد؟). این مطلب از نقد من برای RSURADIO.com است. نمی‌دانم چند مستند موسیقی را شروع به تماشا کرده‌ام فقط برای اینکه هر بار که یک آهنگ شروع می‌شود، ده بار در آن، ما با یک گوینده ناشناس - معمولاً یک روزنامه‌نگار موسیقی که تا آن زمان ناشناخته بود - مواجه می‌شویم که به طور کامل آهنگ را مبهم می‌کند. اما اینجا نه. از همان ابتدا، برت مورگن اطمینان می‌دهد که ما می‌دانیم این فیلم درباره دیوید بویی است و نه درباره ناظران با نظرات (معمولاً بسیار ستایش‌آمیز) درباره او. خودبزرگ‌بینی، دیدگاه، flaws، شخصیت و خلاقیت او به طور سرگرم‌کننده‌ای از آنچه که می‌بینیم و می‌شنویم به تصویر کشیده شده است. به طور مکرر، صدای خود او به عنوان گوینده تأمین می‌شود؛ و ویرایش صوتی هوشمندانه اجازه می‌دهد تا آهنگ‌هایش با استفاده از کاتالوگ اجرای خود بر روی صحنه، در ویدیو یا روی وینیل ارائه شود - که همه این‌ها نشان‌دهنده تنوع عظیم استعدادهایی است که نه تنها خود بویی، بلکه همچنین نوازندگان و افرادی که او را احاطه کرده و الهام بخش او بودند، ارائه می‌دهد. این همچنین گواهی بر آرشیوهای سراسر جهان است که به طور وسیع کمک کرده‌اند تا ما بتوانیم از کار این مرد که به دقت در طول سال‌ها حفظ شده است، لذت ببریم. این نقد نیازی به طولانی شدن یا ستایش بیشتر ندارد، و من طرفدار بزرگی از دیوید بویی نیستم - اما به عنوان یک قطعه سینمایی جذاب، این فیلم بهتر از هر فیلم دیگری از این ژانر است که فکر می‌کنم تا به حال دیده‌ام. صفحه بزرگ با صدای بلند برای بهره‌برداری بهتر از این تاریخ‌نگاری حیاتی است و قطعاً ارزش تماشا دارد.