فیلم Star Wars: Episode II – Attack of the Clones 2002

درست است که هیجان جمعی که شمارش معکوس برای «خطر شبح» را مشخص می‌کرد، به تدریج از بین رفته بود و وقتی نخستین دنباله پیش‌درآمد از خط تولید ILM خارج شد، تماشاگران معمولی که سابقاً آسیب‌دیده بودند، به طور دسته‌جمعی به سرزمین میانه جدیدی که کشف شده بود، رفتند. این وضعیت، جورج لوکاس را با تنها چند میلیون طرفدار سخت‌کوش - که با تمام نگرانی...

درست است که هیجان جمعی که شمارش معکوس برای «خطر شبح» را مشخص می‌کرد، به تدریج از بین رفته بود و وقتی نخستین دنباله پیش‌درآمد از خط تولید ILM خارج شد، تماشاگران معمولی که سابقاً آسیب‌دیده بودند، به طور دسته‌جمعی به سرزمین میانه جدیدی که کشف شده بود، رفتند. این وضعیت، جورج لوکاس را با تنها چند میلیون طرفدار سخت‌کوش - که با تمام نگرانی والدینی در یک نمایش تولد، قهرمان سابق خود را به سمت احترامی دوباره هدایت می‌کردند - مواجه کرد. در «حمله کلون‌ها»، زمانی که دیالوگ‌های ساده لوکاس به سختی می‌تواند تماشاگران را ساکت نگه دارد، صحنه‌ای از فریب آنکن به ملکه سابق به هیچ وجه جذابیتی ندارد و هیچ احساسی در آن نیست. اما وقتی که «رول ششم» به اوج خود می‌رسد، شهرت این حماسه به عنوان پدرخوانده‌ی نمایش‌های مدرن علمی-تخیلی تقریباً بازگردانده می‌شود. واقعاً، زمانی که یودا بالاخره شمشیر کوچک خود را بیرون می‌آورد و در برابر سیث‌ها می‌جنگد، طرفداران به راحتی می‌توانند روی صندلی‌ها بایستند و فریاد بزنند، گویی که هیچ شکی در نتیجه وجود ندارد. اما همان‌طور که آن جیدای کوچک ممکن است بگوید، شک وجود داشت. در حالی که قسمت پنجم با تمام اعتماد به نفس جوانی به سرعت در کهکشان می‌چرخید، فرزند وسطی این حماسه بار سنگینی را به دوش می‌کشد که به سختی می‌تواند از آن فرار کند. «امپراتوری» با شتاب در سیاره یخ‌زده هاث شروع می‌شود، اما «کلون‌ها» با شروع سردی واقعی دست و پنجه نرم می‌کند، شاید آگاه باشد که وظیفه اصلی فیلم فقط جبران گناهان بزرگ قسمت اول است. بنابراین، جار جار به سرعت کنار گذاشته می‌شود، یودای به‌روز شده CGI در مرکز توجه قرار می‌گیرد و آن «کلون‌های آمی‌دالا» در صفحه اول کشته می‌شوند. در کوروسنت، ما همچنین با «آنی» بزرگ‌شده آشنا می‌شویم - خوب، او یک نوجوان ناله‌کننده است، اما هنوز هم پیشرفتی قابل توجه نسبت به آن پسرک موی کاسه‌ای است که در سال 1999 از مخاطبان خواسته شد تا برای او دل بسوزانند. اوبی وان مک‌گرگور نیز اکنون قدرت بیشتری دارد؛ جدایی که در «خطر شبح» فقط ضعیف بود، به عنوان یک استاد با ریش کامل، حضوری قوی‌تر دارد و با تلاش در برابر توضیحات بی‌پایان و حتی ارائه چند نکته طنزآمیز، به همراهی ما می‌آید. همچون «امپراتوری»، شخصیت‌ها در عمل دوم جدا می‌شوند: در حالی که اوبی وان مشغول کشف توطئه کلون‌ها است، آنکن و پادمه به نسخه‌های بی‌روح هان و لیا در داستان عاشقانه تبدیل می‌شوند. در این عمل میانه، لذت‌ها (اوبی وان در برابر جانگو فِت) و چالش‌ها (آنکن و پادمه در حال پیک‌نیک) به طور تقریبی برابر وجود دارد، اما مانند قسمت اول، بیشتر حس درام به وجود می‌آید. این یک پل ضروری به قسمت سوم است که از لوکاس می‌طلبد تا به سرزمینی - عشق، سیاست - برود که او به سادگی در آن راحت نیست. در چهل دقیقه پایانی، اوضاع به طرز قابل توجهی بهبود می‌یابد: کنت دوکو با بازی کریستوفر لی می‌آید تا بار سنگینی را به این داستان بیفزاید، C-3PO برای انجام کارهای خود وارد می‌شود و پادمه لباس سفید چسبان به تن می‌کند. بهترین نکته این است که لوکاس در نهایت دست و دل باز می‌شود. سه‌گانه کلاسیک با فیلم‌سازی پر از هیجان همراه بود، قهرمانان ما از یک کلیف‌هانگر به کلیف‌هانگر دیگر می‌پریدند، و در بخش پایانی قسمت دوم - تقریباً چهار ساعت از این پیش‌درآمد - لوکاس بالاخره به این سرعت کارتون صبح شنبه می‌رسد: از شیطنت‌های تکسی آوری در کارخانه درویدها، تا عظمت سسیل بی. دمیل در آرنای گلادیاتور، اکشن هرگز متوقف نمی‌شود. همچنین در آخرین ریل، ما در نهایت می‌توانیم نگاهی به طراحی بزرگ لوکاس بیندازیم، با پرداخت‌های کنایی برای طرفدارانی که هنوز توجه ویژه‌ای دارند - این جار جار نادان است که ایجاد ارتش کلون‌ها را ممکن می‌سازد و یودا اولین کسی است که آنچه به طوفان‌تروپرها تبدیل می‌شود را به میدان می‌فرستد. به نوعی، پایان قسمت دوم به اندازه پایان معروف قسمت پنجم تاریک است. بغیر از این، فیلمی که کمتر از همه مورد انتظار بود، در گیشه دچار مشکل شد - قسمت چهارم در سال 1977 در گیشه‌های ایالات متحده پول بیشتری به دست آورد - و به خاطر تمرکز بر داستان عاشقانه مرکزی، عمدتاً از سوی طرفداران دوست‌داشتنی نیست، اما با وجود عدم بهبود واقعی در دیالوگ یا بازی، به خوبی به عنوان یک حماسه عاشقانه قدیمی عملکرد دارد، کامل با صحنه‌های مستقل، دسیسه‌های سیاسی غنی و پالت رنگی. واقعاً، لوکاس به شدت به دیوید او. سلزنیک مدیون است و در نهایت شاید بهتر بود ساختار سه‌گانه خود را رها کند و هر دو قسمت اول و دوم را به یک کلاسیک سه ساعته به سبک «بگذار باد بوزد» تبدیل کند - رویکردی که حداقل می‌توانست تمام این انتظار را نصف کند. قضاوت - قسمت میانی‌ای که می‌تواند از نقش پل‌زنی‌اش بهره‌برداری کند، واقعاً نادر است. و جایی که «امپراتوری ضربه می‌زند» با کلیف‌هانگرهای حیرت‌انگیز، «کلون‌ها» بیشتر از نوع معمولی آن است، ضروری اما حیاتی نیست. با این حال، در حین گذر awkward از آزمایشات نوجوانی آنکن، یک نسخه دیجیتال درخشان اطمینان می‌دهد که هنوز هم چیزهای زیادی برای شگفت‌زده شدن وجود دارد، نه کم‌تر از یک موجود سبز کوچک که به طرز شگفت‌انگیزی سریع عمل می‌کند. 3/5 - کالین کندی، مجله امپایر من طرفدار دو آتشه «جنگ ستارگان» نیستم. تمام فیلم‌ها را دیده‌ام، حتی بیش از یک بار هم دیده‌ام و نظری دارم، اما وقتی می‌بینم مردم آنلاین درباره «جنگ ستارگان» صحبت می‌کنند، نمی‌توانم خودم را به طرز رفتار «طرفداران واقعی» یا هر چیز دیگری پیدا کنم. با این حال، فکر می‌کنم که بیشتر فیلم‌های «جنگ ستارگان» واقعاً خوب بوده‌اند. استثنای قابل توجهی برای من وجود دارد و آن پیش‌درآمدهاست. و بله، می‌توانید فیلم انیمیشنی «جنگ کلون‌ها» را نیز در این دوران شامل کنید. این چهار فیلم، برای من، همه بد هستند. اما حتی در میان آنها، هنوز هم در ذهنم یک رتبه‌بندی وجود دارد و در آن لیست، در پایین‌ترین رتبه «حمله کلون‌ها» قرار دارد. بله، این فیلم عنوان بدترین فیلم «جنگ ستارگان» در تاریخ سینما را به خود اختصاص می‌دهد. نمره نهایی: ★½: - کسل‌کننده/ناامیدکننده. در صورت امکان از آن دوری کنید. بهتر از «جنگ ستارگان: قسمت اول - خطر شبح»، هرچند «جنگ ستارگان: قسمت دوم - حمله کلون‌ها» دوباره چندان تحت تأثیر قرار نمی‌دهد - هرچند که هنوز هم از نظر خود دارای خوبی است. لیام نیسون کمبودش حس می‌شود، با بازیگرانی چون اوان مک‌گرگور، ناتالی پورتمن، هایدن کریستنسن و کریستوفر لی که نتوانستند دنیا را تحت تأثیر قرار دهند. مک‌گرگور بهترین بازی را در این گروه ارائه می‌دهد؛ کریستنسن شاید ضعیف‌ترین باشد، هرچند داستان شخصیتش احتمالاً جالب‌ترین است - یا دست‌کم کل داستانش. آنچه که در صفحه نمایش است، با دیالوگ‌های بسیار ساده و معمولی کمکی نمی‌شود. من موسیقی متن را کمی فراموش‌ناپذیر یافتم، حتی اگر هنوز هم شنیدن قطعات کلیدی آن سرگرم‌کننده باشد. plot قابل تماشا است، اما انتظار داشتم که داستان‌سرایی بهتری از این دو دنباله به قسمت اصلی سه‌گانه ارائه شود. CGI به طور جزئی بهبود یافته است. دوباره‌تماشا کردن قبل از «اوبی‌وان کنوبی». نمی‌دانم آیا «خطر شبح» را بیشتر دوست ندارم یا «حمله کلون‌ها» را کمتر، اما احساس نکردم که مشکلات بی‌پایان قسمت دوم به اندازه‌ای که «جار جار» کنار گذاشته شده بود، به من فشار می‌آورد. با این حال، مشکلات آنقدر زیاد است که نمی‌توانم آنها را در یک پاراگراف جای دهم. دیالوگ‌ها در این فیلم حتی بدتر است، عمدتاً به دلیل داستان عاشقانه خجالت‌آور بین آنکن و پادمه. برخی از بدترین نوشتارهایی که صفحه نمایش تا به حال شاهد بوده است. معمولاً من به عملکردهای بازیگری دفاع می‌کنم، اما کریستنسن واقعاً در اینجا بسیار ضعیف است. جنگ‌های لیزری بیشتری وجود دارد، اما هیچ‌کدام به صحنه مائول در «TPM» نزدیک نمی‌شود. باز هم، وابستگی بیش از حد به عناصر/شخصیت‌های CGI به کمک صحنه‌های اکشن نمی‌آید، با وجود بهبود کلی بصری. موسیقی متن بیشتر صحنه‌ها را "بهتر از آنچه هستند" نشان می‌دهد. سناریو پر از ناسازگاری‌های منطقی است، اما آنچه که من را ناامید می‌کند، رفتار ضعیف جِدی‌های قدرتمند و دانا است. از عدم آگاهی آنها تا قوانین بی‌معنی و نادیده‌گرفته شده درباره ایدئولوژی‌شان، واقعاً نمی‌دانم لوکاس چه چیزی در ذهن داشت. در نهایت، ویرایش دوباره. «حمله کلون‌ها» طولانی‌تر از آن چیزی است که باید باشد. صحنه‌های جذاب و مهم خیلی زود قطع می‌شوند، در حالی که صحنه‌های خسته‌کننده و پر از توضیحات بیش از حد ادامه می‌یابند. یک فیلم خوب در اینجا وجود دارد. فقط نمی‌توانم آن را پیدا کنم. اما... نقاط مثبت آن به طریقی این بار بهتر عمل می‌کنند. من اکثر صحنه‌های اکشن را بسیار خوب می‌دانم. نجات مادر آنکن به احتمال زیاد یکی از بهترین صحنه‌های پیش‌درآمدهاست. و دوباره، کمتر جار جار. من واقعاً فکر می‌کنم که این فیلم با «خطر شبح» در پایین‌ترین رتبه‌بندی‌ام جابجا می‌شود. رتبه: D+ عشق واقعاً می‌داند چگونه حباب را از یک فیلم ماجراجویی بگیرد! در اینجا، با همکاری همکار جان ویلیامز در زمینه موسیقی، ما باید داستان عاشقانه تهوع‌آور بین هایدن کریستنسن ("آنکن") و ناتالی پورتمن ("پادمه") را تحمل کنیم. آیا نمی‌توانستند فقط یک اتاق بگیرند؟ "پالپاتین" باعث شده است که اوان مک‌گرگور ("اوبی وان") اکنون موظف است که شاگرد جوان خود را به سوی تحقق پتانسیل خود با "نیرو" هدایت کند، اما بدون اینکه به مقام استاد جدی برسد، بنابراین به طور طبیعی کمی عصبانی است. خوشبختانه برای ما، او کشف می‌کند که یک ارتش مخفی از کلون‌ها وجود دارد ("جانگو فِت" مشابه‌هایی که بیشتر شبیه طوفان‌تروپرها هستند و در نبرد به همان اندازه بی‌فایده‌اند) و بنابراین با کمک "یودا" و دیگران، او نظم جدی را علیه "کنت دوکو" (کریستوفر لی) بسیج می‌کند. دور از احساسات، این یک فانتزی اکشن خوب است و نیم ساعت پایانی تا حدی آن را نجات می‌دهد. اگر به این سری علاقه دارید، ارزش تماشا دارد، اما نسبت به برادران بزرگ‌ترش بسیار ضعیف است.