فیلم Opus 2025

این فیلم پتانسیل خوبی دارد و معمولاً می‌توان به جان مالکوویچ در مواقعی که به شخصیت‌های عجیب و غریب نیاز است، تکیه کرد؛ اما بقیه فیلم یادآور ناتمامی و بی‌نظمی از ترکیب "میدسومر" و "ده هندی کوچک" است. او نقش ستاره پاپ مرموزی به نام "مورتتی" را بازی می‌کند که پس از تقریباً سی سال غیبت، اعلام می‌کند که قصد دارد آلبوم بازگشتش را منتشر...

این فیلم پتانسیل خوبی دارد و معمولاً می‌توان به جان مالکوویچ در مواقعی که به شخصیت‌های عجیب و غریب نیاز است، تکیه کرد؛ اما بقیه فیلم یادآور ناتمامی و بی‌نظمی از ترکیب "میدسومر" و "ده هندی کوچک" است. او نقش ستاره پاپ مرموزی به نام "مورتتی" را بازی می‌کند که پس از تقریباً سی سال غیبت، اعلام می‌کند که قصد دارد آلبوم بازگشتش را منتشر کند. این خبر صنعت موسیقی را به هیجان می‌آورد و وقتی او نسخه‌ای از یک بلیط طلایی را معرفی کرده و گروهی منتخب را به یک گردهمایی اختصاصی در مزرعه‌اش دعوت می‌کند، خبرنگار پرشور "آریل" (با بازی آیو اددبیری) همراه رئیس خود به این آخر هفته‌ی ویژه می‌رود. به محض ورود، او متوجه می‌شود که مکان به نوعی شبیه یک فرقه است. عده‌ای از پیروان شبه‌اتوماتیک، برخی کارهای دردناکی مانند صدف‌کنی و نمایش‌های جنسی از سوی میزبان، به تدریج باعث افزایش تنش‌ها می‌شود و کم‌کم متوجه می‌شویم که این تجربه غذای عالی به شکلی هوشمندانه طراحی شده است. هنگامی که یکی از اعضای گروه گم می‌شود، اوضاع به سرعت به پایانی می‌رسد که کاملاً از آثار آگاتا کریستی الهام گرفته شده است. نتیجه‌ای که در پایان ارائه می‌شود، در واقع بسیار هوشمندانه است، اما بقیه فیلم کاملاً تقلیدی و ساده به نظر می‌رسد. چرا این گروه انتخاب شده‌اند؟ آن‌ها چه ویژگی‌هایی دارند یا با یکدیگر و با مخالف خود چه ارتباطی دارند؟ برای داستانی که supposed به صورت تصادفی و خودجوش پیش می‌رود، کل داستان به انتخاب‌های بسیار خاص (که همیشه هم طبیعی نیستند) شخصیت‌ها وابسته است. مالکوویچ واقعاً درخشان است، اما این شاید به دلیل نوشتن ضعیف و اجرای غیرقابل توجه سایر بازیگران باشد. متأسفانه، این فیلم چیزی جدید یا خاصی ندارد و واقعاً ناامیدکننده است. فیلم "اُپوس" به کارگردانی مارک آنتونی گرین، یک تریلر ترسناک و ساتیریکال جاه‌طلبانه اما ناپایدار است که بیش از حدی را که می‌تواند، برمی‌دارد. این فیلم بر روی یک خبرنگار جوان به نام آریل (آیو اددبیری) متمرکز است که به مکان منزوی یک ستاره پاپ افسانه‌ای (جان مالکوویچ) دعوت می‌شود که مدت‌هاست مفقود شده، و سعی دارد مضامین پرستش سلبریتی‌ها، اخلاق روزنامه‌نگاری و فرقه شهرت را بررسی کند. متأسفانه، با وجود بلندپروازی‌هایش، هرگز به طور کامل به ایده‌های بزرگش نمی‌رسد. بازیگران فوق‌العاده هستند و تلاش آن‌ها باعث می‌شود که همه چیز از غرق شدن کامل جلوگیری کند. اددبیری به عنوان یک نویسنده تازه‌کار که در یک بازی سوررئال و خطرناک گرفتار شده، بسیار قابل ارتباط است و به وضوح خنده‌دار است، در حالی که مالکوویچ (که کاملاً در اینجا مناسب است) به طور کامل به نقش مرموز و manipulative خود می‌پردازد. دینامیک بین آن‌ها پتانسیل زیادی دارد و تماشای آن بسیار لذت‌بخش است، به ویژه زمانی که گروه شخصیت‌های پشتیبان (یک گروه از پیروان چاپلوس و خبرنگاران مست) یکی یکی از بین می‌روند، با وجود هشدارهای آریل که چیزی درست نیست. لحظاتی از ساتیر تند و الهام‌بخش وجود دارد، به ویژه در میان‌پرده‌های موسیقی اغراق‌آمیز و با سینتی‌سایزر که بی‌معنایی فرهنگ سلبریتی را نشان می‌دهد. مهمانی‌ها، وعده‌های غذایی و فعالیت‌ها سرگرم‌کننده هستند تا اینکه دیگر نباشند. ناراحتی نهایی از یک افشاگری و خشونت خونین که به دنبال آن می‌آید، هم شگفت‌انگیز و هم خنده‌دار است و همه لحظات بیشتر از حد بی‌پرده فیلم حداقل احساس می‌شود که به دست آمده‌اند. با وجود اینکه در بسیاری از جنبه‌ها موفق است، فیلم از بحران هویت رنج می‌برد. این فیلم می‌خواهد نقدی تند به وسواس فرهنگ پاپ، تریلری روان‌شناسانه و فیلمی ترسناک و مرموز باشد، اما هیچ‌کدام از این عناصر را به شکلی رضایت‌بخش به سرانجام نمی‌رساند. گرین ایده‌های جذابی را مطرح می‌کند اما آن‌ها را به طور معناداری توسعه نمی‌دهد. نه تنها تنش هرگز به طور واقعی افزایش نمی‌یابد، بلکه به پایانی می‌رسد که احساس می‌کند یک نتیجه‌گیری ناامیدکننده و بی‌فکر است به جای اینکه یک پاداش شیطانی و لذت‌بخش باشد. در نهایت، "اُپوس" به اندازه‌ای که فکر می‌کند (یا به شدت می‌خواهد) هوشمند نیست. این فیلم به درخشش نزدیک می‌شود، اما فقط به چیزی معمولی رضایت می‌دهد.