بیوگرافی
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد. باربارا مک‌نیر (۴ مارس ۱۹۳۴ – ۴ فوریه ۲۰۰۷) یک خواننده و بازیگر آفریقایی-آمریکایی بود. او با نام باربارا جوآن مک‌نیر در شیکاگو، ایلینوی به دنیا آمد و در راسین، ویسکانسین بزرگ شد. مک‌نیر موسیقی را در کنسرواتور موسیقی آمریکا در شیکاگو مطالعه کرد. او با...
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد. باربارا مک‌نیر (۴ مارس ۱۹۳۴ – ۴ فوریه ۲۰۰۷) یک خواننده و بازیگر آفریقایی-آمریکایی بود. او با نام باربارا جوآن مک‌نیر در شیکاگو، ایلینوی به دنیا آمد و در راسین، ویسکانسین بزرگ شد. مک‌نیر موسیقی را در کنسرواتور موسیقی آمریکا در شیکاگو مطالعه کرد. او با پیروزی در برنامه تلویزیونی آرتور گادفری به نام «جستجوی استعداد» به شهرت رسید که منجر به قراردادهای اجرا در «پیله بنفش» و «کوکونات گروو» شد. او به زودی یکی از محبوب‌ترین سرپرستان کشور و مهمان برنامه‌های تلویزیونی متنوع مانند «شو استیون آلن»، «هولا بالو»، «ساعت تلفن بل» و «کاخ هالیوود» شد و برای لیبل‌های «کورال»، «امضا» و «موتاون» ضبط کرد. از جمله آهنگ‌های موفق او می‌توان به «تو می‌خواهی بچه‌ام را دوست داشته باشی» و «بابی» اشاره کرد. در اوایل دهه ۶۰، باربارا چندین فیلم کوتاه موسیقی برای «اسکوپیتون»، یک حق امتیاز ماشین‌های پولی که پیشگام ویدیوهای موسیقی امروزی بودند، ساخت. دوران بازیگری مک‌نیر با تلویزیون آغاز شد و در سریال‌هایی مانند «دکتر کیلدار»، «ساعت یازدهم»، «من جاسوس هستم»، «ماموریت: غیرممکن»، «قهرمانان هوگان» و «مک‌میلان و همسر» مهمان بود. مک‌نیر برای مجله پلی‌بوای در شماره اکتبر ۱۹۶۸ برهنه شد. او توجه عموم سینما را با صحنه‌های برهنه‌ای که در درام جنایی خشن «اگر او فریاد بزند، بگذار برود» (۱۹۶۸) در کنار ری‌مون سنت‌ژاکس داشت، جلب کرد و سپس در کنار ماری تایلر مور برای «تغییر عادت» (۱۹۶۹)، آخرین فیلم سینمایی الویس پریسلی، لباس راهبه به تن کرد. او در فیلم «آن‌ها مرا آقای تیبس می‌نامند!» (۱۹۷۰) و دنباله‌اش، «سازمان» (۱۹۷۱) همسر سیدنی پواتیه را به تصویر کشید. اعتبارهای برادوی مک‌نیر شامل «بدن زیبا» (۱۹۵۸)، «بدون رشته» (۱۹۶۲) و تجدید حیات «بازی پیژامه» (۱۹۷۳) می‌باشد. مک‌نیر در سری تلویزیونی خود در سال ۱۹۶۹ بازی کرد، اما این برنامه تنها یک فصل دوام آورد، با وجود مهمانان معروفی مانند تونی بنت و سونی و شر، و پیشنهادات به تدریج کاهش یافت. در ۱۵ دسامبر ۱۹۷۶، شوهرش، ریک مانزی، کشته شد و رئیس مافیا که به یک خبرچین FBI تبدیل شده بود، جیمی فراتیانو، بعداً در کتابش «آخرین مافیا» ادعا کرد که مانزی یکی از همکاران مافیا بوده که سعی کرده قرارداد قتل یک وکیل مالیاتی مرتبط با مافیا را که با او اختلاف قانونی داشت، بگذارد. تبلیغات ناشی از این حادثه کمکی به کارنامه ضعیف مک‌نیر نکرد. ضبط‌های او شامل «لیوین‌اند»، «من از دختر بودن لذت می‌برم» و «مجموعه نهایی موتاون»، یک مجموعه ۲ سی‌دی با ۴۸ آهنگ است که شامل دو آلبوم او برای این لیبل به علاوه یک تک‌آهنگ غیرآلبومی و B-side و یک LP کامل است که هرگز منتشر نشد. در دهه ۷۰ زندگی‌اش، مک‌نیر در منطقه لس‌آنجلس زندگی می‌کرد و به طور منظم تنیس بازی می‌کرد و اسکی می‌کرد تا فرم خود را حفظ کند و گاهی سفر می‌کرد. او در ۴ فوریه ۲۰۰۷ به خاطر سرطان گلو درگذشت و شوهرش چارلز بلکا او را زنده گذاشت. توضیحات بالا از مقاله ویکی‌پدیا باربارا مک‌نیر، تحت مجوز CC-BY-SA، فهرست کامل مشارکت‌کنندگان در ویکی‌پدیا.
نمایش بیشتر
