فیلم Planet Terror 2007

"پلنت ترر" یک کمدی سیاه/هیجان‌انگیز/ترسناک است که داستان آن درباره شیوع زامبی‌ها به‌دلیل یک عامل بیوشیمیایی در تگزاس مرکزی است. این فیلم توسط رابرت رودریگز نویسنده و کارگردان ساخته شده و در اصل بخشی از دوگانه‌ای به نام "گرایندهاوس" است که در سال 2007 منتشر شد. فیلم دیگر آن "مرگ تضمینی" اثر کوئنتین تارانتینو بود. هر دو فیلم داستان‌های مستقلی دارند، هرچند که به‌طور مبهمی...

"پلنت ترر" یک کمدی سیاه/هیجان‌انگیز/ترسناک است که داستان آن درباره شیوع زامبی‌ها به‌دلیل یک عامل بیوشیمیایی در تگزاس مرکزی است. این فیلم توسط رابرت رودریگز نویسنده و کارگردان ساخته شده و در اصل بخشی از دوگانه‌ای به نام "گرایندهاوس" است که در سال 2007 منتشر شد. فیلم دیگر آن "مرگ تضمینی" اثر کوئنتین تارانتینو بود. هر دو فیلم داستان‌های مستقلی دارند، هرچند که به‌طور مبهمی به هم مرتبط هستند. این آثار به‌طور عمدی تلاش کرده‌اند تا تجربه‌ی دیدن فیلم‌های دوگانه در سینماهای B دهه 60 و 70 را بازسازی کنند، با چاپ‌هایی که به‌طور عمدی دچار خط و خش و نقص بوده یا در این فیلم، یک حلقه به‌طور فرضی گم شده است. داستان "پلنت ترر" شامل شیوع یک بیماری بیوشیمیایی در تگزاس مرکزی است که (با کمال تعجب) مردم را به زامبی تبدیل می‌کند و گروهی از افراد بی‌نظم را به رهبری فردی به نام فردی رودریگز و مایکل بیهین (که یک کلانتر است) به مبارزه با آن‌ها می‌فرستد. بازیگران جذابی چون رز مک‌گوان و مارلی شل‌تون نیز در این فیلم حضور دارند، که اولی به‌جای پای بریده‌اش، یک اسلحه‌ی ماشینی در اختیار می‌گیرد. (چگونه او ماشه را برای کشتن زامبی‌ها می‌کشد، سوالی است که پاسخ آن مشخص نیست). این فیلم به‌عنوان ترکیبی از "کشتن، کشتن!" (1965)، "شب مردگان زنده" (1968) و "طلوع مردگان" (1978) به نظر می‌رسد، اما با لحن مدرن "اسلیدر" (2006) همراه با طنز سیاه زشت و عمدی. مک‌گوان در طول فیلم درخشش قابل توجهی دارد، به‌ویژه در سکانس ابتدایی‌اش. در عین حال، فردی رودریگز به‌طرز شگفت‌انگیزی قوی به نظر می‌رسد. داستان عاشقانه‌ی آن‌ها نیز نوعی دل‌نشین است. نکته‌ی جالب دیگر این فیلم، بازیگران باکیفیت آن هستند، از جمله بروس ویلیس، جانش بولوین، ناوین اندروز و فرگی. با این حال، "پلنت ترر" نتوانسته است از سطح نبوغ کم‌بودجه‌ای مانند "ترس از پرنده‌ی آنفولانزا" (2008)، "ویورن" (2009) و "کوهستان ساسکواچ" (2006) فراتر رود، هرچند که هزینه‌ی آن به‌طور واقعی دوازده برابر بیشتر بوده است. فیلم 1 ساعت و 45 دقیقه طول دارد و در تگزاس مرکزی (آستین و لولینگ، که 22 مایل جنوب آستین است) و تلووم، کوینتانا رو، مکزیک فیلم‌برداری شده است. در نهایت، "پلنت ترر" نتوانست با شیوع عفونی که باعث ترکیدن حباب‌های خون می‌شود، ترسی ایجاد کند. این فیلم به‌عنوان اولین اثر از ادای احترام رودریگز و تارانتینو به ژانر استثمار "گرایندهاوس" نشان‌دهنده‌ی سحر عملی فیلم‌های B مستقل است. در جاده‌های تاریک و ابری تگزاس، جایی که فرگی فریاد می‌زند در حالی که توسط واحدهای نظامی آلوده بلعیده می‌شود، هیچ نوع درام تئاتری دیده نمی‌شود. تنها چیزی که اهمیت دارد، میزان خون‌ریزی است که بر صفحه نمایش می‌افتد. رودریگز ممکن است کارگردانی، تولید، نوشتن، موسیقی‌سازی، و ویرایش این فیلم را بر عهده داشته باشد، اما به نظر می‌رسد که او بیش از حد سعی کرده است تا زیبایی‌شناسی استثمار را تقلید کند و اگر فیلتر غیریکنواخت را کنار بگذارید، به‌عنوان یک آزمایش نه‌چندان جذاب به نظر می‌رسد. یک رقصنده‌ی Go-Go با یک پا، دوست‌پسر افسانه‌ای‌اش و چندین بازمانده‌ی دیگر با یک هجوم زامبی که با عامل بیوشیمیایی معروف به "پروژه ترر" آلوده شده‌اند، به مبارزه می‌پردازند. من آن را در پوستر دیدم. شما آن را در پوستر دیدید. ما همه آن را در پوستر دیدیم. مک‌گوان با حالت یک قهرمان، مجهز به یک تفنگ حمله به‌عنوان پایش. این سطحی از احمقانه‌گی شگفت‌انگیز است که با آن سروکار داریم و باید بگویم که به شدت دلم برایش تنگ شده بود. رودریگز آزادی لازم را برای ساخت یک فیلم بسیار سرگرم‌کننده داشت که می‌توانست به‌طور مطلق بی‌معنی باشد و با این حال، هنوز به شدت سرگرم‌کننده باشد. این ژانری است که در آن تمام قوانین شکسته می‌شود. اما من خودم را در محدودیت کاناپه‌ام احساس می‌کردم. چرا؟ خوب، "پلنت ترر" خودش را به آتش کشید زیرا هیچ‌وقت رها نکرد. چیزی به‌طور مداوم وزن فیلم را پایین می‌آورد و من نمی‌توانم آن را مشخص کنم. بازیگری که بوی پنیر ملایم می‌دهد به‌جای بوی بدی که از آن می‌تراود. به جز چند خط قابل نقل، عمدتاً از ال ورای، فیلمنامه‌ی رودریگز فراموش‌شدنی و به‌طور عمده یک آشفتگی بی‌هدف بود. به‌عنوان مثال، زیرپلاتی که شامل شخصیت دکتر جدی بولوین می‌شود، هیچ هدف مشخصی نداشت جز اینکه زمان فیلم را پر کند. اما به محض اینکه مک‌گوان آن تفنگ ماشینی را به‌دست آورد، خود را به هوا پرتاب کرد (با جلوه‌های سبز بد زیبا و همه...) و هجوم زامبی‌ها را نابود کرد. بام! آنجا بود که "پلنت ترر" کار کرد! هدایت یک هلیکوپتر به‌سمت جلو به‌طوری که پروانه، آلوده‌ها را سر می‌برد؟ بله! تارانتینو که سعی می‌کند یک متجاوز باشد؟ ای کاش نه! خاموشش کن! متأسفانه، خیلی دیر بود که ویژگی‌های خالص ژانر خود را نشان دهد. از نظر زیبایی‌شناسی، رودریگز توانست آن حس استثمار را تقلید کند. مقدار زیادی خون که از طراحی میکاپ عملی بیرون می‌ریزد، استثنایی بود و به‌طور واضح قدرت عمیق اثرات عملی را نشان می‌دهد. اندام‌ها مانند خانواده‌ای که در حال خوردن سطل کاهش قیمت KFC هستند، پاره می‌شوند. لذت‌بخش. فیلتر غیریکنواخت که شبیه یک حلقه فیلم بود، با وجود گاهی آزاردهنده بودن آن، اصالت داشت. با این حال، اگر آن ویژگی‌های زیبایی‌شناسی را کنار بگذارید، درخشش فیلم B که رودریگز به‌دنبال آن بود ناگهان کم‌رنگ می‌شود. در اجرا جدی‌تر از آن است که به‌عنوان "گرایندهاوس" کامل در نظر گرفته شود و این جای تاسف دارد. اگر تمام دیوانگی دقایق پایانی خود را در تمام فیلم پذیرفته بود، "پلنت ترر" می‌توانست واقعاً خاص باشد.