سریال Shogun

نسخه اصلی سریال شوجن، که در سال 1980 تولید شد و بر اساس رمان معروف جیمز کلاول بود، یک اثر هنری بی‌نظیر بود. این سریال به دلیل داستان‌گویی منسجم، شخصیت‌پردازی جذاب و روایت هوشمندانه‌اش موفق شد، که به درستی از رمان خود الهام گرفت. اما حالا این تلاش جدید وارد صحنه شده است. این سریال به طور جزئی تمرکز خود را از رابطه میان خلبان جان...

نسخه اصلی سریال شوجن، که در سال 1980 تولید شد و بر اساس رمان معروف جیمز کلاول بود، یک اثر هنری بی‌نظیر بود. این سریال به دلیل داستان‌گویی منسجم، شخصیت‌پردازی جذاب و روایت هوشمندانه‌اش موفق شد، که به درستی از رمان خود الهام گرفت. اما حالا این تلاش جدید وارد صحنه شده است. این سریال به طور جزئی تمرکز خود را از رابطه میان خلبان جان بلک‌تور و لرد تورانگا دور کرده و در نتیجه، یک نقطه کانونی کلیدی داستان را تضعیف کرده است. این داستان اساساً درباره برخورد جوامع و فرهنگ‌های غربی و شرقی است که در این دوره از تاریخ ژاپن و فراتر از آن طنین‌انداز است. یکی از جنبه‌های کلیدی داستان اصلی که دیگر به خوبی کار نمی‌کند، عشق تراژیک بین بلک‌تور و لیدی ماری‌کو است. ماری‌کو یک درباری است که بر مهارت‌های خود در مذاکره تکیه دارد تا بر اطرافیانش تأثیر بگذارد. این موضوع به وضوح در کتاب و سریال اصلی مشاهده می‌شود. در عوض، اکنون به سمت جنگجویان زن سوق یافته‌ایم، که شاید بازتابی از انتظارات مدرن باشد، اما با واقعیت‌های ژاپن در قرن 1600 همخوانی ندارد. بله، در این دوره جنگجویان زن وجود داشتند، اما آن‌ها درباری نبودند و در هنر دیپلماتیک آموزش ندیده بودند. نقش آن‌ها در دفاع از خانه بود، زمانی که سامورایی‌های مرد غایب بودند یا در نبرد کشته می‌شدند. به‌طور خلاصه، ماری‌کوی جدید به هیچ وجه دیپلماتیک نیست. او در اپیزود ابتدایی به سامورایی‌های مرد به طرز ناهمگون و غیرقابل پذیرشی واکنش نشان می‌دهد، در حالی که توانایی‌های این شخصیت را که باید با دقت و ظرافت در دسیسه‌ها و توطئه‌های زندگی دربار حرکت کند، نادیده می‌گیرد. نتیجه یک سریال است که احساس ناشی‌گری و یکنواختی می‌دهد و همچنین به نوعی نادان به نظر می‌رسد. روایت در بسیاری از موارد به خوبی کار نمی‌کند، زیرا سریال جدید بسیاری از ظرافت‌ها و دسیسه‌های ذاتی این داستان را کنار گذاشته است، که به اندازه نیزه، کمان و شمشیر، سلاحی برای نجبای ژاپنی به شمار می‌رود. بازیگری در این سریال عالی است، دکورها به طرز شگفت‌انگیزی طراحی شده و جلوه‌های بصری اغلب تماشایی‌اند. متأسفانه، میزان دستکاری در داستان اصلی برای این منتقد، آنچه که می‌توانست یک سریال به‌روز امیدوارکننده باشد را خراب کرده است. به طور خلاصه، دکورهای لوکس، جلوه‌های بصری خیره‌کننده و بازیگری باکیفیت نمی‌توانند داستان‌گویی معیوب و بازنگری شده را نجات دهند. نتیجه کار احساس ناهمگونی، عدم تعادل و کمبود انسجام و جهت‌گیری را به نمایش می‌گذارد. توصیه من این است که کتاب شگفت‌انگیز را بخوانید و سریال فوق‌العاده سال 1980 را تماشا کنید. در سطح دقت تاریخی، این نمایش شگفت‌انگیز است. توجه زیادی به جزئیات در لباس‌ها، معماری، سلاح‌ها و شیوه‌های فرهنگی شده است. این نمایش نه فرهنگ ژاپنی قرن 16 را رومانتیک می‌کند و نه محکوم می‌سازد، بلکه به سادگی آن را، خوب و بد، در کنار هم به نمایش می‌گذارد. تمام بازیگران کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهند. از شخصیت سانادا هیرویوکی کمی ناامید شدم، احساس می‌کنم او به درستی مورد استفاده قرار نگرفته است. بازی این بازیگر عالی است، اما فکر می‌کنم شخصیت تورانگا به‌ویژه در نمایش خود پیچیدگی خاصی ندارد. آبه شینوسوکه، ساتو تادانوبو و هاشی موئکا در نقش‌های فرعی فوق‌العاده ظاهر شده‌اند و آن‌ها را به داستان‌های عمیق تبدیل کرده‌اند. شوجن، استاندارد جدیدی برای تلویزیون حماسی است. در دنیای درام‌های تاریخی، شوجن FX به‌عنوان یک دستاورد بزرگ در تلویزیون مطرح است. این سریال، اقتباسی از رمان محبوب جیمز کلاول است که بدون شک با تحسین‌هایی به خاطر اجراهای جذاب، نویسندگی بی‌نظیر و توجه دقیق به اصالت فرهنگی (و تاریخی) روبه‌رو خواهد شد. اداپتیشن 1980 شوجن محصول زمان خود بود که به شدت بر شخصیت آنجین، ناوبر انگلیسی تمرکز داشت. در حالی که این اثر در زمان خود تلویزیون فوق‌العاده‌ای بود، از روایت اصلی رمان منحرف شد و شخصیت یوشی تورانگا، بازیگر مرموز قدرت در ژاپن فئودالی را نادیده گرفت. سریال 2024 این مسیر را اصلاح کرده و تورانگا را در مرکز داستان قرار داده است و این سریال به خاطر این تغییر به مراتب بهتر شده است. شوجن 2024 در میان آنچه بسیاری از آن به‌عنوان عصر طلایی تلویزیون حماسی یاد می‌کنند، درخشان است. این سریال به بازی تاج و تخت HBO مقایسه شده است، اما شوجن با روایتی متمرکزتر و رویکرد داستان‌گویی تصفیه‌شده، هویت خود را به‌خوبی شکل می‌دهد. این سریال از نمایش خشونت و حس‌گرایی ذاتی آن دوره دریغ نمی‌کند، اما این کار را با ظرافتی انجام می‌دهد که آن را متمایز می‌کند، مشابه دقت هنری ساشیمی در مقایسه با مخلوط سنگین یک خورشت. اجراها چیزی جز فوق‌العاده نیستند و شوجن را به ارتفاعات جدیدی ارتقا می‌دهند. هیرویوکی سانادا، که به خاطر نقش خود در آخرین سامورایی شناخته می‌شود، با شدت و احساسی که تماشاگران را مجذوب می‌کند، شخصیت استراتژیست جنگی تورانگا را ایفا می‌کند. بازی سانادا دارای ظرافت است و بین تهدیدآمیز و دلپذیر نوسان می‌کند و دامنه‌ای را به نمایش می‌گذارد که تعداد کمی از بازیگران به آن دست می‌یابند. ایفای نقش کازمو جارویس در نقش ملوان انگلیسی آنجین کمتر جذاب است. سفر شخصیت او از یک بیگانه غرق‌شده به یک مهره کلیدی در دسیسه‌های سیاسی ژاپن فئودالی با انرژی خام به تصویر کشیده شده است. از میان بازیگران اصلی، او به نوعی در پس‌زمینه قرار می‌گیرد، اما صحنه‌های او با تادانوبو آساونو در نقش یابوشیگه عالی هستند. هر دو شخصیت بیشتر دشمنان هستند تا قهرمانان، اما تردید دارم که برای بیشتر بینندگان ناخوشایند شوند. اما آن کسی که واقعاً عملکرد برجسته‌ای را ارائه می‌دهد، آنا ساوایی است. او به خاطر نقش‌هایش در سریع و خشمگین و پچینکو اپل تی‌وی شناخته می‌شود و به عنوان مترجم آنجین و راهنمای تماشاگران در دنیای پیچیده شوجن درخشان است. شخصیت او تنها یک کانال برای درک نیست؛ او بخش جدایی‌ناپذیر از رویدادهای در حال وقوع است و تأثیر بسزایی بر سریال دارد. شوجن 2024 یک پیروزی در داستان‌گویی است و گواهی بر قدرت درام تاریخی به‌خوبی ساخته شده است. این سریالی است که نه تنها به منبع خود احترام می‌گذارد بلکه آن را ارتقا می‌بخشد. این سریالی است که به یاد خواهد ماند و جشن گرفته خواهد شد، جواهری در تاج عصر طلایی کنونی تلویزیون. شاید هنوز نمی‌دانیم، اما این سریال احتمالاً اوج آن خواهد بود. [توجه کنید که یک سری پادکست همراه نیز وجود دارد که مانند سری HBO «چرنوبیل» بسیار خوب است. به شدت توصیه می‌شود.] من نسخه اصلی را ترجیح می‌دادم، اما این سریال واقعاً خوب بود. شوجن یک مینی‌سریال تولید شده توسط FX است که بر اساس رمان معروف 1975 به همین نام ساخته شده است. با فصل اولی شامل 10 اپیزود، تنها می‌توانم به خاطر دیدن چنین تولید باکیفیت، با سناریویی جذاب و طراحی چشم‌نواز، تشکر کنم. این سریال ماجراجویی جان بلک‌تور، یک خلبان انگلیسی را که در سال 1600 با خدمه‌اش در ژاپن غرق شده است، دنبال می‌کند. این داستان به عنوان یک نخ برای غرق شدن در دریای دسیسه‌ها، خیانت‌ها و مبارزات قدرت بین فئودها بر سر آینده کشور عمل می‌کند. این سریال به دقت به تعارض فرهنگی که مردم پرتغال در مأموریت بشارت خود در ژاپن با آن مواجه بودند، می‌پردازد. علاوه بر این، شدت، شجاعت و مفهومی از شرف را به نمایش می‌گذارد که گاهی برای من غیرقابل تحمل و شگفت‌انگیز به نظر می‌رسید. احترام به خانواده‌ها، شرف ارث و نقش‌های فوق‌العاده زنانه در دنیای خشن و مردانه، گاهی اوقات تمایلی برای ایستادن و تشویق را در من به وجود می‌آورد. شوجن از نظر تولید، شدت جنگ و سناریوی به‌دقت توسعه‌یافته، شباهت زیادی به یک حماسه بزرگ دارد. به نظر من، این یکی از نقاط عطف تلویزیون در سال‌های اخیر است که دستاورد بزرگی در زمانه کنونی به شمار می‌رود. **یک شاهکار واقعی** پس از سال‌ها خستگی از مارول و دی‌سی، همراه با روندهای رایج هالیوود و سخنرانی‌های اخلاقی خسته‌کننده در سرگرمی، سرانجام چیزی اصیل، بدون عذرخواهی و واقعاً جذاب را کشف کرده‌ام. این سریال تغییر تازه‌ای است که داستانی به‌خوبی بافته شده، بازیگری درخشان، دیالوگ‌های به‌دقت انتخاب شده، فیلم‌برداری خیره‌کننده، سرعت عالی و ویرایش و کارگردانی استادانه ارائه می‌دهد. این سریال تمام انتظارات من را فراتر از آنچه که انتظار داشتم برآورده کرد. شخصیت‌های زن نمونه‌ای از قدرت و شجاعت را به نمایش می‌گذارند. مبارزه ماری‌کو در اپیزود 9 هنوز هم به من لرز می‌دهد—این یکی از شجاعانه‌ترین صحنه‌هایی است که تا به حال ساخته شده است. تاب‌آوری احساسی فوجی نیز قابل تحسین است و نشان‌دهنده واقعی مداومت است. اینگونه است که باید زنان قوی و مستقل نمایش داده شوند. به طور کلی، این سریال یک شاهکار واقعی است که امید را دوباره زنده می‌کند که خلاقیت در سرگرمی هنوز هم زنده است.