فیلم The Relic 1997

فیلم «حافظه» به کارگردانی پیتر هایمز (که خود همچنین فیلمبردار است) و بر اساس رمان پرفروش نوشته داگلاس پرستون و لینکلن چایلد ساخته شده است. در این فیلم بازیگرانی چون تام سایزمور، پنلوپه آن میلر، جیمز ویتمور و لیندا هانت ایفای نقش می‌کنند. موسیقی متن این فیلم توسط جان دِبنی ساخته شده است. موزه تاریخ طبیعی شیکاگو تعدادی جعبه از آمریکای جنوبی دریافت می‌کند. یکی از...

فیلم «حافظه» به کارگردانی پیتر هایمز (که خود همچنین فیلمبردار است) و بر اساس رمان پرفروش نوشته داگلاس پرستون و لینکلن چایلد ساخته شده است. در این فیلم بازیگرانی چون تام سایزمور، پنلوپه آن میلر، جیمز ویتمور و لیندا هانت ایفای نقش می‌کنند. موسیقی متن این فیلم توسط جان دِبنی ساخته شده است. موزه تاریخ طبیعی شیکاگو تعدادی جعبه از آمریکای جنوبی دریافت می‌کند. یکی از این جعبه‌ها که توسط کارمندی به نام جان ویتنی ارسال شده، به نظر می‌رسد فقط پر از برگ باشد. اما درست زمانی که موزه آماده برگزاری یک نمایشگاه بزرگ می‌شود که در آن تمام مقامات ارشد شهر حضور خواهند داشت، یک نگهبان امنیت به طرز وحشتناکی کشته می‌شود. آیا بازپرس خرافی لفت. وینسنت داگستا (سایزمور) و زیست‌شناس تحولی دکتر مارگو گرین (میلر) می‌توانند قبل از اینکه دیر شود، به راز این قتل پی ببرند؟ فیلم «حافظه» از مجموعه فیلم‌های موجودات عجیب و غریب دهه ۱۹۹۰، شاید در زمینه داستان‌گویی چندان اصیل نباشد، اما در ایجاد تنش و سرگرمی‌های مهیج امتیاز بالایی کسب می‌کند. با وجود بودجه مناسب (۷۰ میلیون دلار)، فیلم تمام ارزش‌های قدیمی برای ساخت یک فیلم موجودات خارق‌العاده را دارد. عناصر معمولی در این فیلم به وفور یافت می‌شوند؛ لحظات ترسناک، شخصیت‌های ناپذیرفتن واقعیت، بچه‌های احمق، پلیس‌های بی‌فکر، یک قهرمان و قهرمانه احتمالی، یک داستان عاشقانه، برخی علوم تخیلی، یک نفرین و البته خود موجود - هیولایی بزرگ و ترکیبی از خدا می‌داند چه چیزهایی! «کوتوگا» یک موجود ترسناک و چسبناک است که در موزه به راحتی سرهای انسان‌های ناتوان را از تن جدا می‌کند. چه چیز بدی در اینجا وجود دارد؟ اگرچه هایمز کارگردان نابغه‌ای نیست، اما همان‌طور که رزومه‌اش نشان می‌دهد، توانایی ساخت یک فیلم polished را دارد. در اینجا، داستان «B» با تکنیک خوبی ارائه شده است. نورپردازی (شاید لازم باشد تنظیمات خود را تغییر دهید) و ویرایش به خوبی جو فیلم را منتقل می‌کنند، در حالی که صداگذاری استاندارد لازم برای یک فیلم ترسناک را داراست. مهم‌تر از همه، هایمز به خوبی می‌داند که باید تنش را با به تأخیر انداختن نمایش موجود افزایش دهد. ما می‌دانیم که آن موجود قاتل است و در اینجا و آنجا جزئیاتی از آن را می‌بینیم، اما تا زمانی که همه چیز در رویداد بزرگ موزه به هم نریزد، موجود را نمی‌بینیم و این نمایش ناامیدکننده نیست. «کوتوگا» هم ترکیبی از انیماتریک و اثرات کامپیوتری است و طراحی آن به طرز وحشتناکی سرگرم‌کننده است. به طوری که (خوشبختانه) بیننده را از بازی‌های معمولی بازیگران منحرف می‌کند. اجراها دقیقاً بد نیستند، اما فقط بازیگران خسته و زیبا (سایزمور و میلر به ترتیب) واقعاً توجه را جلب نمی‌کنند. بهترین بازیگر فیلم ویتمور است (که از فیلم «آنها!» در ۱۹۵۴ تا اینجا خط داستانی زیبایی را دنبال می‌کند)، اما او به شدت کم‌نویسی و کم‌استفاده شده است. با این حال، مشکلات کوچک بازیگری اهمیتی ندارد، زیرا این فیلم برای یک شنبه شب با آبجو و تنقلات کاملاً مناسب است، پس به آن فرصت دهید و ممکن است از آن لذت ببرید. امتیاز: ۷ از ۱۰. دیالوگ‌های واقعاً خنده‌دار و طراحی موجود به نظر جالب می‌رسد... مطمئن نیستم؟ نمی‌دانم، زیرا هر بار که ظاهر می‌شود، تقریباً در تاریکی کامل است. نمره نهایی: ★★½ - خیلی چیزها بود که برایم جذاب بود، اما به عنوان یک کل چندان موفق نبود. لیندا هانت در نقش سرپرست موزه «کاتبرت» است که همیشه به دنبال راه‌هایی برای تأمین مالی است. یک گردهمایی بزرگ خیریه با شهردار و دیگر مقام‌ها اولویت اوست، اما ممکن است این برنامه به هم بخورد چرا که بازپرس «داگستا» (تام سایزمور) به بررسی برخی مرگ‌های عجیب می‌پردازد که در آن اجساد از هیپوتالاموس‌هایشان خالی شده‌اند! در همین حال، دانشمند «مارگو» (پنلوپه آن میلر) در حال مطالعه بدن یک سوسک بزرگ است که او آن را له کرده است (بالاخره یک استفاده خوب از یک کتاب شیمی نیم تنی پیدا کرد!) که به نظر می‌رسد DNA ترکیبی از یک حشره و یک آفتاب‌پرست دارد. او با بازپرس همکاری می‌کند و به زودی در زیرزمین موزه با همه‌چیز به هم می‌ریزد و «کاتبرت» فقیر می‌بیند که مراسم بزرگ و مجلل او به چیزی کاملاً خطرناک (و مرطوب!) تبدیل شده است. این داستان کاملاً تکراری است و بازیگران متوسط داستانی را ارائه می‌دهند که به قدمت کوه‌هاست. جلوه‌های بصری در اواخر فیلم کمی آن را زنده می‌کنند، اما نه به اندازه‌ای که از ناکامی آن در تقریباً تمام زمینه‌ها جلوگیری کند. هانت چیزی بیش از چند شانه‌ بالا انداختن و دیالوگ‌های تند و تیز اضافه نمی‌کند و سایزمور به اندازه کافی قوی با داستان ضعیف و بی‌سرعتی که دارد، عمل نمی‌کند. این کمی شبیه یک قسمت از «استارگیت» است اما طولانی‌تر، بسیار طولانی‌تر.