فیلم Eyes Wide Shut 1999

این مهم نیست که آیا این فیلم بهترین یا بدترین اثر استنلی کوبریک است. این فیلمی است که شما را به تفکر وا می‌دارد. استنلی کوبریک یکی از آن کارگردان‌هایی است که تعداد فیلم‌های کمی ساخته است. در طول چهل سال فعالیتش، او تنها سیزده فیلم بلند ساخته است. اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، تقریباً همه آن‌ها آشنا هستند و به سرعت در زمره آثار برتر...

این مهم نیست که آیا این فیلم بهترین یا بدترین اثر استنلی کوبریک است. این فیلمی است که شما را به تفکر وا می‌دارد. استنلی کوبریک یکی از آن کارگردان‌هایی است که تعداد فیلم‌های کمی ساخته است. در طول چهل سال فعالیتش، او تنها سیزده فیلم بلند ساخته است. اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، تقریباً همه آن‌ها آشنا هستند و به سرعت در زمره آثار برتر سینما قرار می‌گیرند. این فیلم‌ها کامل نیستند و کوبریک هم هرگز فردی بی‌نقص نبود، هرچند که به شدت دقیق و متدیک بود. برخی از فیلم‌های او ممکن است برای بینندگان خوشایند نباشند. اما هر یک از آن‌ها به دلایلی خاص، اثراتی کاملاً منحصر به فرد هستند. در این فیلم، او به بررسی تمایلات، جنسیت و نحوه برخورد ما، چه به‌صورت فردی و چه به‌عنوان یک زوج، با این موضوع می‌پردازد. داستان فیلم حول یک پزشک و همسرش شکل می‌گیرد. یک زوج به ظاهر خوشبخت که پس از یک مهمانی که هر دو با افراد دیگری flirt کردند (بدون عواقب)، دچار مشاجره می‌شوند. همسر او اعتراف می‌کند که مدتی پیش تمایل به داشتن رابطه با مردی دیگر داشته است. این اعتراف پزشک را بی‌سخن می‌کند. آن شب، او نمی‌داند که چه می‌خواهد: تمایل به زنان دیگر دارد، اما از پیش‌روی آن‌ها سر باز می‌زند. اما وقتی یکی از دوستان پیانیستش درباره مهمانی عجیبی پر از زیبایی‌ها که باید در آن با چشم‌بند بازی کند، صحبت می‌کند، او می‌خواهد از نزدیک آن را ببیند. بله، این مهمانی یک ارگانی بزرگ و شیک بود که با عناصری از مراسم مذهبی ناپاک، حس گناه و شهوت را تشدید می‌کرد. البته، مرد بی‌خبر در نهایت شناسایی و افشا می‌شود و از آنجا به بعد، فیلم به تدریج دچار تراکم می‌شود و شخصیت به شدت از آنچه ممکن است برایش پیش بیاید، می‌ترسد. این فیلم ما را به تفکر درباره جنسیت، تک‌همسری و اهمیت وفاداری زناشویی وا می‌دارد. نمی‌دانم در سال 1999 چه حال و هوایی حاکم بود، اما امروز رایج است که زوج‌ها در روابط باز به سر می‌برند، یا سوناها و کلاب‌های سوییینگ نسبتاً مختصری وجود دارند که به طور منظم مهمانی‌های لیبرالی برگزار می‌کنند. هنوز هم یک دنیای جداگانه وجود دارد – مهمانی‌های خصوصی که توسط شبکه‌های اجتماعی سازماندهی می‌شوند و فقط برای مهمانان خاص است – و درست است که ثروتمندان و مشهورها در حفظ حریم خصوصی خود بسیار سخت‌گیرتر هستند، به‌ویژه زمانی که کارهای ناپسند انجام می‌دهند. اما آنچه فیلم به ما ارائه می‌دهد، نه تنها رد تک‌همسری، بلکه این است که بیندیشیم چگونه وقتی واقعاً عاشق می‌شویم، تمام شرکای جنسی دیگر را رها می‌کنیم. مفهوم فداکاری شخصی در تمام طول فیلم جاری است و نشان می‌دهد که بهترین پیوندهایی که در زندگی ایجاد می‌کنیم، شامل انتخاب‌ها و فداکاری‌هایی است که در ازای چیزی بزرگتر انجام می‌دهیم. در واقع، برای خوشبخت بودن در یک ازدواج، باید با چشمان بسته به وسوسه‌ها نگاه کنیم. با داستانی بسیار خوب و به‌خوبی نوشته شده، فیلم به خوبی شخصیت‌ها را توسعه می‌دهد و به ما اجازه می‌دهد آن‌ها را بشناسیم. برای این کار، فیلم از سرعتی آهسته استفاده می‌کند که ممکن است برخی از تماشاگران را خسته کند. انتخاب تام کروز و نیکول کیدمن برای نقش‌های اصلی بسیار تاثیرگذار بود. در آن زمان، آن‌ها زوج زیبای هالیوود بودند و هیچ شکی نیست که کوبریک توانست از شیمی شخصی و خصوصی بسیار زیاد آن‌ها بهره‌برداری کند و آن را به شخصیت‌ها و فیلم منتقل کند. در واقع، ممکن است این فیلم بهترین اثر کوبریک نباشد (که این به نسبی بودن آن برمی‌گردد!) اما برای من، این بهترین فیلم کروز تا به امروز است. از نظر فنی، فیلم دارای جنبه‌های مثبت زیادی است. کوبریک به جزئیات توجهی تقریباً وسواس‌گونه داشت و زمان زیادی را صرف فیلمبرداری کرد. می‌توان دید که هر صحنه به‌طور دقیقی فیلمبرداری شده و دوربین به‌طور دقیق حرکت می‌کند، برش‌ها به صورت جراحی انجام می‌شوند و صحنه‌های بسیار طولانی و به‌خوبی ویرایش شده‌اند که از cinematography و دکوراسیون عالی بهره می‌برند (که در آن، البته، کاخ مهمانی به چشم می‌خورد). مهم‌تر از همه، نحوه کارگردان در کار با محیط و تنش است که به‌طور فزاینده‌ای و تقریباً قابل لمس رشد می‌کند. در این فیلم، صحنه‌های برهنگی زیادی وجود دارد، از جمله برهنگی frontal (خود کیدمن نیز صحنه‌هایی دارد که تقریباً برهنه است) و برخی صحنه‌های جنسی که اگرچه صریح نیستند، اما بسیار بصری هستند. با این حال، جالب است که فیلم به‌طرز شگفت‌انگیزی چندان شهوانی نیست. فکر می‌کنم کارگردان نمی‌خواست که سکس ما را حواس‌پرت کند یا آن تنشی را که به دنبالش بود، قطع کند. در مورد صدا و موسیقی متن، فکر می‌کنم کارش را به خوبی انجام می‌دهد، اما به‌طور خاص قابل توجه نیست.