Anna May Wong

بیوگرافی

وانگ لیو تسونگ (۳ ژانویه ۱۹۰۵ - ۳ فوریه ۱۹۶۱) که به‌طور حرفه‌ای به عنوان آنا مِی وانگ شناخته می‌شود، یک بازیگر آمریکایی بود که دوران طولانی حرفه‌اش شامل فیلم‌های صامت و ناطق، تلویزیون، تئاتر و رادیو بود. او به‌عنوان اولین ستاره سینمای چینی-آمریکایی و همچنین اولین ستاره آسیایی-آمریکایی که...

وانگ لیو تسونگ (۳ ژانویه ۱۹۰۵ - ۳ فوریه ۱۹۶۱) که به‌طور حرفه‌ای به عنوان آنا مِی وانگ شناخته می‌شود، یک بازیگر آمریکایی بود که دوران طولانی حرفه‌اش شامل فیلم‌های صامت و ناطق، تلویزیون، تئاتر و رادیو بود. او به‌عنوان اولین ستاره سینمای چینی-آمریکایی و همچنین اولین ستاره آسیایی-آمریکایی که به یک ستاره بین‌المللی تبدیل شد، شناخته می‌شود و به‌عنوان یک نماد مد معتبر هم دیده می‌شد، زیرا یکی از اولین ستاره‌هایی بود که به سبک فلاپر روی آورد. او در نزدیکی محله چاینا تاون لس آنجلس به دنیا آمد و به والدین چینی-آمریکایی از نسل دوم تعلق داشت. وانگ از سنین پایین به سینما علاقه‌مند شد و تحصیل را رها کرد تا بر روی شروع یک حرفه بازیگری تمرکز کند. پس از اینکه در فیلم‌های صامت به‌عنوان بازیگر اضافی بدون اعتبار ظاهر شد، اولین نقش اصلی‌اش را در فیلم «عوارض دریا» (۱۹۲۲) ایفا کرد که یکی از اولین فیلم‌های رنگی بود. نقش او در فیلم «دزد بغداد» (۱۹۲۴) به کارگردانی داگلاس فیر بنکس، به او شهرت بین‌المللی بخشید. او که از پیشنهاد نقش‌های کلیشه‌ای خسته شده بود، در اواخر دهه ۱۹۲۰ هالیوود را به مقصد اروپا ترک کرد و در چندین تئاتر در کنار نام‌های معروفی چون لورنس الیویه بازی کرد. او آخرین فیلم صامت خود را در بریتانیا با عنوان «پیکادیلی» (۱۹۲۹) ساخت که مورد ستایش فراوان قرار گرفت. اولین فیلم ناطق او، «شعله عشق» (۱۹۳۰) در سه زبان: انگلیسی، فرانسوی و آلمانی ضبط شد. او نیمه اول دهه ۱۹۳۰ را به سفر بین ایالات متحده و اروپا برای کار در فیلم و تئاتر گذراند. وانگ در فیلم‌های اوایل دوران صدا مانند «دختر اژدها» (۱۹۳۱) و «دختر شانگهای» (۱۹۳۷) و همچنین در کنار مارلین دیتریش در فیلم «قطار شانگهای» (۱۹۳۲) به کارگردانی یوزف فون استرنبرگ حضور داشت. این فیلم‌ها شهرت او را بیشتر کردند که از آن برای بیان نظرات سیاسی قاطع خود استفاده کرد. اگرچه او از Causes چینی-آمریکایی حمایت می‌کرد و نقش‌های کلیشه‌ای را که بازی کرده بود، نقد می‌کرد، مطبوعات و منتقدان چینی همچنان او را به‌عنوان ننگی برای کشور می‌دیدند. پس از تجربه شدیدترین ناامیدی حرفه‌ایش، زمانی که مترو-گلدوین-مایر از در نظر گرفتن او برای نقش اصلی چینی در فیلم «زمین خوب» (۱۹۳۷) خودداری کرد و به جای او یک بازیگر سفیدپوست آلمانی با چهره زرد انتخاب کرد، وانگ یک سال را به گردش در چین گذراند، به روستای اجدادی خانواده‌اش سفر کرد و فرهنگ چینی را مطالعه کرد. با بازگشت به هالیوود، او در چندین فیلم B که چینی-آمریکایی‌ها را به‌صورت مثبت به تصویر می‌کشیدند، در اواخر دهه ۱۹۳۰ بازی کرد. با نزدیک شدن به جنگ جهانی دوم، او کمتر بر روی حرفه سینمایی‌اش تمرکز کرد و تصمیم گرفت وقت و پول خود را صرف کمک به چینی‌ها در برابر تهاجمات ژاپنی کند. او در دهه ۱۹۵۰ با چندین حضور تلویزیونی به عرصه عمومی بازگشت و برنامه تلویزیونی معمایی خود به نام «گالری خانم لیو تسونگ» (۱۹۵۱) را آغاز کرد، که اولین برنامه تلویزیونی ایالات متحده با بازی یک آسیایی-آمریکایی بود. او قرار بود در فیلم «ترانه گل» (۱۹۶۱) بازگردد اما بر اثر حمله قلبی درگذشت. برای دهه‌ها پس از مرگش، وانگ بیشتر به خاطر نقش‌های کلیشه‌ای که به او داده شده بود، به یاد آورده می‌شد، هرچند منتقدان شروع به ارزیابی مجدد زندگی و حرفه‌اش کردند. در سال ۲۰۲۲، وانگ به اولین آسیایی-آمریکایی تبدیل شد که بر روی سکه‌های آمریکایی تصویرش به تصویر کشیده شد، زمانی که ربع‌هایی با تصویر او به گردش درآمد. در سال ۲۰۲۳، متل عروسکی از باربی را به افتخار ماه میراث آسیایی-آمریکایی و اقیانوس آرام منتشر کرد که بر اساس وانگ مدل‌سازی شده بود.