فیلم Contact 1997

این فیلم یکی از فیلم‌های علمی تخیلی محبوب من از دهه نود است. داستان هوشمندانه و بازیگری و کارگردانی آن عالی است و جلوه‌های ویژه‌اش به پیشرفت داستان کمک می‌کند. جودی فاستر، که از بازیگران معاصر مورد علاقه‌ام است، در این فیلم به خوبی درخشیده و برایم جالب است که چگونه از استعدادش در این سال‌ها استفاده شده است. شخصاً من همیشه نگران این بوده‌ام که...

این فیلم یکی از فیلم‌های علمی تخیلی محبوب من از دهه نود است. داستان هوشمندانه و بازیگری و کارگردانی آن عالی است و جلوه‌های ویژه‌اش به پیشرفت داستان کمک می‌کند. جودی فاستر، که از بازیگران معاصر مورد علاقه‌ام است، در این فیلم به خوبی درخشیده و برایم جالب است که چگونه از استعدادش در این سال‌ها استفاده شده است. شخصاً من همیشه نگران این بوده‌ام که ساکنان دیگر دنیاها چه نظری درباره‌ی تمدن ما داشته باشند. خوشبختانه تا به حال نتوانسته‌ام خوابم را به خاطر این نگرانی از دست بدهم. اما همانطور که در آهنگ کلاسیک "Stairway to Heaven" گروه لد زپلین گفته می‌شود، این موضوع مرا به تفکر وامی‌دارد. در این فیلم، مانند بسیاری از فیلم‌های دیگر، دیدار فرهنگ‌های مختلف چندان هیجان‌انگیز نیست. به نظر من، یکی از سخت‌ترین کارها در سینما پایان دادن به یک فیلم است. در اینجا، پایان نسبتاً خوب اما غیرقابل توجه، مانع از دریافت امتیاز کامل از من می‌شود. با این حال، این فیلم ارزش تماشا و دوباره دیدن را دارد و نشان می‌دهد که متیو مک‌کانهی واقعاً می‌تواند بازی کند. یکی از شخصیت‌ها که در اوایل فیلم معرفی می‌شود، "کنت کلارک" نام دارد و من نتوانستم از این واقعیت بگذرم که هیچ‌کس هرگز اشاره نمی‌کند که نام او از شخصیت "بیزارو" الهام گرفته شده است. این فیلم در مرز بین شگفتی کودکانه "ملاقات نزدیک از نوع سوم" و واقع‌گرایی بزرگسالانه "اد آسترا" قرار دارد. این موضوع به معنای آن است که "تماس" نه به‌طور کامل به یک سمت گرایش دارد و نه به سمت دیگر. پیام داستان این است که ممکن است زندگی هوشمند بیگانه وجود داشته باشد، اما ممکن است هم وجود نداشته باشد. اگرچه هیچ چیز ذاتی اشتباهی در ابهام وجود ندارد، اما در این فیلم مبالغ هنگفتی از پول، منابع فیزیکی و نیروی انسانی صرف می‌شود، و تمام این تلاش‌ها تنها به این نتیجه می‌رسد که شاید بیگانه‌ها وجود نداشته باشند، جز در ترفندهای پیچیده و ذهن‌های تأثیرپذیر. این نتیجه برای بسیاری از بینندگان، از جمله من، کاملاً پیش‌بینی‌پذیر است. اگرچه بیگانه‌ها در فیلم واقعی بودند، هنوز هم چندان رضایت‌بخش نیستند. فقط یک بیگانه را می‌بینیم که در قالب پدر مرحوم دکتر الی آررووی (جودی فاستر) ظاهر می‌شود. صحنه ملاقات الی با بیگانه در ساحلی به تصویر کشیده شده که به یک نقاشی که او در نه سالگی کشیده است، شبیه‌سازی شده است. این فیلم بیشتر درست می‌گوید تا نادرست، و به نوعی یک ادای احترام به کارل ساگان است. موضوع زندگی بیگانه همیشه برای سینما اهمیت دارد و یکی از موضوعات محکم در علم تخیلی است. این فیلم داستانی محکم و باورپذیر ارائه می‌دهد، اما در تلاش برای معرفی اکشن و هیجان، به طور کلی گم می‌شود. یکی از جنبه‌های مثبت این فیلم، نحوه‌ای منطقی و قابل فهم در توضیح موضوعات علمی پیچیده است. با توجه به همکاری کارل ساگان در این پروژه، به راحتی می‌توان فهمید که چرا این فیلم این‌قدر محکم به نظر می‌رسد. از نظر فنی، فیلم به استانداردهای یک فیلم علمی تخیلی از اواخر دهه نود نزدیک است. اگرچه برخی نوآوری‌ها مانند جلوه‌های ویژه کامپیوتری وجود دارد، اما برخی جنبه‌ها واقعاً موثر نیستند. با اینکه برخی جلوه‌های بصری کیفیت بالایی دارند، فیلم‌برداری به اندازه کافی جذاب نیست. جودی فاستر بازیگر توانمندی است که قابل تحسین است. او به خوبی نقش خود را ایفا کرده و کارش در طول فیلم رضایت‌بخش است. با این حال، متیو مک‌کانهی در این فیلم به گونه‌ای نقش‌آفرینی کرده که به نظر می‌رسد صرفاً برای درآمدزایی در آنجا بوده و هیچ علاقه‌ای به پروژه نداشته است. سناریو نقاط قوت و ضعف واضحی دارد. بحث‌های علمی و موضوع ارسال اطلاعات از طریق سیگنال‌ها بسیار مهم و خوب به تصویر کشیده شده است. اما وقتی فیلم به سمت دخالت دولت و ناسا می‌رود، به نوعی اکشن غیرضروری و اغراق‌آمیز متمایل می‌شود که با آنچه قبلاً ارائه شده است، در تضاد است. این اشتباه قابل توجهی است که کارگردان از آن درس نمی‌گیرد.