سریال The Sandman

نیل گیمین نویسنده خوبی است. نمی‌توانم درباره اقتباس صحبت کنم، زیرا نتوانستم کمیک‌ها را بررسی کنم. اما با استانداردهای امروزی، داستان بسیار خوب است. گرچه نقاط ضعفی دارد، اما در کل داستان به‌خوبی پیش می‌رود. می‌توانم ریشه‌های *خدایان آمریکایی* را در *شنل خواب* ببینم. انتخاب بازیگران خوب است. بازی‌ها روان و طبیعی هستند. طراحی‌ها زیباست و به نظر می‌رسد اعتبار این زیبایی به هنرمندی برمی‌گردد که...

نیل گیمین نویسنده خوبی است. نمی‌توانم درباره اقتباس صحبت کنم، زیرا نتوانستم کمیک‌ها را بررسی کنم. اما با استانداردهای امروزی، داستان بسیار خوب است. گرچه نقاط ضعفی دارد، اما در کل داستان به‌خوبی پیش می‌رود. می‌توانم ریشه‌های *خدایان آمریکایی* را در *شنل خواب* ببینم. انتخاب بازیگران خوب است. بازی‌ها روان و طبیعی هستند. طراحی‌ها زیباست و به نظر می‌رسد اعتبار این زیبایی به هنرمندی برمی‌گردد که کمیک‌ها را کشیده است. بسیاری از نویسندگان امروز فقط به حدی پیش می‌روند. مانند آن مجرم در *کازینو* که اگر به شخصیت با چاقو حمله کنی، او با یک اسلحه پاسخ می‌دهد. چیز خاصی نیست. گیمین به جایی دیگر می‌رود. واقعاً حیف است که او نوشتن را کنار گذاشته است. برای مثال، نبرد در قسمت چهارم را در نظر بگیرید. هرگز چیزی شبیه آن را ندیده‌ام. نمی‌گویم که این نوع نبرد قبلاً انجام نشده، اما با استانداردهای نوشتاری امروزی متفاوت است. داستان بسیار جالب است. موسیقی متن عالی و جلوه‌های ویژه زیبا هستند، اما فرهنگ وک به شدت تجربه را با تنوع تحمیلی و پروپاگاندای LGBT خراب می‌کند. یکی دیگر از نکاتی که من دوست نداشتم، نحوه نمایش مرگ است. مرگ معمولاً به عنوان شخصیتی مرد با کلاهی که ترس را تداعی می‌کند و داس در دستش نشان داده می‌شود، اما در این نمایش، مرگ توسط یک بازیگر زن سیاه‌پوست بازی می‌شود که در حال لبخند زدن، شوخی کردن و خوردن سیب است. واقعاً! آیا آنها حتی متوجه نمی‌شوند که همه‌چیز چقدر احمقانه به نظر می‌رسد؟ این نمایش دیگری است که توسط نویسندگان مدرن خراب شده است. منظورم این نیست که داستان بد است، بازی‌ها خوب هستند و بسیاری از جنبه‌های مثبت دیگر تحت تأثیر وک‌گرایی خراب شده‌اند. به همین دلیل نمره ۵ از ۱۰ به آن دادم، در غیر این صورت نمره‌ام ۸ از ۱۰ بود. جلوه‌های ویژه بسیار خوبی دارد (برای تماشای استریم/تلویزیون) و خط داستانی خوبی با شخصیت‌های جذاب. (منتظر باشید...) متأسفانه، این نمایش به شدت به یک خط فکری لیبرال متصل است. اگر نمی‌دانید منظورم چیست، فقط به همه‌چیز فکر کنید که یک نمایش را برای کسی که همجنسگرا، چاق با موهای رنگی، با پیرسینگ‌های بدنی، تاتوهای غیرقابل پنهان و آزاردهنده نیست، خراب می‌کند. من تا قسمتی که شنل خواب الماسش را پس گرفت پیش رفتم، اما بعد مجبور شدم این نمایش را رها کنم. بازنویسی جان کانستنتین به عنوان یک زن همجنسگرا در اواخر بیست‌سالگی که خودخواه و بسته‌ذهن است، واقعاً دردناک بود. صحنه رستوران نیز به همین اندازه بد در نوشتار بود، اگر نه از نظر موضوع. حتی وقتی شنل خواب الماسش را پس گرفت، خوشحال نبودم؛ فقط از اینکه دیگر نیازی به تماشای نمایش نبودم، راحت شدم. واقعاً تأسف‌آور است که چگونه نوشتار در هالیوود به طور مضحکی به زیر سیاست‌های بین‌نسلی و دستور کار وک سقوط کرده است. این نظرات همجنس‌گرا، نژادپرست و هر نوع فوبیا را نادیده بگیرید، اما شاید بهتر باشد از این نمایش دوری کنید. نیل گیمین ممکن است نویسنده خوبی باشد، اما همان‌طور که در *خدایان آمریکایی* دیدیم، به محض اینکه در اقتباس‌های زنده دخالت می‌کند، کیفیت به طرز عجیبی پایین می‌آید. اما به او بخاطر دفاع از انتخاب‌های بازیگری احترام می‌گذارم. چند قسمت از فصل اول خاص هستند، به ویژه قسمت‌های ۱، ۴ و ۶. بقیه خوب هستند اما ارزش تماشای چندانی ندارند. اوج داستان در میانه فصل انتظارات زیادی را برآورده نمی‌کند و به قدری کم‌اهمیت است که هیچ تأثیر ماندگاری بر جهان ندارد و هیچ‌کس دوباره به آن اشاره نمی‌کند. تا پایان به قدری نسبت به آن بی‌علاقه شدم که حتی برای قسمت اضافی برنگشتم و به گفته‌ها، در آن گربه‌ای وجود دارد. من عاشق گربه‌ها هستم. انتخاب بازیگران عمدتاً خوب است، اما خیلی از نقاط ضعف داستان و جزئیات بی‌فایده وجود دارد. شاید فصل دوم بهتر باشد، چه کسی می‌داند.