سریال ترکی Babil

داستانی مملو از کثافت، سر و صداهای آنال و استفراغ که حول محور خوش‌گذران‌های تحت تأثیر ارگ و مستی، در دوره‌ای شکل می‌گیرد که سینما از عصر فیلم‌های صامت به دوران صدا و صحبت‌ها منتقل می‌شود. با الهام از آثار میشل هازاناویسیوس مانند _هنرمند_ و _ترس و نفرت در لاس‌وگاس_، با ریتمی به شدت پرتنش که به نظر می‌رسد از _اوایل_ گاسپر نوئه بیرون آمده،...

داستانی مملو از کثافت، سر و صداهای آنال و استفراغ که حول محور خوش‌گذران‌های تحت تأثیر ارگ و مستی، در دوره‌ای شکل می‌گیرد که سینما از عصر فیلم‌های صامت به دوران صدا و صحبت‌ها منتقل می‌شود. با الهام از آثار میشل هازاناویسیوس مانند _هنرمند_ و _ترس و نفرت در لاس‌وگاس_، با ریتمی به شدت پرتنش که به نظر می‌رسد از _اوایل_ گاسپر نوئه بیرون آمده، _بابیلون_ به طور تهاجمی حواس را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در عین حال به تکامل سینما و کاهش شهرت پیوند می‌خورد. **بررسی کامل:** _بابیلون_ تجلی اوج افراط‌گری است. این فیلم یک دوره را به گونه‌ای خاص به تصویر می‌کشد و جرات دارد که متفاوت باشد اما در عین حال جذاب. در ظاهر، این فیلم داستانی بسیار ساده دارد که سه شخصیت اصلی آن تلاش می‌کنند در دنیای همیشه در حال تغییر سینما موفق شوند. اما در عمق این داستان، پیامی دیگر وجود دارد که به زندگی همه ما مرتبط است: پذیرش مرگ و بی‌اهمیتی. به همان سرعتی که شخصیت‌ها به آرزوهای خود برای ستاره شدن در صنعت سینما می‌رسند، این آرزوها به سرعت توسط بی‌رحمی و رقابت سخت هالیوود از بین می‌روند. این در تضاد با شخصیت برد پیت است، مردی که در حال پایین آمدن از قله‌های شغلی‌اش است و به شدت تلاش می‌کند تا چیزی که باقی مانده را حفظ کند. این داستان‌ها بسیار صادقانه و آسیب‌پذیر هستند و من را به شدت تحت تأثیر قرار داد. اجرای بازیگران در سطحی عالی قرار داشت و از یک گروه بازیگر برجسته شامل مارگو رابی و برد پیت چیز دیگری نمی‌توان انتظار داشت. اما شگفتی این جمع دیگو کلاوا بود که واقعاً فوق‌العاده عمل کرد و در بسیاری از صحنه‌هایی که در کنار رابی و پیت حضور داشت، توجه‌ها را به خود جلب کرد. او رهبر واقعی این فیلم است و به طرز فوق‌العاده‌ای بار داستان را به دوش می‌کشد. من تقریباً از همه جنبه‌های فیلم لذت بردم، اما در اواخر فیلم برخی از صحنه‌ها وجود داشت که احساس می‌کردم از کنترل خارج شده‌اند. این صحنه‌ها به شدت اغراق‌آمیز و کمی نامتناسب با داستانی که تا حدی واقع‌گرایانه بود می‌نمودند. تنش در این صحنه‌ها وجود داشت، اما به سادگی با بقیه داستان هماهنگ نبود. این زیر داستان می‌توانست به طرز قابل توجهی کوتاه‌تر شود و به کاهش زمان طولانی فیلم کمک کند. با این حال، هرگز واقعاً احساس نکردم که طول فیلم را حس می‌کنم، زیرا به خوبی پیش می‌رفت. به طور کلی، این فیلم یک تجربه واقعی بود و این واقعیت که بازاریابی آن به خوبی انجام نشده، واقعاً تاسف‌آور است زیرا این فیلم شایسته تماشا است. نمره: 88% نظر نهایی: عالی نظر تئاتر: حتماً ببینید این فیلم به نوعی سه‌گانه داستان‌های هالیوود است. داستانی که با تمام افراط‌ها و لذت‌جویی‌های ناشی از کوکائین و رفتارهای جنسی شروع می‌شود، جایی که حتی یک فیل نیز برای مهمانی که یک غول سینما برگزار کرده، زیادی نیست. اینجا ما سه شخصیت را ملاقات می‌کنیم که رشته‌ای برای باقی‌مانده این طوفان سینمایی فراهم می‌کنند. اول، "مانی" (دیگو کلاوا) جوان و ساده‌دل اما سریع‌العمل که موفق می‌شود توجه "جک کاندرد" (برد پیت)، ستاره سابق سینما را جلب کند و در عین حال "نلی لروی" (مارگو رابی) که جاه‌طلب و افراطی است، در حال تلاش برای ورود به عرصه بازیگری است. آنچه در ادامه می‌آید، داستانی به خوبی ساخته شده و به طرز تفکر برانگیزی سرگرم‌کننده از اوج و افول این سه شخصیت و چگونگی موفقیت آنان است که به شکست می‌انجامد. رابی در فرم عالی است و عملکردی واقعاً قانع‌کننده به عنوان شخصیتی که برای سفری که مصمم به انجام آن است، به خوبی آماده نیست، ارائه می‌دهد. پیت نیز در اینجا خوب بازی می‌کند. شخصیت او شوک کمتری دارد، اما داستان او تصویری موثر از این واقعیت که موفقیت چقدر بی‌ثبات است ارائه می‌دهد: آنجا هست، سپس ناپدید می‌شود - در آنچه ممکن است به چشم بر هم زدن به نظر برسد. در نهایت، کلاوا که در ابتدا بیشتر سنجیده و باهوش است، عاشق می‌شود و در تلاش است تا در برابر اجتناب‌ناپذیری مانند شاه کنوت بجنگد! تلاش متفاوتی از توبی مگوایر، یک تمساح و یک موش‌خوار وجود دارد؛ و یک مشارکت چشمگیر از "الینور سنت جان" (جان اسمارت) که شبیه خبرنگار گپ‌زنی است که ممکن است تنها شخصیت صادق در این داستان باشد! این فیلم به نوعی ادای احترامی به همه چیزهای سینما در زمان ظهور تدریجی و سپس تسلط فیلم‌های صامت است و ما به طور مکرر با سبک زندگی‌های پرتنش روبرو می‌شویم در حالی که همه سعی می‌کنند خود را وفق دهند، دوباره وفق دهند و به پای خود بایستند زیرا صنعت و مخاطبانشان همیشه نمی‌خواستند همه را با خود ببرند - و با سرعتی سرسام‌آور - زیرا سلیقه‌ها تغییر می‌کند. این فیلم همه چیز را از سسیل بی. دمیلی تا باز لورمن در خود دارد و به تفکر خودمحور در تئاترهای صحنه‌ای (از سواحل شرقی) و سطحی بودن کل صنعت اشاره می‌کند - با این حال، هرگز احساس نمی‌کند که اینها هنوز هم انسان هستند. تصور اینکه کنث آنگر در نوشتن فیلمنامه مشاوره داده است، دشوار نیست - «ممکن است همه اینها حقیقت داشته باشد». شاید کمی طولانی باشد، اما در برخی مواقع افت می‌کند - اما به طور قطع تجربه‌ای است که بر روی پرده بزرگ ارائه می‌دهد و اجراهای قوی و جذابی را به نمایش می‌گذارد که به وضوح به CGI وابسته نیستند و حتی به طرز کمدی (و به طرز خطرناکی) نشان می‌دهد که فیلم‌ها چگونه پیش از ظهور CGI ساخته می‌شدند! هیچ دلیلی برای انتظار برای پخش این فیلم در تلویزیون وجود ندارد - این فیلمی است که باید در سینما دید. طراحی‌های تولید و لباس عالی بودند و اجرای مارگو رابی فوق‌العاده بود در حالی که برد پیت خوب بود اما از او کارهای بهتری دیده‌ام. 30 دقیقه ابتدایی بسیار هیجان‌انگیز بود، اما در کل این فیلم بسیار طولانی بود و چیزی به یاد ماندنی نبود. **3.0/5** فراموش کردم که این فیلم ثابت کرد مارگو رابی و سامارا ویوینگ واقعاً افراد متفاوتی هستند... :p _بابیلون_ فیلمی بصری خیره‌کننده و شیک است که مزایا و معایب خودش را دارد. از یک سو، اجراهای برد پیت و مارگو رابی فوق‌العاده بودند. آنها واقعاً شخصیت‌های خود را به زندگی آوردند و عمق بیشتری به داستان اضافه کردند. اما من احساس کردم که داستان به طور روان پیش نمی‌رود و در برخی مواقع ناهمگن و گیج‌کننده به نظر می‌رسید. همچنین، برخی از صحنه‌های بیشتر زشت به طرز افراطی اغراق‌آمیز بودند که از تجربه کلی کاست. نقطه ضعف دیگر طول فیلم بود که با بیش از 3 ساعت، احساس می‌شد بیش از حد است.