سریال کره‌ای Jeongnyeon: The Star Is Born (Jeong Nyeon)

**آیا یک نمایش تئاتر دیدم یا یک درام تلویزیونی؟** چه اثر بی‌نظیری. «جونگنیون: ستاره‌ای متولد می‌شود» («정년이») به ما یک پایان فراموش‌نشدنی داد و کیم تائری (김태리)، شین یئون (신예은) و وو داوی (우다비) واقعاً فوق‌العاده بودند. این سه نفر؟ واقعاً مورد علاقه من هستند. ### چرا این نمایش برجسته است: 1. ویرایش؟ بی‌نقص. 2. صحنه‌های تئاتر به طرز واقعی فیلمبرداری شده بودند. احساس نمی‌کردید که واقعی است، بلکه...

**آیا یک نمایش تئاتر دیدم یا یک درام تلویزیونی؟** چه اثر بی‌نظیری. «جونگنیون: ستاره‌ای متولد می‌شود» («정년이») به ما یک پایان فراموش‌نشدنی داد و کیم تائری (김태리)، شین یئون (신예은) و وو داوی (우다비) واقعاً فوق‌العاده بودند. این سه نفر؟ واقعاً مورد علاقه من هستند. ### چرا این نمایش برجسته است: 1. ویرایش؟ بی‌نقص. 2. صحنه‌های تئاتر به طرز واقعی فیلمبرداری شده بودند. احساس نمی‌کردید که واقعی است، بلکه واقعاً واقعی بود. 3. هر صحنه اهمیت داشت. هیچ حاشیه‌ای، هیچ پرکننده‌ای. فقط داستانی که به شدت تأثیرگذار بود. 4. تمرکز بر آنچه واقعی است: روابط، مبارزات، خامی زندگی به عنوان یک بازیگر، خواننده یا رقصنده. این فقط درباره زرق و برق نبود. خون، عرق و اشک بود. ### قسمت پایانی حالا، درباره آن پایان. اگر می‌خواهید آن را تماشا کنید، درست انجام دهید. روی صفحه بزرگ. با صدای بلند. بدون حواس‌پرتی. اینقدر واقعی احساس می‌شد که خودم را در حال تشویق کردن با تماشاگران خیالی و اشک ریختن یافتم و به آن‌ها ایستاده احترامی گذاشتم. صادقانه بگویم، نمی‌دانم آیا فقط «جونگنیون» را تماشا کردم یا یک نمایش واقعی. اینقدر خوب بود. ### نتیجه‌گیری به بازیگران، گروه تولید، نویسنده و همه کسانی که این داستان را به زندگی آوردند، ۱۰ از ۱۰ ستاره داده می‌شود. و یک ادای احترام بزرگ به هر هنرمندی که جانش را در کارش می‌ریزد. شما دیده می‌شوید. شما جشن گرفته می‌شوید. این درام بیش از ۱۰۰ فصل وب‌تون را در ۱۲ قسمت خلاصه کرده و این موضوع قابل مشاهده است. شخصیت‌ها و داستان‌های مهمی مانند بویونگ و اکتشاف او در مورد این ایده‌ها به سادگی در عمق رها شده‌اند. روایت به نظر می‌رسد که یک هایلایت از داستانی خیالی بهتر باشد، با پرداخت‌های احساسی که هرگز به آن‌ها نمی‌رسید زیرا، سورپرایز! آن‌ها مقدمات را رد کردند! در عوض، شما با داستانک‌های پرکننده‌ای مواجه می‌شوید: سوءتفاهم‌ها، سرقت‌های تصادفی و یک رقیب بدجنس که می‌توانست با چرخاندن سبیلش بخندد. نتیجه یک سرسره احساسی است که از جالب به کلیشه‌ای سریع‌تر از آنچه می‌توانید بگویید «پانسوری» می‌چرخد. در مورد تولید، ارزش‌ها به طور قابل قبولی خوب بودند. صحنه‌های «گک‌گک» به طرز مناسبی اجرا شده‌اند و بازی‌های کیم تائری و جونگ‌اون‌چا قابل قبول بودند. اما بازی قابل قبول نمی‌تواند نوشتار بد را نجات دهد. حتی نگذارید در مورد ویرایش صحبت کنیم؛ کل قسمت‌ها احساس می‌کنند که با اره برقی بریده شده‌اند و داستان‌ها نیمه‌پخته و لحظات احساسی به طرز نامناسبی آویزان هستند. به طور عادلانه، این یک نمایش وحشتناک نیست. برای تازه‌واردان به دنیای درام کره‌ای، این داستانی قابل قبول و گاهی تأثیرگذار درباره یک قهرمان شکست‌خورده است. اما برای کسانی که چشمان تیزبینی دارند، تماشای این درام مانند این است که متوجه شوید دستور پخت کیک محبوبتان به یک بیسکویت نرم در روز بارانی تبدیل شده است. خوب است، اما شما بیشتر وقت خود را به فکر کردن درباره آنچه گم شده و آنچه می‌توانست باشد، خواهید گذراند تا لذت بردن از آنچه وجود دارد. به هر حال، این درام تمام مواد لازم برای چیزی خوب را داشت اما تصمیم گرفت که ایمن و بی‌مزه بازی کند، مانند اکثر پیشینیانش. اگر به شدت به یک درام درباره تئاتر کره‌ای نیاز دارید، آن را ببینید، اما انتظار چیز قابل توجهی نداشته باشید. این فقط یک مورد دیگر از زباله‌های خالی بازیافتی است.