فیلم The Tragedy of Macbeth 2021

"تراژدی مکبث" یک اثر هنری فنی شگفت‌انگیز است که می‌توانست از یک رویکرد متفاوت نسبت به داستان معروف شکسپیر بهره‌مند شود. دنزل واشنگتن و فرانسیس مک‌دورمند هر دو توانایی فوق‌العاده‌ای را به نمایش می‌گذارند، اما واشنگتن در یک اجرا پرانرژی و جذاب، که شامل مونولوگ‌های طولانی و پیچیده است، به وضوح برجسته‌تر است و ممکن است دوباره در فصل جوایز موفقیت کسب کند. جوئل کوئن با کارگردانی...

"تراژدی مکبث" یک اثر هنری فنی شگفت‌انگیز است که می‌توانست از یک رویکرد متفاوت نسبت به داستان معروف شکسپیر بهره‌مند شود. دنزل واشنگتن و فرانسیس مک‌دورمند هر دو توانایی فوق‌العاده‌ای را به نمایش می‌گذارند، اما واشنگتن در یک اجرا پرانرژی و جذاب، که شامل مونولوگ‌های طولانی و پیچیده است، به وضوح برجسته‌تر است و ممکن است دوباره در فصل جوایز موفقیت کسب کند. جوئل کوئن با کارگردانی جسورانه‌اش، روایت آشنا و غیرقابل پیش‌بینی را به تصویر می‌کشد، اما سایر اعضای تیم فنی این فیلم را به تجربه‌ای سینمایی واقعی تبدیل می‌کنند. با داشتن برخی از زیباترین تصاویر سینمایی قرن، برونو دلبونل به طرز خیره‌کننده‌ای سایر عناصر فیلم‌سازی (صدا، لباس، دکور، طراحی تولید) را ارتقا می‌دهد و این فیلم را به یک اثر ضروری برای تماشا تبدیل می‌کند، چه در خانه و چه بهتر در سینما. امتیاز: B+ این فیلم به سلیقه شخصی من چندان نزدیک نیست، اما هنوز هم از "تراژدی مکبث" به اندازه کافی لذت بردم. اجرای دنزل واشنگتن و فرانسیس مک‌دورمند فوق‌العاده است و همیشه انتظار چنین چیزی را از آن‌ها دارم، بنابراین خوشحالم که اینجا نیز این انتظار برآورده شد. سایر بازیگران نیز خوب هستند، از جمله برندان گلیسون و کوری هاوکینز - امیدوارم او را هر چه زودتر به دنیای "مردگان متحرک" برگردانند! می‌دانم که این طراحی عمدی بوده است، اما من از پس‌زمینه‌های مصنوعی و صحنه‌سازی‌های تئاتری چندان خوشم نیامد - هرچند که این موضوع به زنده‌ شدن دنیای فیلم برای من کمک نمی‌کند. سیاه و سفید بودن فیلم جالب است و با وجود موارد ذکر شده، این یک تولید خوب است. امتیاز من 8 از 10 است و این نسخه 2021 به خاطر دو بازیگر اصلی، آن یک دهم اضافی را به خود اختصاص می‌دهد. "تراژدی مکبث" آنقدر خوب است که حتی به منطق یا فقدان آن در مورد یک اشراف‌زاده سیاه‌پوست اسکاتلندی در قرن یازدهم شک نکنم. با این حال، لورنس الیویه و اورسن ولز نیز هر دو نقش اوتلو را بازی کرده‌اند و اگرچه دنزل واشنگتن در یک سطح مشابه با آن‌ها نیست، اما به نزدیک‌ترین حد ممکن به آن‌ها قرار دارد. همچون ولز، واشنگتن حضوری مقتدرانه در صفحه نمایش دارد که به طرز موفقی انتظارات و تصورات ما از ظاهر شخصیت را به چالش می‌کشد و در عین حال نیازهای روان‌شناختی آن را برآورده می‌سازد. این بازیگر، که در توازن بین قدرت جسمی و ناپایداری ذهنی ماهر است، به قدری در جنون مکبث غرق می‌شود که سؤال رنگ پوست به حاشیه می‌رود. فرانسیس مک‌دورمند، که اخیراً به نوعی ترکیبی از فارست گامپ و یک پیت‌بول تبدیل شده است، به طرز شگفت‌انگیزی برای نقش لیدی مکبث متولد شده است؛ زمانی که از "روح‌هایی که به افکار فانی توجه دارند" می‌خواهد او را غیرجنسی کنند، به راحتی می‌توان باور کرد که این درخواست به سرعت پذیرفته شده است. به جرأت می‌توان گفت که هیچ بازیگری نمی‌تواند به اندازه او اراده‌اش را بر واشنگتن تحمیل کند، همان‌طور که وقتی به او می‌گوید "دست‌هایم به رنگ تو هستند [یعنی قرمز از خون پادشاه دانکن]، اما از داشتن چنین قلب سفیدی شرمنده خواهم بود" (عبارتی که با توجه به شرایط، بعد جدیدی پیدا می‌کند). در عین حال، مک‌دورمند می‌تواند با یک نگاه، دنیایی از آسیب‌پذیری ظریف را فراخوانی کند. کارگردان جوئل کوئن، که خود نمایشنامه شکسپیر را به تصویر کشیده، به خوبی با کلمات و موسیقی آن آشناست. این فیلمساز شایستگی زیادی دارد که مواد اصلی را مدرن نکند (که ممکن است ارتباطی با غیبت مشهود برادرش داشته باشد)؛ او و ایتان به عنوان دگراندیشان در کار خود شناخته شده‌اند، اما مکبث احترام می‌طلبد و این دقیقاً چیزی است که کوئن به آن توجه دارد. وفاداری او به متن (که نشان‌دهنده یکپارچگی هنری اوست که خط "کبد یهودی کافر" را دست نخورده باقی گذاشته) و همچنین تصاویر سیاه و سفید فوق‌العاده دلبونل، نورپردازی، ترکیب‌ها، لباس‌ها و طراحی تولید همه نشان‌دهنده تعهد مطلق به دیدگاه شکسپیر است. حتی طول 105 دقیقه‌ای قابل دسترسی آن — برای مقایسه، هملت کنت برانا 242 دقیقه طول دارد (که هر دقیقه‌اش ارزشمند است) — یک توافق تجاری نیست (مکبث یکی از کوتاه‌ترین نمایشنامه‌های شکسپیر است). کوئن به ایستادن بر دوش غول‌ها بسنده نمی‌کند (طراحی صحنه غول‌آسا به نظر می‌رسد که از نسخه 1948 ولز الهام گرفته شده و دنسینان به طور کامل به عنوان یک قلعه تسخیرناپذیر به تصویر کشیده شده است)؛ کلمات جهانی و جاودانه نویسنده اصلی با حس بصری منحصر به فرد کارگردان همخوانی دارد — که یکی از نمونه‌های مورد علاقه من، سولوکی "آیا این یک خنجر است که در برابر من می‌بینم؟" است که به طرز هوشمندانه‌ای در حالی فیلمبرداری شده که مکبث در حال عبور از راهرویی به سمت اتاق دانکن است و دستگیره در به شکل یک خنجر طراحی شده است. سه جادوگر نیز یک پیروزی سبک‌شناسی دیگر هستند، اما می‌توانم همین را درباره کل فیلم بگویم که پتانسیل چالش کشیدن نسخه پولانسکی به عنوان مکبث سینمایی نهایی را دارد.