فیلم The Double Life of Véronique 1991

فیلمی بدبینانه، تا حدودی منفی و غم‌انگیز در مورد (شاید) دو نسخه از یک فرد. پس از تماشای سه‌گانه رنگ‌ها، اثر همین کارگردان، کریستوف کیشلوفسکی لهستانی، تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم. موضوع فیلم درباره زندگی دو زن است، ورونیک فرانسوی و ورونیکا لهستانی. آن‌ها یکدیگر را دوقلو می‌دانند، زندگی‌های مشابهی دارند، آرزوهای بسیار مشابه و مسیر زندگی یکسانی را طی می‌کنند. می‌توان گفت که آن‌ها...

فیلمی بدبینانه، تا حدودی منفی و غم‌انگیز در مورد (شاید) دو نسخه از یک فرد. پس از تماشای سه‌گانه رنگ‌ها، اثر همین کارگردان، کریستوف کیشلوفسکی لهستانی، تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم. موضوع فیلم درباره زندگی دو زن است، ورونیک فرانسوی و ورونیکا لهستانی. آن‌ها یکدیگر را دوقلو می‌دانند، زندگی‌های مشابهی دارند، آرزوهای بسیار مشابه و مسیر زندگی یکسانی را طی می‌کنند. می‌توان گفت که آن‌ها خواهران دوقلو یا نسخه‌های یک فرد هستند! با این حال، آن‌ها یکدیگر را نمی‌شناسند و حتی وجود دیگری را هم فرض نمی‌کنند. نمی‌خواهم بیشتر از این بگویم، چرا که اشتباه خواهد بود، اما آنچه برای یکی از آن‌ها اتفاق می‌افتد به طرز غیرقابل توضیحی بر دیگری تأثیر می‌گذارد. اما این فیلم خوشحال‌کننده یا خوش‌بینانه نیست. کیشلوفسکی در این فیلم که نشان‌دهنده گسترش او به سینمای بین‌المللی است، کار جالبی انجام می‌دهد. تا آن زمان، او فقط در لهستان حرفه‌ای ایجاد کرده بود و عمدتاً به هزینه تلویزیون ملی و مستندها فعالیت می‌کرد. رنگ در این فیلم، مانند بسیاری از آثار او و به‌ویژه در سه‌گانه مشهورش، بنیادی است. با این حال، بر خلاف آنچه در این سه فیلم دیده می‌شود، رنگ‌ها در اینجا به‌طور عمده کمرنگ شده‌اند و از فیلترهایی استفاده می‌شود که آن‌ها را به رنگ قهوه‌ای مایل به زرد تبدیل می‌کند. بدین ترتیب، فیلم‌برداری تلاش می‌کند تا از طریق رنگ و قاب‌بندی با ما ارتباط برقرار کند و به‌طور نزدیک و شدیدی با موسیقی و صدا مرتبط می‌شود و جوی خواب‌آور ایجاد می‌کند که تنها به خاطر حضور همیشگی‌اش بیش از حد به نظر می‌رسد. از موسیقی متن، به‌ویژه یک بخش خوانده‌شده در بهترین و صادقانه‌ترین سبک لیرکی یا اپرایی، که بی‌شک برای فیلم ساخته شده، باید یاد کنم. نقش اصلی (یا بهتر بگوییم، هر دو نقش اصلی) به آیرن جاکوب اختصاص دارد، که جوان و مطمئن از خود و توانایی‌اش در انجام این کار است. این فیلم درهای جدیدی را به روی او باز کرد و به او اجازه داد تا مسیری بسیار برجسته‌تر از آنچه که در غیر این صورت داشت، داشته باشد. با این حال، او تنها بازیگر برجسته این فیلم است و بقیه بازیگران نقش‌های فرعی هستند که به‌طور نسبتاً زودگذر برای انجام کارهای لازم ظاهر می‌شوند.