فیلم The Asphalt Jungle 1950

تجربه به من آموخته که هرگز به یک پلیس اعتماد نکنم. درست وقتی که فکر می‌کنی یکی از آنها خوب است، ناگهان رفتار واقعی‌اش را نشان می‌دهد. فیلم "جنگل آسفالت" که از سوی MGM ساخته شده، به کارگردانی جان هیوستون و بر اساس رمان هم‌نامی از و.ر. برنت است. بازیگران اصلی آن شامل استرلینگ هایدن، جان هاگن، سم جافه، لوئیس کالهورن، جیمز ویتمور، ترزا چلی و...

تجربه به من آموخته که هرگز به یک پلیس اعتماد نکنم. درست وقتی که فکر می‌کنی یکی از آنها خوب است، ناگهان رفتار واقعی‌اش را نشان می‌دهد. فیلم "جنگل آسفالت" که از سوی MGM ساخته شده، به کارگردانی جان هیوستون و بر اساس رمان هم‌نامی از و.ر. برنت است. بازیگران اصلی آن شامل استرلینگ هایدن، جان هاگن، سم جافه، لوئیس کالهورن، جیمز ویتمور، ترزا چلی و در نقشی کوچک اما مهم، مارلین مونرو هستند. میکلوش روزا موسیقی این فیلم را ساخته و هارولد راسون آن را به صورت سیاه و سفید فیلم‌برداری کرده است. داستان فیلم درباره ارون "داک" ریدنشاید (جافه) است که از زندان آزاد می‌شود و به سرعت گروهی را برای انجام یک سرقت جواهرات که مدت‌ها در حال برنامه‌ریزی بوده، تشکیل می‌دهد. اما با افزایش ظن و سرنوشت که در کمین است، این نقشه به آرامی در حال فروپاشی است. جان هیوستون به فیلم‌های سخت علاقه داشت و با فیلم "بازرگانی مالت" در سال 1941، به فیلم نوآر در آمریکا رونق بخشید. او همچنین در همان سال رمان "های سیرا" از و.ر. برنت را اقتباس کرد. برنت همچنین نویسنده داستان‌های کلاسیک جنایی مانند "لیتل سزار" و "اسکارفیس" بود، بنابراین تعجبی ندارد که هیوستون به "جنگل آسفالت" جذب شد. در واقع، این یک همکاری عالی در دنیای شهری سخت است. "جنگل آسفالت" یکی از اولین فیلم‌های جنایی است که با سنت‌ها شکسته و داستان را از دیدگاه واقعی جنایتکاران روایت می‌کند. در گذشته، این فیلم‌ها معمولاً بر روی افسران قانون یا کارآگاهان خصوصی تمرکز داشتند، اما تحت هدایت هوشمندانه هیوستون، ما شاهد مطالعه‌ای در مورد جرم و جرات برای همدلی با گروهی از جنایتکاران، شروران و ضدقهرمانان هستیم. اعضای این گروه شخصیت‌های بسیار متفاوتی دارند، اما همه آنها برای زندگی بهتری تلاش می‌کنند. خواه "دیکس" (هایدن) باشد که آرزوی خرید دوباره مزرعه اسب پدرش در کنتاکی را دارد و یا "داک" (جافه) که می‌خواهد به مکزیک برود و خود را با دختران احاطه کند - آنچه که آنها را به هم متصل می‌کند، طمع و آرزوست. با بیگانگی و یأس، که در سنت‌های واقعی فیلم نوآر به شدت مشهود است، این داستان و گروه در حال unraveling است. با دیالوگ‌های خشن و حس طبیعی، تعجبی ندارد که فیلم هیوستون تأثیر زیادی بر روی تعدادی از فیلم‌های مشابه گذاشت. برخی خوب و برخی بد، اما تعداد کمی از آنها توانسته‌اند تنش واقعی را که در صحنه سرقت این فیلم وجود دارد، به تصویر بکشند. این فیلم در اصالت خود فوق‌العاده است و پس از آن، تن رو به زوال را برای بقیه داستان تعیین می‌کند. جالب است که با وجود اینکه ما اکنون کاملاً در زندگی "گروه" هستیم، از جمله زنان آنها (هاگن، مونرو و چلی که در این فیلم بسیار مردانه درخشان هستند)، هنوز می‌دانیم که جامعه خارج از دایره آنها نیز چندان دلپذیر نیست! این فیلم نوآر بی‌رحمانه و خشن است. بی‌رحم به شخصیت‌هایش و با سرنوشتی بد، و با پایانی که به بهترین شکل ممکن است، این فیلم یکی از بهترین نمونه‌ها در سبک‌های شگفت‌انگیز فیلم‌سازی است. 9.5 از 10