فیلم Sphere 1998

ایده جالبی است اما به‌خوبی اجرا نشده و بیش از حد طولانی است. بازیگری معمولی بود اما هیچ‌کس واقعاً درخشان نبود. حداقل برخی از جلوه‌ها برای سال ۱۹۹۸ چندان بد نبودند. من در گذشته رمان را خوانده بودم اما چیزی از آن به یاد ندارم و فقط می‌دانم که این اقتباس نسبت به آن تفاوت‌های زیادی دارد. **۲.۵ از ۵** تماشای خوبی بود، دوباره تماشا می‌کنم...

ایده جالبی است اما به‌خوبی اجرا نشده و بیش از حد طولانی است. بازیگری معمولی بود اما هیچ‌کس واقعاً درخشان نبود. حداقل برخی از جلوه‌ها برای سال ۱۹۹۸ چندان بد نبودند. من در گذشته رمان را خوانده بودم اما چیزی از آن به یاد ندارم و فقط می‌دانم که این اقتباس نسبت به آن تفاوت‌های زیادی دارد. **۲.۵ از ۵** تماشای خوبی بود، دوباره تماشا می‌کنم و توصیه می‌کنم. احساس می‌کنم به انزواگرایی پایگاه‌های عمیق دریا علاقه‌مند هستم. "بایوشاک"، "دریای عمیق آبی"، "مگ"، "زیر آب" و "عمق": فقط ایده دور بودن از هر گونه کمک در خطرناک‌ترین شرایط زندگی ممکن بر روی زمین. اضافه کنید یک کره بیگانه با قابلیت سفر در زمان و بگذارید در وضعیت بقای افراد، جایی که مردم در حال از دست دادن عقل خود هستند و چیزها به وجود می‌آیند، بپزد. این کمی دیوانه‌وار است، اما بازیگران باکیفیت، داستان و برخی اکشن‌های عالی دارد، حتی اگر تمام شخصیت‌ها یک مشت آدم nerd باشند. **_قدرت تحقق افکار و ترس‌های شما_** یک سفینه فضایی بزرگ در عمق اقیانوس آرام با یک کره عجیب و غریب و صدا دار درون آن پیدا می‌شود. تیمی از دانشمندان برای تحقیق به آنجا فرستاده می‌شوند – یک روانشناس (داستین هافمن)، یک ریاضیدان (ساموئل ال. جکسون)، یک بیوشیمیست (شارون استون) و یک اخترفیزیک‌دان (لیو شریبر). دو شخصیت قابل توجه در ایستگاه در کف اقیانوس، توسط پیتر کایوت و کوئین لطیفه بازی شده‌اند. رمز و راز و (برخی) وحشت در پیش است. فیلم "کره" (۱۹۹۸) بر اساس رمان مایکل کرایتون در سال ۱۹۸۷، عناصر دیگر فیلم‌های علمی تخیلی مانند "سیاره ممنوع"، "سولاریس"، "بیگانه"، "کهکشان ترس" و "عمق" را در هم می‌آمیزد. مانند آن فیلم‌ها، داستان شامل گروه کوچکی از افراد است که از جامعه جدا شده و با ناشناخته‌ها مواجه می‌شوند. موضوع، تحقق افکار و ترس‌های فردی و پتانسیل خوب یا بدی است که با آن همراه است. آیا ما به عنوان یک گونه به اندازه کافی بالغ هستیم که چنین قدرتی را مدیریت کنیم؟ البته، ما در حال حاضر این قدرت را داریم، فقط نه به اندازه‌ای که در داستان نمایش داده شده است (ظاهراً). هر چیزی که ما انجام می‌دهیم، چه تولیدی و چه مخرب، ابتدا در ذهن شکل می‌گیرد و سپس به وجود می‌آید، مانند یک آهنگ، یک کتاب یا یک رابطه محبت‌آمیز. اگر واقعاً قدرتی که در اختیار داریم را می‌دانستیم، هرگز نمی‌توانستیم شب‌ها به راحتی بخوابیم، چون خیلی هیجان‌زده می‌شدیم! ساعت اول فیلم نسبتاً خوب است زیرا واقعاً شما را در کف اقیانوس قرار می‌دهد. رمز و راز جذاب است و بازیگران قوی هستند. متأسفانه، برخی از قسمت‌های نیمه دوم فیلم چندان خوب عمل نمی‌کنند که این به توهم فیلم آسیب می‌زند. در مورد پایان، شامل موادی است که اجرای آن آسان نیست. اینکه تا حدی موفق است به دلیل داشتن بازیگران عالی است. با وجود تیرگی برخی از قسمت‌های نیمه دوم، موضوع فیلم عالی است. این فیلم یک فیلم خونین در فضا نیست، مانند "بیگانه"، و از هیجان‌های بهره‌بردارانه پرهیز می‌کند، مانند "کهکشان ترس". در عوض، به دنبال درام خوب بازی شده و ایده‌های تفکر برانگیز است. با این حال، برخی جنبه‌های هولناک وجود دارد، مانند صحنه‌ی مدوزا. با اینکه بسیاری "کره" را مورد انتقاد قرار می‌دهند، این فیلم همچنان در گیشه به‌طور کلی موفق بود و با وجود انتقادات منفی، تنها در ایالات متحده ۳۷ میلیون دلار (به دلار ۱۹۹۸) فروش داشت که به هیچ وجه ناامیدکننده نیست. مشکل این بود که هزینه ساخت آن بیش از دو برابر این مبلغ بود. مدت زمان فیلم ۲ ساعت و ۱۴ دقیقه است. نمره: B- سوالاتی درباره موضوع (***تا فیلم را ندیده‌اید، ادامه ندهید***): چرا جنبه تاریک ناخودآگاه بشر توسط تکنولوژی/موجود بیگانه تقویت می‌شود؟ چرا نه جنبه مثبت؟ چهار دانشمند (و دیگران) به نظر من انسان‌های باکیفیتی هستند که تقریباً از همگی چیزها آگاهی دارند. در حالی که انسان‌های کاملی نیستند، آن‌ها افراد قوی هستند که فوبیاها و احساسات مخرب خود را تحت کنترل دارند. پس چرا افکار/خواسته‌های خوب و تولیدی آن‌ها به وجود نمی‌آید، بلکه بدها؟ می‌توانستم اگر داستان در یک زندان می‌گذشت و شخصیت‌ها آدم‌های بدی بودند، این را درک کنم، اما اینطور نیست. همچنین، کره چه چیزی یا چه کسی را نمایندگی می‌کند؟ چشمه حیات (مزمور ۳۶:۹)؟