سریال کره ای So I Married My Anti-Fan

"پس من با ضدطرفدارم ازدواج کردم" یک نمایش سبک و سرگرم‌کننده بود که تماشای آن لذت‌بخش بود، هرچند که چیز جدید یا خاصی در آن وجود نداشت. اگر به دنبال یک نمایش احساسی با مضمون "دشمن به عاشق" یا "پسر پولدار، دختر فقیر" هستید، اینجا را پیدا کرده‌اید. اما این سریال برخی مشکلات داشت که مانع از این شد که برای من نمره ۱۰ بگیرد. شخصیت...

"پس من با ضدطرفدارم ازدواج کردم" یک نمایش سبک و سرگرم‌کننده بود که تماشای آن لذت‌بخش بود، هرچند که چیز جدید یا خاصی در آن وجود نداشت. اگر به دنبال یک نمایش احساسی با مضمون "دشمن به عاشق" یا "پسر پولدار، دختر فقیر" هستید، اینجا را پیدا کرده‌اید. اما این سریال برخی مشکلات داشت که مانع از این شد که برای من نمره ۱۰ بگیرد. شخصیت گئون‌یونگ عالی بود. او دوستی‌های خوبی با مردان و زنان داشت. گو سو-هوان هیچ رابطه عاشقانه‌ای با هیچ‌یک از دوستانش نداشت که این را نیز دوست داشتم. آنها به خوبی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کردند و در زمان نیاز کنار هم بودند، اما مرزهای مشخصی نیز داشتند که دیدن آن خوب بود. رابطه او با والدینش محبت‌آمیز و حمایتی بود. والدین گئون‌یونگ او را به سمت رابطه با وو جون سوق نمی‌دادند که این نکته‌ای مثبت در مقایسه با سایر درام‌ها بود. در عوض، والدینش وو جون را برای رفتار زشتش با دخترشان مجازات کردند. در بسیاری از درام‌های کره‌ای و چینی، والدین به راحتی از مرد ثروتمند و خوش‌چهره معذرت‌خواهی می‌کنند. اما این دو از دخترشان حمایت کردند. داستان می‌توانست بهتر باشد اگر تعامل بیشتری با دوستان و والدین وجود داشت. در بعضی صحنه‌ها، گئون‌یونگ به‌گونه‌ای به تصویر کشیده شده که احمق است در حالی که به عنوان یک خبرنگار باید بسیار زیرک باشد. (یکی از صحنه‌هایی که به یادم می‌آید زمانی است که او یک مثلث بین جی‌جی، این-هیونگ و وو جون ترسیم می‌کند اما نمی‌تواند نتیجه‌گیری کند که آنها در یک مثلث عشقی هستند یا زمانی که در ژاپن گم می‌شود و قادر به ارائه راه‌حل مناسب نیست). در مقابل، روابط وو جون کمی شکارچیانه‌تر بود. بیشتر افرادی که دور او بودند از او بهره‌برداری می‌کردند یا افرادی بودند که به نوعی به او خیانت کرده بودند. وو جون توسط یک مادر تنها بزرگ شده بود که به نظر نمی‌رسید هیچ‌وقت در کنار او باشد. این وضعیت به خوبی به شما اجازه می‌دهد تا او را برای هر کاری که انجام می‌دهد ببخشید. اما او در واقع فردی خوب بود، به جز زمانی که به گئون‌یونگ مربوط می‌شد. هرچند که او با او مهربان‌تر می‌شود، اما به اندازه کافی برای جبران رفتارهایش اقدام نمی‌کند. گئون‌یونگ تحت درمان بدی از سوی طرفدارانش قرار می‌گیرد و وو جون از او محافظت نمی‌کند. هنگامی که او در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرد که بخشی از آنها به خاطر او و تیم تولید است، وو جون از او محافظت نمی‌کند. وقتی که بالاخره در رابطه هستند، او بهتر می‌شود. اما احساس می‌کنم اگر او را به عنوان یک فرد خوب به تصویر می‌کشید، باید در هر شرایطی خوب باشد، چه در رابطه باشند و چه نباشند. بازیگران مکمل استعداد و جذابیت را به تمام شخصیت‌های نمایش آوردند. سونگ هون در نقش برادر دیوانه جی‌جی به خوبی ایفای نقش کرد. اما می‌جونگ، سو-هوان و جی-هیونگ به عنوان دوستان قابل اعتماد جذابیت خاصی را به نمایش افزودند. می‌جونگ صریح و منطقی بود و به گئون‌یونگ دیدگاهی واقع‌بینانه می‌داد و نسبت به دیگران در اطرافش تیزبین‌تر بود. اگرچه او نوع خاصی از دیوانگی را داشت، اما تفکر منطقی و نرمال را به گروه آورد. سو-هوان دوست خوبی بود و همیشه در مواقع نیاز کمک می‌کرد. او همچنین در محل کار یا در میادین هنگام صحبت با خبرنگاران دیگر از او حمایت می‌کرد. می‌جونگ و سو-هوان در این نمایش به خوبی استفاده نشدند و می‌توانستند شخصیت‌های جالب‌تری نسبت به این-هیونگ و جی‌جی باشند. در مورد جی-هیونگ، او از هر نظر بهترین بود. اگرچه او هم از وو جون پول در می‌آورد، اما واقعاً به خوشبختی و سلامت او اهمیت می‌داد. و صحنه‌های تصادفی که از او در حال خندیدن به وو جون و گئون‌یونگ دیدیم، به جذابیت او افزود و نشان داد که او وو جون را مانند یک برادر کوچک می‌بیند. همچنین سفر به ژاپن وجود دارد که در آن تلاش می‌کند این-هیونگ را از وو جون دور نگه دارد و تلاش می‌کند سوءتفاهمات را با گئون‌یونگ حل کند. بدترین بخش این نمایش رابطه بین این-هیونگ و جی‌جی بود. وب‌تون به طور بهتری این-هیونگ را قابل‌تحسین و جی‌جی را به عنوان شرور به تصویر کشیده بود. اگر این دو شخصیت قابل‌تحسین بودند، ارائه یک خط داستانی برای رستگاری آنها منطقی بود، اما اینطور نبود. هر دو آنها نسبت به یکدیگر و اطرافیانشان رفتارهای manipulative و abusive داشتند. آنها به طور مداوم اهداف و رویاهای خود را در اولویت قرار می‌دادند و هیچ رابطه‌ای را جدی نمی‌گرفتند. وسواس این-هیونگ به شهرت و وسواس جی‌جی به وو جون آنها را از نظر روانی ناسالم کرده بود. اینکه این دو به هم برسند و در درمان نباشند منطقی نیست. آنها به طریقی همه دوستی‌های خود را بدون هیچ تلاشی برای جلب بخشش یا حتی عذرخواهی ترمیم کردند. آنها هیچ کاری برای جبران رفتار بد خود نکردند. پایان داستان به دلیل این موضوع منطقی نبود و سزاوار نبود. دوباره، این یک نمایش خوب بود و من از تماشای آن لذت بردم. فکر می‌کنم زوج اصلی شیمی خوبی با یکدیگر داشتند و بازیگران مکمل واقعاً خوب بودند، حتی اگر شخصیت‌های دوم بسیار آزاردهنده بودند. در کمتر از ۳ دقیقه از شروع قسمت اول، ما با افکت‌های صوتی خنده‌دار و احمقانه برای هر حرکت و خنده مواجه شدیم. انتظارات من به سرعت از بین رفت که این واقعا به تحمل آن کمک کرد. تعاملات بین شخصیت‌ها به طرز دردناکی مصنوعی و ایستا بود که باعث شد احساس زشتی بیشتری نسبت به آن داشته باشم. اینگونه به نظر می‌رسد، اما محتوای آن بسیار ناخوشایند و زشت‌تر است. به شدت توصیه نمی‌شود!