فیلم Red, White & Royal Blue 2023

درست است، من در گروه سنی مناسب نیستم و باید از این فیلم متنفر می‌بودم. به ویژه به این دلیل که با یکی از کلیدواژه‌های مورد تنفر من در نوشتن سینما شروع می‌شود - "پادشاه انگلستان". چنین عنوان یا شخصی وجود ندارد! با این حال، به سرعت شاهد یک حادثه کیک‌پزی مصنوعی هستیم که احتمالاً فرش گران‌قیمت باکینگهام را خراب کرده است. پسر رئیس‌جمهور ایالات...

درست است، من در گروه سنی مناسب نیستم و باید از این فیلم متنفر می‌بودم. به ویژه به این دلیل که با یکی از کلیدواژه‌های مورد تنفر من در نوشتن سینما شروع می‌شود - "پادشاه انگلستان". چنین عنوان یا شخصی وجود ندارد! با این حال، به سرعت شاهد یک حادثه کیک‌پزی مصنوعی هستیم که احتمالاً فرش گران‌قیمت باکینگهام را خراب کرده است. پسر رئیس‌جمهور ایالات متحده - "الکس" (تایلور زاخار پرز) در یک درگیری با "هنری"، نوه پادشاه، درگیر می‌شود. یک هفته بعد، او توسط مادرش (اوم Thurman) به یک مأموریت دیپلماتیک برای نجات ارسال می‌شود، پیش از نبرد انتخاباتی قریب‌الوقوع او و مذاکرات برای یک توافق تجاری. آنچه در ادامه می‌آید به مراتب بهتر از آنچه انتظار داشتم است. این یک داستان رمانتیک و دوستانه ساده است، اما از زبان بالغ و نوشتار خوبی استفاده می‌کند تا یک رابطه عاشقانه را که از دو بازیگری که واقعاً در مقابل هم به خوبی عمل می‌کنند بهره می‌برد، به تصویر بکشد. این که پرز بسیار جذاب و کاریزما است نیز ضرری ندارد، گرچه ممکن است کمی بزرگ‌تر از سن مدرسه باشد. هر دو مرد عملکردی مطمئن و با اعتماد به نفس دارند که از بدترین افت‌های احساسی اجتناب می‌کند، حتی اگر هنوز یک مسابقه پولو داشته باشیم. با پیشرفت داستان، به طرز غیرمنتظره‌ای خود را درگیر داستان یافتم. بله، این فیلم سبک و سطحی است، اما نوعی نرمال‌سازی رابطه همجنس‌گرایانه بین دو نفر از ستاره‌های (نظری) A-list جهان واقعاً گرم و خنده‌دار است. به نظر می‌رسد بودجه صرف جت‌های خصوصی، سوئیت‌های لوکس هتل و چند هودی آبی پودری شده است و این باعث شد که مجری اخبار مجبور باشد در تمام طول کمپین انتخاباتی ریاست‌جمهوری همان تی‌شرت را بپوشد! شاید این به نوعی بازی بر سر جستجوی هدف توسط یک شاهزاده واقعی باشد، اما این موضوع اهمیتی ندارد. به دنبال عمق یا واقع‌گرایی نباشید (چرا که وجود ندارد)، اما اگر به دنبال چیزی کمی عجیب‌تر و سرگرم‌کننده‌تر هستید، ابتدا به برچسب نگاه کنید، سپس ممکن است شگفت‌زده شوید. من شگفت‌زده شدم. (پ.ن: آیا کسی دیگری فکر می‌کند که صحنه کافه پاریسی دوباره فیلم‌برداری شده است؟) سه چیز برای موفقیت یک کمدی رمانتیک همجنس‌گرا لازم است: باید شامل یک رابطه همجنس‌گرای قابل شناسایی باشد، باید حس رمانتیک غیرقابل انکاری داشته باشد و باید خنده‌دار باشد. با این حال، این اثر رقیق‌شده و با سرعت یخ‌زده، هیچ‌کدام از این ویژگی‌ها را ندارد و واقعاً نمی‌فهمم چگونه بسیاری از منتقدان و بینندگان این تمرین کاملاً بی‌مزه را دلگرم‌کننده، جذاب و جالب یافته‌اند. در روایت داستانی تا حدی دور از واقعیت از یک عشق ادعایی بین یک شاهزاده بریتانیایی و پسر یک رئیس‌جمهور آمریکایی که به‌طور مضحکی به عنوان رقبای اغراق‌شده شروع می‌کنند اما در نهایت به‌طور فرضی عشق واقعی را پیدا می‌کنند، نویسنده-کارگردان متیو لوپز تماشاگرانش را به یک رابطه غیرقابل باور که به‌طور کامل فاقد شیمی است و ناشی از یک محاکمه نامحتمل است، دچار می‌کند. بسیاری از این دادگاه به دلیل یک سری درگیری‌های بسیار راحت و غیرمستقیم به وجود می‌آید که در غیر این صورت به‌طور فرضی غیرممکن است. علاوه بر این، شوخی‌های فیلم تقریباً وجود ندارند و هیچ‌یک از تیزی‌هایی که معمولاً با کمدی‌های همجنس‌گرا مرتبط هستند را در بر نمی‌گیرد. در حقیقت، آن‌قدر کسل‌کننده و امن است که بیشتر فیلم‌های شبکه هال‌مارک را در مقایسه با خود بی‌نهایت بی‌پرواتر می‌کند. با این حال، این فیلم برخی بیانیه‌های نسبتاً فصیح درباره برابری LGBTQ+ را ارائه می‌دهد (حتی اگر هیچ چیز جدیدی نباشد که قبلاً شنیده‌ایم) و عملکرد خوبی از سارا شاهی به عنوان یک دستیار ریاست‌جمهوری با زبان تند و سریع را دارد (شاید تنها عنصر واقعی خنده‌دار در فیلم)، اما در بسیاری از جنبه‌های دیگر به شدت ناکام مانده است که سخت است باور کنیم این پروژه هرگز چراغ سبز گرفته است. متأسفانه، درب باز شده توسط "بروس" (2022) برای تبدیل کمدی‌ رمانتیک همجنس‌گرا به یک ژانر سینمایی قابل‌قبول با این تلاش ناامیدکننده عقب‌نشینی کرده است. همچنین ناامیدکننده است که سازمانی مانند آمازون استودیو - که به‌طور کلی به خاطر کارهای خوبش شناخته شده است - اجازه داده است چیزی به این کیفیت پایین به بازار فیلم بیافتد. بیایید امیدوار باشیم که تماشاگران بتوانند به سرعت این فیلم را پشت سر بگذارند و مسائل فوق به زودی حل شوند. هر چیزی درباره 'قرمز، سفید و آبی سلطنتی' فریاد می‌زند که یک فیلم بد است، اما به طریقی توانسته است خود را قابل تماشا کند. من به‌طور کامل مطمئن نیستم که چگونه، زیرا واقعاً هیچ‌یک از عناصر آن را نمی‌توانم به‌عنوان چیزی واقعاً خوب طبقه‌بندی کنم. زمان فیلم‌برداری خیلی طولانی است، بازیگری فقط خوب است، داستان (یا باید باشد، حدس می‌زنم) بد است و دیالوگ واقعاً وحشتناک است، به طوری که واقعا آزاردهنده است. همچنین، این فیلم احساس ارزانی مانند فیلم‌های هال‌مارک را دارد، بدون آنکه به وضوح به موضوعات مستقیم مربوط باشد. با این حال، هیچ شکی نیست که آن‌ها این فیلم را به کار می‌برند. تنها چیزی که باید اضافه کنم این است که انجام این کار فقط به معنای فهرست کردن دلایل بیشتر برای این است که این فیلم باید بد باشد، اما به وضوح این‌گونه نیست. ببخشید که از اصطلاحات استفاده کردم. 🤪