فیلم Rumours 2024

این نقد به خوبی نشان می‌دهد که برای موفقیت در satire (طنز انتقادی) به تیزی و دقت بالایی نیاز است، اما آخرین اثر کارگردان گای مادن (در همکاری با همکارانش اوون و گالن جانسون) به طرز شگفت‌انگیزی ناکام است و منجر به یک روایت بی‌هدف و پراکنده می‌شود که به طرز عجیبی پیام‌ها و نمادهایی را ترکیب می‌کند که هم به‌طرز مبهمی زیرکانه و هم...

این نقد به خوبی نشان می‌دهد که برای موفقیت در satire (طنز انتقادی) به تیزی و دقت بالایی نیاز است، اما آخرین اثر کارگردان گای مادن (در همکاری با همکارانش اوون و گالن جانسون) به طرز شگفت‌انگیزی ناکام است و منجر به یک روایت بی‌هدف و پراکنده می‌شود که به طرز عجیبی پیام‌ها و نمادهایی را ترکیب می‌کند که هم به‌طرز مبهمی زیرکانه و هم به‌طرز آشکاری واضح هستند. این فیلم در یک اجلاس G7 در آلمان اتفاق می‌افتد، جایی که رهبران جهان از کشور میزبان و همتایان آمریکایی، کانادایی، بریتانیایی، فرانسوی، ایتالیایی و ژاپنی خود (به همراه نمایندگان اتحادیه اروپا) گرد هم آمده‌اند تا وضعیت جهان را بررسی کنند و به خودشان بخاطر کارهای خودشان افتخار کنند (با وجود اینکه مهارت لازم برای انجام کارهای معنادار را ندارند و تنها در حال گرم کردن صندلی‌های خود هستند). آن‌ها با لبخندهای توخالی و نظرات خالی اما به ظاهری عمیق در مورد موضوعات مختلف صحبت می‌کنند، در حالی که تلاش می‌کنند یکی از بیانیه‌های مشترک معروف خود را تهیه کنند (متن‌هایی که رئیس‌جمهور آمریکا به‌صراحت می‌گوید هیچ‌کس هرگز آن‌ها را نمی‌خواند). در این مورد، بیانیه قرار است به یک بحران جهانی نامشخص بپردازد، اما به نظر می‌رسد که حاوی نشانه‌های آخرالزمانی است. اما در جریان "کار" خود - که برای آن‌ها کاملاً بی‌صلاحیت هستند - به سرعت درگیر مشکلات می‌شوند وقتی که زیرساخت‌های اطراف آن‌ها شروع به فروپاشی می‌کند و این وضعیت با ظهور پدیده‌های غیرقابل توجیه و موجودات زامبی‌مانند از افسانه‌های قدیمی و قصه‌های پریان اروپای مرکزی بیشتر ترسناک می‌شود. ممکن است این موضوع به عنوان یک پیش‌زمینه جالب برای روایت یک حکایت طنزآمیز سورئالیستی درباره وضعیت سیاست‌های معاصر جهان به نظر برسد، اما اجرای آن به قدری ضعیف است که به جز نمایش‌های فکری و نمادین بی‌مقدار، به چیز دیگری منجر نمی‌شود. ترکیب داستان با توسعه‌های بی‌شماری که به طور کامل توضیح داده نمی‌شوند، اوضاع را پیچیده‌تر می‌کند. برخی از این موارد به ناتوانی نمادین یک جهان پدرسالار در برابر یک پارادایم زن‌محور در حال ظهور مربوط می‌شود، در حالی که دیگر موارد به قدری عجیب و غریب هستند که توصیف، توضیح یا هدفی ندارند. نتیجه کلی یک فیلم به هم ریخته است که با وجود بازیگران با استعداد و تصویربرداری و طراحی تولید جوی، به خوبی عمل نمی‌کند، به ویژه از آنجا که بینش‌هایی که تلاش می‌کند منتقل کند، به‌ویژه جدید، افشاگرانه یا خنده‌دار نیستند. ما به خوبی از ناتوانی بسیاری از رهبران به‌ظاهر هوشمند جهان آگاه هستیم و آیا واقعاً به فیلمی نیاز داریم که ما را به یاد این موضوع بیندازد (به ویژه یکی به این اندازه ضعیف ساخته شده)؟ خیر، متشکرم. اگر من جای شما بودم، از این فیلم می‌گریختم و به دنبال چیز دیگری در سینما می‌گشتم (یا بهتر است به کلی آن را نادیده می‌گرفتم). وقتی که رهبران دولت G7 به یک قلعه آلمانی برای اجلاس سالانه‌شان می‌رسند، انتظار دارند که این گردهمایی چیزی بیشتر از یک گفت‌وگوی بی‌فایده باشد که با شراب خوب و غذاهای خوشمزه پر شده است و سپس بیانیه‌ای صادر کنند که دقیقاً هیچ چیز مهمی برای هیچ‌کس نداشته باشد. اما وقتی "ماکسیم" کانادایی (روی دوپوی) نمی‌تواند برای شرابش refill بگیرد، اوضاع کمی عجیب می‌شود. چرا همه کارکنان رفته‌اند؟ هیچ زنگی کسی را به خدمت نمی‌طلبد و تاریکی در حال فرا رسیدن است. سپس "سیلوان" فرانسوی (دنیس مَنوشه) به جنگل می‌رود تا مدارکش که از روی میز افتاده‌اند را پیدا کند و بازگشت او، که به گلی آغشته شده است، واقعاً باعث ترس آن‌ها می‌شود. این‌ها قدرتمندترین افراد از "جهان آزاد" هستند و با این حال در اینجا تنها و آسیب‌پذیر هستند - بدون سیگنال موبایل! حالا چه پیش می‌آید؟ آنچه که در ادامه رخ می‌دهد، واقعاً نقطه قوتی دارد، اما تلاش‌ها برای ارائه آن با ترکیبی از طنز و کمدی برای من موفق نبود. کات بلانشت به عنوان میزبان آلمانی‌شان "هیلدا" (که بهترین تقلیدش از اورسولا فون در لاین است) به وضوح به همتای کانادایی‌اش توجه دارد، که همچنین به نظر می‌رسد با بریتانیایی (نیکی آمُکا-برد) که دوست نزدیک رئیس‌جمهور خواب‌آلود آمریکاست (چارلز دنس) ارتباط سابقی داشته است، و در عوض، به نظر می‌رسد که ایتالیایی "آنتونیو" (رولاندو راولی) تنها کسی است که به صورت نسبی بیدار است چون هوشیاری لازم را داشت که مقداری سوسیس از بوفه بردارد! شاید راه‌حل مشکلاتشان در خانه باشد؟ خب، در اینجا واقعا داستان به هم ریخته می‌شود، جایی که ترکیبی از عوامل کاملاً مدرن و تاریخی سعی می‌کنند این سناریوی به شدت بی‌معنی و تلاش‌کشیده را معنا کنند. در پنج دقیقه آخر، اندکی از قدرت وجود دارد، به نوعی نیهیلیستی، اما بقیه آن به نظر می‌رسد که فقط سعی در تمسخر چیزی دارد بدون اینکه به طرز قابل توجهی خنده‌دار باشد. شاید ایده بهترین را "دانس" داشت: به آنجا بیاید، بخورد، بنوشد، چرت بزند و سپس خود را در فویل بپیچد. این یک فرصت از دست رفته است، متاسفم.