فیلم Film Stars Don’t Die in Liverpool 2017

من واقعاً از بازی آنیت بنینگ در فیلم‌هایی مانند "در مورد هنری" و "یک رئیس‌جمهور آمریکایی" لذت بردم، بنابراین کمی متعجبم که این فیلم را نزدیک به تاریخ اکرانش ندیدم. این یک فیلم عالی است، به خوبی نوشته شده و بازیگری قوی در همه جا دارد. شخصیت ستاره سینما که درام‌ملکه است تقریباً به یک کلیشه سینمایی تبدیل شده، اما در اینجا نه بنینگ و...

من واقعاً از بازی آنیت بنینگ در فیلم‌هایی مانند "در مورد هنری" و "یک رئیس‌جمهور آمریکایی" لذت بردم، بنابراین کمی متعجبم که این فیلم را نزدیک به تاریخ اکرانش ندیدم. این یک فیلم عالی است، به خوبی نوشته شده و بازیگری قوی در همه جا دارد. شخصیت ستاره سینما که درام‌ملکه است تقریباً به یک کلیشه سینمایی تبدیل شده، اما در اینجا نه بنینگ و نه فیلمنامه آن را بیش از حد به نمایش نگذاشته‌اند. وقتی فیلم‌ها بر اساس شخصیت‌های واقعی ساخته می‌شوند، معمولاً کمی تحقیق می‌کنم و داستان زندگی گلوریا گراهام جالب است. او تصمیمات پزشکی گرفت که به طور حتم عمرش را کوتاه‌تر کرد، اما می‌توان گفت که این نشان‌دهنده نگرش کلی او بود و اینکه او روزهای زندگی‌اش را بیشتر از اکثر ما پر کرده بود. همچنین متعجب شدم که او تنها 16 سال داشت که نقش بلوند بمب‌افکن وایلوت را در "زندگی شگفت‌انگیز است" بازی کرد. او به نظر می‌رسید یکی از آن افرادی باشد که دوربین او را دوست دارد. البته این فیلم بر اساس یک یادداشت‌نامه نوشته شده توسط معشوق جوان‌تر گلوریا، پیتر ترنر، ساخته شده است که در این فیلم به‌عنوان یک کمرنگ‌نمایی حضور دارد. او خود نیز بازیگری در حق خودش بود، بنابراین این یک حرکت بی‌معنا نبود. بر اساس کتاب پیتر ترنر، این داستانی بسیار احساسی از چند سال آخر نبرد گلوریا گراهام با سرطان سینه است. او (آنیت بنینگ) سال‌ها با این بیماری دست و پنجه نرم کرده بود اما وقتی به بریتانیا می‌رسد تا روی صحنه اجرا کند، اجازه نمی‌دهد که بیماری‌اش او را شکست دهد. در آن زمان، او با پیتر جوان (جیمی بل) آشنا می‌شود. او در تلاش است تا از طریق بازیگری زندگی‌اش را بگذراند و در سن بیست‌وهشت سالگی به هیچ‌وجه از پیشینه هالیوودی همسایه‌اش بی‌خبر است. به سرعت رابطه‌شان فراتر از این می‌رود؛ او به خانواده‌اش معرفی می‌شود و سپس او به ایالات متحده می‌رود تا خانواده‌اش را ملاقات کند. تضاد زیادی بین محبت‌هایی که او از مادرش (جولی والترز) دریافت می‌کند و محبت‌هایی که پیتر از مادرش (وانسا ردگریو) دریافت می‌کند وجود دارد و ما شروع به دیدن تنش‌هایی در رابطه‌شان می‌کنیم. تماشاگران از دلایل برخی از این تنش‌ها آگاه هستند، اما پیتر نه. تا اینکه او به خانه برمی‌گردد و گلوریا برای یک اجرا دوباره به صحنه برمی‌گردد و اینجاست که تاریخ وارد عمل می‌شود. این داستان به طرز دل‌انگیزی ارائه شده و در برخی لحظات زندگی‌بخش و در دیگر لحظات با تفکر بیشتری از سوی بنینگ و بل به نمایش گذاشته شده است. آن‌ها خوشحال هستند و به راحتی می‌توان دید که چرا او به این جوان سرگرم‌کننده که او را دوباره زنده می‌کند، دل می‌بازد. او نیز به شدت مجذوب اوست، اما احساساتش عمیق‌تر است. همچنین نگاهی جالب به این دارد که چگونه زنی که زمانی به شدت مورد ستایش و افتخار حرفه‌اش بود، اکنون به اشتراک‌گذاری مکان زندگی و بازی در تئاترهای استانی انگلیس برای پرداخت صورتحساب‌ها کاهش یافته است. تقریباً کاملاً در چرخه جوایز نادیده گرفته شده است - شاید به خاطر اینکه خیلی نزدیک به واقعیت بود؟