فیلم Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody 2022

من تعجب می‌کنم چرا نام او را به عنوان عنوان فیلم اضافه کرده‌اند؟ آیا ممکن است به این دلیل باشد که سازندگان فیلم می‌دانستند که "میراث" این خواننده once celebrated به طور عمده کاهش یافته است؟ نمی‌توانم به یاد بیاورم که آخرین بار کی یکی از آهنگ‌های او را در رادیو شنیدم. بزرگ‌تر از "بیتلز"؟ خوب، نائومی آکی تمام وجودش را در این اجرا می‌گذارد،...

من تعجب می‌کنم چرا نام او را به عنوان عنوان فیلم اضافه کرده‌اند؟ آیا ممکن است به این دلیل باشد که سازندگان فیلم می‌دانستند که "میراث" این خواننده once celebrated به طور عمده کاهش یافته است؟ نمی‌توانم به یاد بیاورم که آخرین بار کی یکی از آهنگ‌های او را در رادیو شنیدم. بزرگ‌تر از "بیتلز"؟ خوب، نائومی آکی تمام وجودش را در این اجرا می‌گذارد، اما آیا هرگز او را در حال نواختن پیانو، برداشتن گیتار یا زدن تمبک می‌بینیم؟ از همان ابتدا که او توسط کلایو دیویس (با بازی استنلی توچی)، که یکی از تهیه‌کنندگان این فیلم است، کشف می‌شود، متوجه می‌شویم که او آهنگ نمی‌نویسد. پس چه چیزی برای به یاد آوردن وجود دارد؟ این فیلم داستانی به نسبت غم‌انگیز و سطحی از زنی را روایت می‌کند که در خانواده‌ای موسیقیایی به دنیا آمده و به نظر می‌رسد از یک تصمیم بد به تصمیم بد دیگر می‌رود - تحت تأثیر یک جنسیت گیج، مشروبات الکلی، مواد مخدر و جاه‌طلبی - ترکیبی سمی برای هر کسی. این روایت بسیار گمانه‌زنی شده، تلاشی برای عمق دادن به شخصیت‌ها نمی‌کند. این فیلم سعی ندارد ما را در استرس‌های این زن که مدتی دنیا زیر پایش بود، شریک کند، اما برای او همه چیز خیلی بیش از حد بود - به ویژه زمانی که متوجه می‌شود نزدیک‌ترین افراد به او در حال خیانت و یا دزدی از او هستند. از ما می‌خواهد که دلسوز باشیم اما بینش کمی در مورد آنچه که او را به حرکت درآورد، ارائه می‌دهد. صحنه‌های کوتاه و سطحی با شوهر بی‌ثباتش بابی براون (با بازی آشتون سندرز) به شدت سریع هستند و بنابراین چندان غیرمنتظره نیست که او برای او مناسب نباشد. توچی با مهارت به عنوان یک خیرخواه مهربان و دلسوز به نمایش درمی‌آید اما دوباره، نقش او چیز زیادی ندارد زیرا او به نظر می‌رسد که نمی‌تواند از سقوط او به گرداب ناامیدی و بیماری جلوگیری کند. داستان واقعی این خواننده الهام‌بخش پر از چرخش‌ها، پیروزی‌ها و شکست‌هاست. زندگی عاطفی او به شدت طوفانی بود. با این حال، این فیلم سرد و روال‌وار است. من احساس نکردم که درگیر هستم، واقعاً احساس نکردم که خیلی برای او اهمیت می‌دهم. از طرف مثبت، گهگاه یادآور آهنگ‌های اصلی درخشان و دامنه صوتی شگفت‌انگیز او هستیم (اگرچه خانم آکی نمی‌خواند) و یادآوری می‌شود که او چقدر سرگرم‌کننده بود، اما من این فیلم را تنها در سینما تماشا کردم و شاید این می‌گوید که کیفیت این بیوگرافی نسبتاً ناامیدکننده و تاریخی می‌توانست خیلی بهتر باشد اگر بیشتر بر روی استعدادهای این زن شگفت‌انگیز تمرکز می‌کرد و کمتر بر روی ملودرام‌های مرتبط. فیلم به خوبی ساخته شده است، به گفته من. من حتی نمی‌دانستم که این فیلم وجود دارد تا اینکه یک یا دو هفته پیش دعوت شدم که آن را تماشا کنم، که تعجب‌آور است زیرا تصور می‌کنم یک بیوگرافی از ویتنی هوستون باید به اندازه کافی تبلیغ شده باشد که من آن را در وب دیده باشم - شاید فقط به طور تصادفی آن را از دست داده‌ام؟ به هر حال، من به شدت پیشنهاد می‌کنم "ویتنی هوستون: می‌خواهم با کسی برقصم". من متخصص هوستون نیستم اما البته آهنگ‌های برتر او و مشکلات شخصی متأسفانه‌اش را می‌شناختم. احساس می‌کنم فیلم در پوشش تمام جنبه‌ها کار قابل قبولی انجام می‌دهد - به نظر من، ریتم آن بسیار عالی است. تصور می‌کنم که در بعضی جاها با حقیقت دستکاری کرده باشد، اما این برای من خیلی مهم نیست. نائومی آکی در نقش اصلی فوق‌العاده است و این اولین اجرای اوست که من تماشا کرده‌ام. امیدوارم بیشتر ببینم! بقیه بازیگران، از جمله استنلی توچی، آشتون سندرز، تامارا تونی، نافسا ویلیامز و کلارک پیترز، به ویژه دومی، نیز در طول فیلم بسیار خوب هستند. مدت زمان فیلم به نظر من مناسب بود و موسیقی نیز - همان‌طور که انتظار می‌رفت - عالی است. هوستون واقعاً تعداد زیادی آهنگ موفق ساخت! فیلم ویتنی هوستون یک تولید است که غالباً نادیده گرفته می‌شود و عملکرد آن در باکس آفیس ممکن است به دلیل اینکه بیشتر مناسب پخش آنلاین است تا یک اکران سینمایی سنتی، دچار مشکل باشد. این فیلم بیشتر بر زندگی شخصی هوستون تمرکز دارد، به ویژه رابطه‌اش با بابی براون و مشکلاتش با مصرف مواد مخدر، به جای نمایش استعدادهای موسیقی‌اش. تأکید کافی بر موسیقی‌اش که طرفداران ممکن است انتظار داشته باشند، وجود ندارد و به رویکرد داستانی متفاوتی تمایل دارد. در حالی که ممکن است این فیلم به اندازه‌ای که انتظار می‌رفت با مخاطب ارتباط برقرار نکرده باشد، اما همچنان به عنوان یادآوری از استعداد استثنایی ویتنی هوستون به عنوان یک خواننده عمل کرد. بازی بازیگر اصلی در نقش هوستون، هرچند که به طور گسترده شناخته نشده است، تأثیر کلی فیلم را کاهش نداد. با این حال، انتخاب بازیگر برای این نقش ممکن است در نقص‌های درک شده فیلم نقشی ایفا کرده و نتوانسته باشد buzz قابل توجهی ایجاد کند. با وجود نقص‌هایش، این فیلم توانست علاقه‌مندی به موسیقی ویتنی هوستون را ایجاد کند و بینندگان را به کشف دوباره آهنگ‌های جاودانه‌اش ترغیب کند. در حالی که فیلم نتوانسته به اوج موفقیت مورد نظرش برسد، اما همچنان به عنوان یک ادای احترام به میراث و مشارکت‌های موسیقایی هوستون عمل کرد.