فیلم Dances with Wolves 1990

یکی از فیلم‌های مورد علاقه من در تمام دوران‌هاست. نمی‌توانم به یاد بیاورم چند بار آن را دیده‌ام و قطعاً دوباره آن را تماشا خواهم کرد. کوین کاستنر بازی بسیار جذابی ارائه می‌دهد، اما تمام بازیگران دیگر نیز به خوبی نقش‌های خود را ایفا می‌کنند. بیننده به خوبی با فرهنگ و تاریخ لاکوتا آشنا می‌شود و این احترام‌برانگیز است. نسخه‌یExtended این فیلم را تماشا کردم و...

یکی از فیلم‌های مورد علاقه من در تمام دوران‌هاست. نمی‌توانم به یاد بیاورم چند بار آن را دیده‌ام و قطعاً دوباره آن را تماشا خواهم کرد. کوین کاستنر بازی بسیار جذابی ارائه می‌دهد، اما تمام بازیگران دیگر نیز به خوبی نقش‌های خود را ایفا می‌کنند. بیننده به خوبی با فرهنگ و تاریخ لاکوتا آشنا می‌شود و این احترام‌برانگیز است. نسخه‌یExtended این فیلم را تماشا کردم و باید بگویم هر فیلمی که چهار ساعت طول بکشد و در انتها به یک اثر خسته‌کننده تبدیل نشود، شایسته ستایش جدی است. با این حال، _رقصنده با گرگ‌ها_ واقعاً در دایره‌ی علاقه‌مندی‌های من نیست و با اینکه توجه من را جلب کرد، بعید می‌دانم که دوباره آن را تماشا کنم. کاستنر به خوبی می‌داند که چه می‌کند و این عالی است، اما یک فیلم چهار ساعته درباره تاریخ آمریکا با عناصر رمانتیک قوی هرگز نمی‌تواند من را شگفت‌زده کند. تجربه‌ی شخصی من: ★★★ - آن را دوست داشتم. شخصاً توصیه می‌کنم یک بار آن را تماشا کنید. دو بازیگری که در سال‌های اخیر واقعاً با آن‌ها مشکل دارم، یکی تام هنکس و دیگری کوین کاستنر است. روایت یکنواخت او در بیان این داستان از طریق دفترچه‌اش، این داستان زیبای نفس‌گیر را به طور مکرر به یک داستان کند تبدیل می‌کند. او "لیوت. دانبار" است که پس از نزدیک بودن به نیروهای کنفدراسیون در طول جنگ داخلی آمریکا، به یک پایگاه دورافتاده منتقل می‌شود و در آنجا زندگی تنهایی را با تنها یک گرگ ("دو جوراب") سپری می‌کند. این وضعیت تا زمانی ادامه دارد که یک جنگجوی گذری او را در حال دوش گرفتن می‌بیند و به سرعت فرار می‌کند. سپس داستانی آرام و ملایم آغاز می‌شود که رابطه‌ی او با قبیله‌ی همسایه‌اش، Sioux، را به تصویر می‌کشد. این فیلم دارای موسیقی به یادماندنی از جان بری است که با فیلم‌برداری عالی همراه است و تلاش‌های گراهام گرین ("پرنده‌ی لگدزن") و تعدادی از بازیگران بومی آمریکایی دیگر نیز بسیار خوب است. مشکل فقط کوین است. او نیروی محرک تولید است و قطعاً در کارگردانی مهارت‌هایی دارد - اما بازی‌اش... بسیار خواب‌آور است. او به خوبی احساس تنهایی، ترس و شادی که شخصیتش در حین ادغام تدریجی در یک هویت جدید - که گاهی اوقات بسیار خشن است - تجربه می‌کند را منتقل نمی‌کند. داستان نگرش‌های غالب هر دو فرهنگ به یکدیگر، مشکوک بودن و بی‌اعتمادی آن‌ها را به نمایش می‌گذارد - و اگر نقش "دونبار" توسط یک بازیگر با قدرت بیشتری ایفا می‌شد، می‌توانستیم یک فیلم به یاد ماندنی داشته باشیم نه فقط یک فیلم طولانی. با این حال، هنوز هم خوب است - فقط می‌توانست از ستاره‌ی خود انرژی بیشتری بگیرد.