انیمیشن Primal

پرایمل، با وجود زمان کوتاهی که در سه سال اخیر به نمایش درآمده، نمونه‌ای عالی از این است که برنامه‌های انیمیشن بزرگسالان می‌توانند بیش از "جنگ‌های کهکشانی پیچیده پر از شوخی‌های متا و ضد-راوی" یا به سادگی "هاها، سکس خنده‌دار است" یا "در بدبختی یک باکره شیشه‌ای بخندید" یا "هاها، مرد افسرده‌ای که مواد مخدر مصرف می‌کند، امیدواریم هر چه زودتر بهتر شود" باشند که...

پرایمل، با وجود زمان کوتاهی که در سه سال اخیر به نمایش درآمده، نمونه‌ای عالی از این است که برنامه‌های انیمیشن بزرگسالان می‌توانند بیش از "جنگ‌های کهکشانی پیچیده پر از شوخی‌های متا و ضد-راوی" یا به سادگی "هاها، سکس خنده‌دار است" یا "در بدبختی یک باکره شیشه‌ای بخندید" یا "هاها، مرد افسرده‌ای که مواد مخدر مصرف می‌کند، امیدواریم هر چه زودتر بهتر شود" باشند که متاسفانه در کانون توجه Adult Swim قرار دارد. پرایمل به دنبال نفی این موارد است و تنها کاری که باید انجام می‌داد، بازگشت به ریشه‌های خود بود و داستانی را روایت کند از اینکه چگونه یک مرد به نام اسپیر و رقیبش که در ابتدا یک حیوان خانگی نیمه‌دوست و بعداً به رفیقش تبدیل می‌شود، به نام فنگ، با استفاده از غرغر کردن و غریزی بودنشان، با هم کار می‌کنند و بر چالش‌ها غلبه می‌کنند و این بسیار زیباست. پرایمل یک کلاس آموزشی بصری در مورد اینکه "نشان بده و بگو" یک تاکتیک هوشمندانه از سوی خالقان آن است، خالقانی که آثار اولیه انیمیشن‌های بزرگسالان را به وجود آورده‌اند. گندی، به عنوان هنرمند، به طور خلاقانه‌ای محدود به تماشاگران جوان و نوجوان بود، اما همیشه موفق به کشف جنبه‌های تاریک در "دختران قدرت" و "آزمایشگاه دکستر" شد و متاسفانه تقریباً با "تایتان سمبایونیک" در مراحل پایانی کارش به این نقطه رسید. با این حال، او مجوز ساخت یک نسخه بالغ از "سامورایی جک" را دریافت کرد که قطعاً در نوع خود یک اثر بی‌نظیر است. دیدگاه واقعی گندی در داستان‌گویی در پروژه اخیرش در پرایمل به تصویر کشیده شده است. در حالی که در طراحی‌هایش خلاق است، همیشه چالش بزرگ‌تری وجود دارد که هنر شما حجم بالایی از احساسات را منتقل کند و به طرز جالبی، کمبود دیالوگ‌ها این امر را تقویت می‌کند و همزمان تنش را در فضایی که انتخاب کرده است، ایجاد می‌کند. هرچند که "تمرکز بر شخصیت، چهره شگفت‌زده، و افشای معما" ممکن است کمی تکراری به نظر برسد، اما این امر در عین حال باعث ساختن یک جهان خشن می‌شود که به نظر من در هیچ جای دیگری به خوبی ساخته نخواهد شد، مگر در قلمرو پرایمل، که هر قسمت آن تحت نوشتاری مستمر قرار دارد. با وجود اینکه عمدتاً بر دو شخصیت بنا شده، همیشه این احتمال وجود دارد که نمایش دچار سکون شود، با تنها یک قسمت پرکننده در طول 20 قسمت که آنها را از هم جدا کند. لایه‌ها در هر یک از آنها مانع می‌شود که فقط به همین صورت باشند و احتمالاً به همین دلیل است که "جنبه و احساس آنتولوژی" نمایش به این موضوع کمک می‌کند در حالی که در کانون توجه موضوع اصلی، یعنی بقا، قرار دارد. به طور کلی، تماشای فوق‌العاده‌ای برای طرفداران خون و تاریخ و کسانی که به دنبال توصیه‌های انیمیشنی هستند. فصل اول: ⭐⭐⭐⭐½ (9.0/10) فصل دوم: ⭐⭐⭐⭐½ (9.0/10)