فیلم A Very Harold & Kumar Christmas 2011

ساعت خوبی است، ولی احتمالاً دوباره به تماشای آن نخواهم نشست و نمی‌توانم آن را توصیه کنم مگر اینکه واقعاً به دنبال تماشای بیشتری از هارولد و کومار باشید. این فیلم احساس بسیار اجباری دارد. ماجراجویی دوستانه مانند دو فیلم اول منطقی بود، اما الگوی "دوباره ارتباط برقرار کردن از طریق سختی" خسته‌کننده به نظر می‌رسد و به نظر می‌رسد برای رسیدن به نقطه‌ای که ماجراجویی‌های...

ساعت خوبی است، ولی احتمالاً دوباره به تماشای آن نخواهم نشست و نمی‌توانم آن را توصیه کنم مگر اینکه واقعاً به دنبال تماشای بیشتری از هارولد و کومار باشید. این فیلم احساس بسیار اجباری دارد. ماجراجویی دوستانه مانند دو فیلم اول منطقی بود، اما الگوی "دوباره ارتباط برقرار کردن از طریق سختی" خسته‌کننده به نظر می‌رسد و به نظر می‌رسد برای رسیدن به نقطه‌ای که ماجراجویی‌های بامزه دوستانه شروع شود و ما بتوانیم به یادآوری فیلم‌های قبلی بپردازیم، تلاش زیادی می‌طلبد، از جمله تیم‌های دوستان جدید و رقابت‌های متقابل. بخش نیل پاتریک هریس واقعاً مشکل‌ساز به نظر می‌رسد، هرچند که خود او این کار را انجام می‌دهد و به همین دلیل ممکن است قابل قبول باشد. این یک ماجراجویی "هارولد و کومار" است در فیلمی که به سمت موضوعاتی درباره مسئولیت‌ها و اولویت دادن به خانواده حرکت می‌کند. **فیلم کیفیت دارد و نقاط جالبی برای مشاهده دارد، اما طنز احمقانه‌ای دارد که به‌طور کامل تحت تاثیر پیامی که درباره مواد مخدر و سکس منتقل می‌کند، از بین می‌رود.** این فیلم را به طور تصادفی در تلویزیون دیدم و اعتراف می‌کنم که از آن خوشم نیامد. در واقع فیلم سبکی است، صحنه‌ها و لحظات خوبی دارد و چندین نقطه کیفیتی نیز دارد، اما اگر به آن فکر کنیم، سبک طنز آن که تقریباً به طور کامل بر اساس شوخی‌های جنسی و استفاده از انواع مواد مخدر است، همه چیز را خراب می‌کند. می‌دانم که افرادی هستند که این کمدی‌های خنده‌دار ساده را دوست دارند، اما من به هیچ وجه جزو آنها نیستم. کال پن و جان چو شخصیت‌های اصلی را به زندگی می‌بخشند که آنها را به خوبی می‌شناسید، زیرا این سومین فیلم در این فرانچایز است (که من آن را ندیده‌ام و بعد از این هم نخواهم دید). فیلم همچنین ما را با دنی ترخو، پائولا گارسس، ریچارد ریهل و دانیل آکلز آشنا می‌کند، تا چند بازیگر مکمل در این فیلم را نام ببرم. بازیگران با توجه به متریال در دست، تمام تلاش خود را می‌کنند و فکر می‌کنم این یکی از ارزش‌های نجات‌بخش این فیلم است، اما وقتی متریال عمدتاً بد باشد، کار زیادی نمی‌توانند انجام دهند و با این حال پول زیادی هم به دست می‌آورند. از نظر فنی، آنچه که بیشتر از همه به آن علاقه‌مند شدم، انیمیشن‌های استاپ‌موشن بود که در شرایط خاصی که شخصیت‌ها حالت عجیبی دارند، ظاهر می‌شود. این یک دارایی با کیفیت بود و استفاده از آن خلاقانه و اورجینال بود، هرچند که فیلم ارزش وقت و پول ما را ندارد. دکوراسیون‌ها نیز خوب هستند، به‌ویژه خانه چو که با تزئینات و چراغ‌های کریسمس به حدی پر شده که به طرز مضحکی بی‌سلیقه به نظر می‌رسد، که نشان‌دهنده بی‌سلیقگی صاحبش است، یک معتاد به مواد مخدر با اصالت کره‌ای که فقط ثروتمند می‌شود. همچنین موسیقی متن نیز به خاطر کارش با آهنگ‌های کلاسیک فصل، قابل توجه است. همانطور که می‌بینید، فیلم پتانسیل این را داشت که بسیار جالب باشد و تنها به خاطر طنز مبتذل، شوخی‌های زشت و نفرت‌انگیز و وسواس کامل فیلم به سکس و مواد مخدر از دست رفت. مخاطب هدف این آشغال چه کسی بود؟ معتادان و دیوانگان جنسی؟ گروهی از نوجوانان بی‌فکر؟ بیایید صادق باشیم: از یک طرف، فیلم این ایده را منتقل می‌کند که هارولد و کومار (معتادان مورد نظر، یعنی شخصیت‌های اصلی) کاملاً بی‌مسئولیت، نابالغ و شایسته در نظر گرفتن برای موضوعات جدی نیستند. این یک پیام مثبت است زیرا واقعاً مصرف‌کنندگان مواد مخدر و معتادان جنسی نفرت‌انگیز، بی‌مسئولیت و شایسته در نظر گرفتن به عنوان افراد بالغ یا قابل اعتماد نیستند. و من تأکید می‌کنم: ماری‌جوانا، هر نامی که بخواهید به آن بدهید، یک ماده مخدر است و مصرف آن اعتیادآور است و منجر به جرم و مرگ می‌شود. این یک اعتیاد مانند هر اعتیاد دیگری است. با این حال، از طرف دیگر، و با وجود اینکه فیلم این پیام مثبت را به ما می‌دهد، همچنین از مصرف مواد مخدر دفاع می‌کند! چه می‌بینیم؟ افرادی که وقتی در حال نشئگی هستند، خوش می‌گذرانند و می‌خندند، حتی اگر کارهای احمقانه‌ای انجام دهند! اما مواد مخدر مانند الکل و سایر اعتیادها هستند: در آن لحظه به نظر می‌رسد ایده خوبی است، اما در عوض این لحظات، ما روح‌مان را می‌فروشیم.