فیلم Inspector Gadget 2 2003

این فیلم واقعاً افتضاح است. با این موضوع موافقم. برخلاف اکثر افراد، من از فیلم «بازرس گجت» 1999 لذت بردم. اما این دنباله را دوست نداشتم. به‌طور خاص انتظار نداشتم که از آن بهتر باشد، اما شنیده بودم که به‌طور کلی به سریال تلویزیونی اصلی وفادارتر است، بنابراین فکر کردم شاید حداقل به خوبی آن باشد - اما اینطور نیست. هر چیزی در «بازرس گجت 2» به...

این فیلم واقعاً افتضاح است. با این موضوع موافقم. برخلاف اکثر افراد، من از فیلم «بازرس گجت» 1999 لذت بردم. اما این دنباله را دوست نداشتم. به‌طور خاص انتظار نداشتم که از آن بهتر باشد، اما شنیده بودم که به‌طور کلی به سریال تلویزیونی اصلی وفادارتر است، بنابراین فکر کردم شاید حداقل به خوبی آن باشد - اما اینطور نیست. هر چیزی در «بازرس گجت 2» به شدت ضعیف‌تر است. بازیگران چندان قابل توجه نیستند، هیچ صحنه‌ای حتی به طور مختصر خنده‌دار نیست و کل حس فیلم ارزان به نظر می‌رسد. حتی مدت زمان بیشتری هم دارد که بیشتر به خاطر تلاش برای پیشبرد داستان با شخصیت‌ها است - در حالی که سادگی به هیچ وجه با تولیدی که باید 100 درصد احمقانه باشد، سازگار نیست. هیچ‌یک از بازیگران اصلی به جز دی. ال. هوگلی (گجتموبیل) به این دنباله بازنگشتند - هرچند او هم در این دنباله به سختی حضور دارد. الین هندریکس (از «تله والدین») نام و چهره نسبتاً خوبی است و شخصیت G2 او احتمالاً جالب‌ترین چیز روی صحنه است. امتیاز 1.5 در Letterboxd کاملاً شایسته است - برخلاف امتیاز فیلم قبلی. **این فیلم ناامیدکننده و بسیار ضعیف است.** چه اتفاقی می‌افتد وقتی استودیویی مانند دیزنی تصمیم می‌گیرد دنباله‌ای بر فیلمی بسازد که فروش خوبی داشته، حتی اگر منتقدان آن را به شدت مورد انتقاد قرار دهند و دارای اشکالات واضحی باشد؟ نتیجه می‌تواند بهتر باشد، به شرطی که تولید از اشتباهاتش درس بگیرد… اما در اکثر موارد، نتیجه نهایی حتی از فیلم اولیه مضحک‌تر و بی‌احترامی‌تر می‌شود. و دقیقاً همین اتفاق اینجا افتاده! بازرس گجت یک کارتون فوق‌العاده بود، اما مدت کوتاهی در تلویزیون پرتغال پخش شد. او را به یاد دارم و واقعاً از دیدن او لذت می‌بردم، اما یادم نمی‌آید بیشتر از چهار یا پنج سال او را دیده باشم. با این وجود، او یکی از کارتون‌هایی بود که به شدت به آن علاقه‌مند بودم. فیلم زنده‌عمل 1999 نتوانست به او حق بدهد… که این به معنای بد بودن آن نیست. نقاط ضعف واضحی داشت که در نوشتن فیلمنامه و مواد کمدی بسیار مشهود بود. این فیلم، که چند سال بعد منتشر شد، گواهی بر این است که هیچ‌یک از این موارد، یا تقریباً هیچ‌کدام، جدی گرفته نشده و دیزنی فقط می‌خواست به قیمت طرفداران کارتون اصلی پول درآورد. برخی منتقدان تخصصی به چندین جزئیات این فیلم اشاره کرده‌اند تا نظر خود را به این دلیل توجیه کنند که این فیلم به منبع اصلی وفادارتر است. با این حال، حق خود را برای اختلاف نظر محفوظ می‌دارم. ادعای اینکه این به این دلیل است که شخصیت اصلی شرور دوباره یک گربه دارد و چهره‌اش را نشان نمی‌دهد، حداقل به طور کلی تمام موارد دیگر را نادیده می‌گیرد. کارتون اصلی سرگرم‌کننده و طراحی شده برای کودکان و جوانان بود… این فیلم به تمام این موارد بی‌توجهی می‌کند. یک روز خرید در شلوغی دو روز قبل از شب کریسمس می‌تواند بیشتر از این فیلم سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز باشد و هر کسی که هرگز در آن روز به یک مرکز خرید رفته باشد، می‌داند که این می‌تواند چقدر خسته‌کننده و ناامیدکننده باشد. این فیلم خنده‌دار نیست، دیالوگ‌های Horrible دارد و فیلمنامه‌اش بسیار ضعیف است. اساساً، گجت را برای بیشتر فیلم به یک اثر موزه‌ای و معیوب تبدیل می‌کند و او را عاشق رباتی می‌کند که حتی یک ذره انسانیت ندارد. ربات، البته، نسل جدیدی از افسران پلیس است که قرار است جای او را بگیرند و در نهایت به دنبال کلای فرار کرده از زندان می‌روند. بازیگران hardly deserving mention here. برو دریگ (Broderick) با استعداد و متعهد به یک استوارت فرانسوی بی‌کفایت و خسته‌کننده تبدیل می‌شود. اجرای این بازیگر به سادگی آماتور است و به شخصیت هیچ کمکی نمی‌کند. الین هندریکس کار زیادی برای انجام ندارد. کایتلین واخس (Caitlin Wachs) هم می‌تواند به همین مشکل شکایت کند، اگرچه او در چیزی که واقعاً انجام می‌دهد، بسیار مؤثر و با کفایت است. تونی مارتین (Tony Martin) زندگی کلای را به تصویر کشید و در حالی که بسیاری از تغییرات در شخصیت را خوشامد می‌گویند، من احساس می‌کنم که او در اینجا بیشتر کارتونیک شده است. دیزنی در این فیلم سرمایه‌گذاری کمی کرده است: نشانه‌ای از این، ضعف جلوه‌های بصری و CGI استفاده شده است که به وضوح ارزان و غیرقابل قبول هستند. ریتم سریع فیلم به‌طور زیرکانه تلاش می‌کند تا از تماشاگران بخواهد جدی به آنچه می‌بینند فکر نکنند، اما برای من این کار چندان مؤثر نبود زیرا احساس می‌کردم فیلم در حال دویدن است. دکورها و لوکیشن‌های فیلمبرداری وظیفه خود را انجام می‌دهند، اما موسیقی متن ناامیدکننده است.