فیلم The Big Short 2015

فیلمی عالی به نظر من. بازیگران فوق‌العاده و دارای ویژگی‌های خاص هستند. ریتم فیلم محکم و به شدت درگیرکننده است. موضوع موردعلاقه من، بحران اقتصادی جهانی ۲۰۰۸ است. این فیلم بسیاری از جنبه‌های فنی را که برای اکثر ما ناآشناست، از جمله افرادی که به شدت تحت تأثیر این فاجعه قرار گرفته‌اند، توضیح می‌دهد. فراتر از جزئیات فنی، چهار نقش اصلی در این رویداد بینش‌های فلسفی...

فیلمی عالی به نظر من. بازیگران فوق‌العاده و دارای ویژگی‌های خاص هستند. ریتم فیلم محکم و به شدت درگیرکننده است. موضوع موردعلاقه من، بحران اقتصادی جهانی ۲۰۰۸ است. این فیلم بسیاری از جنبه‌های فنی را که برای اکثر ما ناآشناست، از جمله افرادی که به شدت تحت تأثیر این فاجعه قرار گرفته‌اند، توضیح می‌دهد. فراتر از جزئیات فنی، چهار نقش اصلی در این رویداد بینش‌های فلسفی متفاوتی دارند: مایکل بوری ـ واقع‌گرا، عینی، آگاه به تاریخ بن ریکرت و دوستان ـ قانون مورفی جارِد ونِت ـ عدم اعتماد به شرکت‌های بزرگ مارک باوم ـ باور به عدالت، حتی در برابر پول در پایان، ۱۰۰٪ توصیه می‌شود. به طور کلی، آدام مک‌کی به طرز شگفت‌انگیزی موفق شد فیلمی درباره تقلب در وام‌های مسکن بسازد که هم به شدت سرگرم‌کننده و هم آموزنده است. آیا ممکن است یک فیلم جدی به این خوبی نوشته شده، بازی شده و فیلم‌برداری شده، توسط همان فردی کارگردانی شده باشد که فیلم‌های «مرد اخبار»، «شب‌های تالادگا» و «برادران استپ» را ساخته است؟ می‌دانم! واقعاً شگفت‌انگیز است! اما آدام مک‌کی با یک گروه بازیگری فوق‌العاده و داستان‌گویی درخشان این کار را به خوبی انجام داد و از چند روایت برای حفظ سرعت فیلم استفاده کرد. «شورت بزرگ» به خوبی آگاه بود که برخی از توضیحات لازم آن پیچیده و خسته‌کننده هستند، بنابراین راه‌های هوشمندانه و سرگرم‌کننده‌ای برای ارائه این جزئیات دشوار پیدا کرد بدون اینکه مخاطب خود را از دست بدهد. به عنوان کسی که معمولاً برای جلب توجه نیاز به انفجارها و تعقیب خودروها دارد، نمی‌توانم باور کنم که چقدر از این فیلم لذت بردم. «شورت بزرگ» فیلمی روشنگر است که داستان پیچیده‌ای را با سرعتی سرگرم‌کننده و سریع روایت می‌کند و مخاطب را درگیر و سرگرم نگه می‌دارد. این فیلم ارزیابی جذابی از وقایع وال‌استریت قبل از بحران اقتصادی جهانی است که با فروپاشی بازار وام‌های مسکن آمریکایی در اواسط دهه ۲۰۰۰ آغاز شد. کریستین بیل، رایان گاسلینگ و استیو کارل در نقش سه مردی که خطرات را شناسایی و درک می‌کنند و از نقاط ضعف بهره‌برداری می‌کنند، فوق‌العاده هستند؛ و در نهایت، نماد استانداردهای به شدت ناکافی نظارت و درک از سوی بازار و دولت هستند؛ همراه با درجاتی از طمع که باعث می‌شود تا ماییداس هم شرمنده شود. ریتم فیلم بسیار جذاب است - رشته‌های موازی زیادی که به تدریج به هم می‌پیوندند و یک روایت قانع‌کننده را ایجاد می‌کنند که به خوبی توسط بازیگران در اوج خود ارائه می‌شود و اقتباسی سریع و محکم از کتاب گاهی شگفت‌انگیز مایکل لوئیس است. تکنیک استفاده از سلبریتی‌های واقعی (مانند مارگو رابی و سلنا گومز) برای توضیح برخی از جنبه‌های پیچیده این فرآیندها مؤثر است، و بازیگران مکمل - به ویژه برد پیت (که مرا به یاد رابرت ردفورد می‌اندازد) - به خوبی به این داستان افزوده می‌شوند. او شاید منفورترین همه بود: او از دام‌هایی که ممکن است برای مردم عادی در طرح‌هایشان ایجاد شود، آگاه بود، اما با این حال به کار خود ادامه داد. راف اسپال و فین ویتراک نیز به این موضوع به طرز فوق‌العاده‌ای اضافه می‌شوند. با این حال، آنچه که کم دارد، هرگونه بعد سیاسی است. این فیلم به خوبی به افراط‌های کسب‌وکارها می‌پردازد، اما به ناکارآمدی‌های ناظران و سیاستمداران توجهی نمی‌کند، که این موضوع ما را با نوعی تعصب نسبت به complicity بسیاری بیشتر از فقط بانکداران در این فاجعه مواجه می‌کند. این فیلم دارای درجه‌ای از انسانیت نازک بافته شده است، اما متأسفانه به وضوح نشان می‌دهد که چگونه ولخرجی و طمع در غیاب هرگونه حس واقعی از شرافت یا یکپارچگی پیروز شد. ده دقیقه آخر به‌ویژه تأثیرگذار است - یا باید بگویم پیش‌گویانه؟