انیمه Perfect Blue 1997

این فیلم را در شب هالووین دیدم. شاید کمی قدیمی باشد، اما واقعاً ارزش تماشا دارد! قطعاً باید دوباره آن را تماشا کنم، زیرا برای فهمیدن داستان باید به جزئیات توجه کنید. فکر می‌کنم با تماشای دوباره‌اش بهتر می‌توانید داستان را درک کنید و همه چیز منطقی‌تر خواهد شد. تجربه‌ی کلی تماشای فیلم مثل این است که هر بار که فکر می‌کنید همه چیز را فهمیده‌اید،...

این فیلم را در شب هالووین دیدم. شاید کمی قدیمی باشد، اما واقعاً ارزش تماشا دارد! قطعاً باید دوباره آن را تماشا کنم، زیرا برای فهمیدن داستان باید به جزئیات توجه کنید. فکر می‌کنم با تماشای دوباره‌اش بهتر می‌توانید داستان را درک کنید و همه چیز منطقی‌تر خواهد شد. تجربه‌ی کلی تماشای فیلم مثل این است که هر بار که فکر می‌کنید همه چیز را فهمیده‌اید، چیزی جدید یاد می‌گیرید و متوجه می‌شوید که در اشتباه بوده‌اید. از تمام پیچیدگی‌ها و چرخش‌های داستان لذت بردم و این احساس که آیا واقعاً اتفاق می‌افتد یا نه، بسیار جذاب است. آیا واقعاً این‌ها برای شغلش به عنوان بازیگر است یا فقط ترفندهای ذهنی است؟ «پرfect Blue» به طرز فوق‌العاده‌ای تخیل روانی آشفته را با واقعیت ملموس ترکیب می‌کند. میما کیریگو، یک آیدول پاپ، بازیگر و مدل بزرگ‌سال است. تصویر عمومی او و پژواک‌های آن در سراسر جهان در حال گردش است و به خواسته‌های طرفداران وابسته است. اما وقتی که این آیدول الهام‌بخش به‌طور ناگهانی شغلش را از ستاره پاپ به بازیگر درام تغییر می‌دهد، روان‌پریشی جامعه مصرف‌کننده مدرن به همراه او تغییر می‌کند. میما به شدت ناراحت و عصبانی می‌شود و این تغییر ناگهانی در شخصیتش ممکن است باعث ایجاد مزاحمان روانی شود، از جمله خود گذشته‌اش که به شکل خیالی او را تعقیب می‌کند. سایتوشی کون، کارگردان فقید، به خاطر ترکیب بی‌نقص تخیل و واقعیت شناخته شده است. او مرزهای نادقیق بین توهمات و واقعیت‌ها را به تصویر می‌کشد. «پرfect Blue» به طور خاص در آثار روانی آشفته‌اش برجسته است. برای بسیاری، هنر انیمیشن ژاپنی، که معمولاً به آن "انیمه" گفته می‌شود، به عنوان "کودکانه" توصیف می‌شود. ولی اگر شما هم مثل برخی دیگر آن را کودکانه می‌دانید، پیشنهاد می‌کنم «پرfect Blue» را تماشا کنید. این فیلم به طرز شگفت‌انگیزی برای بزرگسالان طراحی شده و از این هنر به بهترین شکل بهره‌برداری می‌کند. تغییر کامل شخصیتی که هویت خود را از طریق اعمال صریح و گرافیکی مورد سوال قرار می‌دهد، اکتشاف روان‌پریشی و آزار یک مزاحم وسواسی را بررسی می‌کند. کون یک معمای قتل ایجاد می‌کند در حالی که به تضعیف دنیای یک زن آسیب‌پذیر می‌پردازد. مردانی که به عنوان خدایان دستوری به تصویر کشیده می‌شوند، به تدریج توسط یک فرد مرموز تضعیف می‌شوند. این داستان به اوج پیچیده‌ای می‌رسد که به میما استقلالی را می‌بخشد که از او سلب شده بود. هوش کون در پیش‌بینی، سریال درام "Double Bind" را به شکلی هوشمندانه بازتکرار می‌کند و به مخاطب اجازه می‌دهد که چندین جنبه را مورد سوال قرار دهد. او به طور هوشمندانه معمای مرکزی را حفظ می‌کند بدون اینکه از ناپایداری روانی میما دور شود. کون در هر فریم از تم‌های موضوعی استفاده می‌کند و به آسیب‌پذیری قربانیان تجاوز و فشارهای ناشی از چنین رویدادهای افراطی می‌پردازد. خطرات ناشی از ناشناس بودن آنلاین و لطمه به حرفه‌های موجود را به چالش می‌کشد. واقع‌گرایی «پرfect Blue» داستانش را به شدت ترسناک می‌کند. این فقط یک هیجان‌انگیز روانی نیست؛ بلکه وحشت است. سبک انیمیشن منحصر به فرد کون همیشه با رنگ‌های زنده و جزئیات واقع‌گرایانه در محیط‌ها همراه است. ویژگی‌های چهره زشت "Me-Mania" که تنها در این هنر قابل تصویرسازی است، تنفر طبیعی ما را از او افزایش می‌دهد. موسیقی جسورانه ایکومی با نت‌های تند و صداهای ethereal قلب را به تپش می‌اندازد. و به طرز عجیبی، دوبله انگلیسی نیز به شکل شگفت‌انگیزی خوب است. واقعیت این است که «پرfect Blue» از مرزهای رسانه‌ای که در آن ارائه شده فراتر می‌رود. این فیلم از سبک امضایی کون بهره‌برداری کرده و خطرات فرهنگ اینترنت اولیه را به نمایش می‌گذارد و ویژگی روان‌شناختی هیجان‌انگیزی را ایجاد می‌کند که تخیل را با واقعیت در هم می‌آمیزد. به طوری که برای من، این فیلم باعث شد بایستم، دست‌هایم را بزنم و بگویم "کمال"، به راستی چیزی خاص است. واقعاً «پرfect Blue» خاص است، زیرا کامل است. و بله، این فیلم قطعاً شایسته بالاترین امتیاز است. احتمالاً بهترین انیمه‌ای که تا کنون منتشر شده است. این فیلم را در دبیرستان دیدم و فوراً مرا به یاد نمایش‌های مرموز آلفرد هیچکاک انداخت که به خوبی از پارانویا تغذیه می‌کرد. این فیلم ناراحت‌کننده و ترسناک بود و در آن زمان به نظر می‌رسید که تا حد ممکن واقع‌گرایانه است. در حین تماشای آن، شروع به شک کردم که چه چیزی واقعی است و چه چیزی واقعی نیست و این یکی از نشانه‌های یک فیلم بزرگ است که توانایی نگه‌داشتن تماشاگر را در حالت آماده‌باش دارد. میما، دختر جوان، یک شغل موفق، اگرچه محدود، در یک گروه دخترانه دارد، اما بی‌قرار است. مدیرش اصرار دارد که می‌تواند برای او یک کار بازیگری در یک سریال محبوب پیدا کند - و این راهی به سوی شهرت و ثروت است. مانند بسیاری از جوانان قابل تأثیر، او سعی می‌کند به رویای خود برسد - اما در واقع فقط در حال دنبال کردن رویای اوست و به زودی به طور خصوصی عکاسی می‌شود، به او توهین می‌شود و درک او از واقعیت به زودی مختل می‌شود. وقتی اوضاع به طرز خطرناکی تغییر می‌کند، ما شروع به پرسش می‌کنیم که چه کسی مسئول سری از قتل‌ها در میان کسانی است که نظرات تحقیرآمیزی در مورد این زن جوان دارند. آیا او در حال توسعه نوعی اسکیزوفرنی کشنده است یا او (و آن‌ها) واقعاً قربانی یک طرفدار افراطی هستند؟ در برخی مواقع، این فیلم واقعاً دلخراش است. به تصویر کشیدن بی‌گناهی او توسط کسانی که هم طمع دارند و هم نسبت به این زن جوان بی‌توجه هستند، واضح و واقعاً ناراحت‌کننده است. داستان به طور صریح با ماهیت ناخوشایند نه تنها بهره‌برداری، بلکه فشارهایی که جستجوی مداوم موفقیت می‌تواند بر ذهن در حال تکامل وارد کند، برخورد می‌کند. این فیلم در هشتاد دقیقه محتوای زیادی برای فکر کردن دارد و پس از ۲۵ سال هنوز هم تماشای تأثیرگذاری است. «پرfect Blue»، یک فیلم انیمه کالت که هنوز هم به اندازه زمان انتشارش مرتبط است، داستان دختری نوجوان را که در آستانه جنون است، دنبال می‌کند. اکتشاف آن از تم‌های نگران‌کننده‌ای مانند توافق و بهره‌برداری ممکن است تماشا را ناراحت‌کننده کند، اما یادآور صریح مسائلی است که هنوز با آن‌ها مواجه هستیم. با اینکه برخی قسمت‌ها ممکن است قدیمی به نظر برسند، پیش‌بینی آن از اینترنت به عنوان ابزاری برای مزاحمت و ظهور رسانه‌های اجتماعی برای آزار، به‌ویژه قابل توجه است.