Seo Jin-won

بیوگرافی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد آلیس وایت (متولد آلوار وایت، ۲۵ اوت ۱۹۰۴ – ۱۹ فوریه ۱۹۸۳) یک بازیگر فیلم آمریکایی بود. دوران حرفه‌ای او شامل فیلم‌های صامت اواخر و فیلم‌های صدادار اولیه بود. پس از ترک مدرسه، وایت به عنوان منشی و "دختر فیلمنامه" برای کارگردان یوزف ون استرنبرگ کار کرد. او...

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد آلیس وایت (متولد آلوار وایت، ۲۵ اوت ۱۹۰۴ – ۱۹ فوریه ۱۹۸۳) یک بازیگر فیلم آمریکایی بود. دوران حرفه‌ای او شامل فیلم‌های صامت اواخر و فیلم‌های صدادار اولیه بود. پس از ترک مدرسه، وایت به عنوان منشی و "دختر فیلمنامه" برای کارگردان یوزف ون استرنبرگ کار کرد. او همچنین به عنوان اپراتور تلفن در کلوب نویسندگان هالیوود کار کرد. پس از درگیری با ون استرنبرگ، وایت برای کار با چارلی چاپلین رفت، که قبل از مدتی تصمیم گرفت او را جلوی دوربین بگذارد. شخصیت شاداب و سرزندهٔ او باعث شد که او را با کلارا بُو مقایسه کنند، اما پیشرفت حرفه‌ای وایت به کندی صورت گرفت. در کتابش، فیلم‌های صامت، ۱۸۷۷-۱۹۹۶: راهنمای انتقادی به ۶۴۶ فیلم، رابرت ک. کلاپر نوشت: "برخی منتقدان گفته‌اند که خانم وایت یک کلارا بُو درجه دو بود. در واقع، خانم وایت نوع خاصی از جذابیت خود را داشت و بازیگری دلپذیر به شیوه‌ای منحصر به فرد بود. در حالی که کلارا بُو به عنوان فلابر سرخ‌موی ایده‌آل بازی می‌کرد، آلیس وایت بیشتر شبیه به یک بلوند شاداب و سرزنده بود." پس از بازی در چندین نقش فلابر و طلاطلب، او توجه کارگردان و تهیه‌کننده مروین لروی را جلب کرد که پتانسیل او را دید. اولین حضور او در صحنه در فیلم «دریا‌تایگر» (۱۹۲۷) بود. فیلم‌های اولیه او شامل «شو گیل» (۱۹۲۸) بود که دارای موسیقی ویتافون اما بدون دیالوگ بود و دنبالهٔ "صحبت‌کننده" موسیقی آن «شو گیل در هالیوود» (۱۹۳۰) که هر دو توسط وارنر برادرز منتشر شدند و هر دو بر اساس رمان‌های جی. پی. مک‌اوی بودند. در این دو فیلم، وایت به عنوان "دیكسی داگان" بازی کرد. در اکتبر ۱۹۲۹، مک‌اوی کمیک‌استریپ «دیكسی داگان» را با شخصیت دیكسی که موهایش به شکل "کلاه‌خود" بود آغاز کرد که ظاهری مشابه با بازیگر لویییز بروکس داشت. وایت همچنین از خدمات "مجسمه‌ساز زیبایی" هالیوود، سیلویا، برای حفظ تناسب اندام خود استفاده کرد. وایت در «دختر از وول‌ورث» (۱۹۲۹) نقش یک فروشنده خواننده در بخش موسیقی یک فروشگاه وول‌ورث را داشت. کارن پلانکت-پاول در کتابش، «به یاد آوردن وول‌ورث: تاریخ نوستالژیک مشهورترین فروشگاه پنج و ده جهان» نوشت: "نخستین ملی پیکچرز این موزیکال ۶۰ دقیقه‌ای را به عنوان نمایشگاهی برای بازیگر نوظهور آلیس وایت تولید کرد." او در سال ۱۹۳۱ فیلم‌ها را ترک کرد تا توانایی‌های بازیگری خود را بهبود بخشد و در سال ۱۹۳۳ بازگشت، اما حرفه‌اش به خاطر رسوایی که بر سر ارتباطش با بازیگر دوست‌پسرش جک واربورتون و شوهر آینده‌اش سی بارلت ایجاد شد، آسیب دید. اگرچه او بعداً با بارلت ازدواج کرد، اما شهرتش آسیب دید و او پس از آن فقط در نقش‌های فرعی ظاهر شد. تا سال‌های ۱۹۳۷ و ۱۹۳۸، نامش در پایین فهرست بازیگران بود. او آخرین حضور خود در فیلم را در «جاده فلا مینگو» (۱۹۴۹) داشت و در نهایت به عنوان منشی دوباره به کار خود ادامه داد.