فیلم Coyote Ugly 2000

فیلم 'Coyote Ugly' را در روز اول اکرانش در نیویورک در سال 2000 دیدم، درست قبل از اینکه به اروپا برگردم. این فیلم یک کمدی رمانتیک جذاب است که به خوبی برای نسلی که با فیلم‌هایی مانند 'Flashdance' و 'Saturday Night Fever' بزرگ نشده‌اند، مناسب است. پایپر پرابو نقش یک ترانه‌نویس جوان و آرزوهایش را بازی می‌کند که می‌خواهد یک قرارداد بزرگ با یک شرکت ضبط موسیقی...

فیلم 'Coyote Ugly' را در روز اول اکرانش در نیویورک در سال 2000 دیدم، درست قبل از اینکه به اروپا برگردم. این فیلم یک کمدی رمانتیک جذاب است که به خوبی برای نسلی که با فیلم‌هایی مانند 'Flashdance' و 'Saturday Night Fever' بزرگ نشده‌اند، مناسب است. پایپر پرابو نقش یک ترانه‌نویس جوان و آرزوهایش را بازی می‌کند که می‌خواهد یک قرارداد بزرگ با یک شرکت ضبط موسیقی بگیرد، ترانه بنویسد و سپس با خیال راحت شاهد اجرای موسیقی‌اش توسط دیگران باشد. اما واقعیت، یک مانع کوچک است. اگرچه داستان خیلی شگفت‌انگیز نیست، اما به طور محکم و منسجم روایت شده است. ما می‌فهمیم که چرا او به بار رقصیدن می‌رود (بدون لو دادن داستان). و همزمان درک می‌کنیم که چرا پدرش ناامید است. جان گودمن نقش خوبی را ایفا می‌کند. در برخی مواقع، رابطه آنها مرا به یاد رابطه مادونا و دنی آیلو در موزیک ویدئو 'Father Don't Preach' می‌اندازد. پدر به‌ناچار شاهد بزرگ شدن دخترش است و او فقط می‌خواهد که پدرش به او افتخار کند. بعد از اینکه تریلر را در تلویزیون دیدم، بلافاصله به سالون واقعی Coyote Ugly در خیابان 1 رفتم که این فیلم بر اساس آن ساخته شده است. بار واقعی به اندازه نسخه سینمایی‌اش پر زرق و برق نیست، اما به مشتریان آزار دهنده با آبجو شلنگ می‌زنند و در آنجا رقصیدن روی بار وجود دارد. البته این رقصیدن توسط مشتریان زن، نه پیشخدمت‌ها، انجام می‌شود. اگر چیزی سفارش دهید که آنها سرو نمی‌کنند (هر چیزی به جز آبجو و جک دنیلز)، ممکن است با شما تند صحبت کنند و با مشتریان شات می‌نوشند. نکته جالب این است که در فیلم توضیح داده می‌شود چرا آنها مست نمی‌شوند. می‌دانم، می‌دانم، ما قبلاً 'Flashdance' را داریم، اما مشکلی ندارم اگر این نوع داستان‌ها به‌روز شوند. هرچند که صدای موسیقی می‌توانست کمی مدرن‌تر باشد. این فیلم رمانتیک با لم‌های کمدی، بیشتر زمانش را صرف نشان دادن زنان بسیار جذاب در لباس‌های تنگ و کوتاه می‌کند که به طور حسی در جوی از جوک و فساد می‌رقصند. این فیلم به وضوح برای یک مخاطب هتروجنسی طراحی شده است. در سال 2000، نمی‌دانم آیا این فیلم امروز ممکن است بدون اینکه به سرعت به نرینه‌گرایی متهم شود و تصویری کلیشه‌ای و جنسی از زنان ارائه دهد. حالا بیایید درباره نکات مثبت صحبت کنیم. یکی از این نکات، شاید بهترین، موسیقی فوق‌العاده‌اش است که بهترین آهنگ‌ها را در یکی از بهترین آلبوم‌های غیر اصلی دهه جمع‌آوری کرده است: “The Right Kind of Wrong” و “Can't Fight the Moonlight” به قدری خوب هستند که همه ما آنها را می‌شناسیم. موسیقی در اینجا به قدری مهم است که به نوعی بیشتر شبیه یک موزیک ویدئو است تا یک فیلم: شخصیت اصلی یک ترانه‌نویس است که سعی دارد در بازار موسیقی موفق شود، اما کشف می‌کند که خوب می‌خواند و به یکی از جذاب‌ترین جاذبه‌های یک کلوب شبانه تبدیل می‌شود. سناریوها به اندازه کافی قانع‌کننده هستند تا ما بتوانیم به آنها باور داشته باشیم، به‌ویژه با توجه به اینکه واقعاً چنین بارهایی در نیویورک وجود دارد. با این حال، در مهمانی‌ها آنقدر اغراق وجود دارد که برای من باور کردن یک فضای تجاری معتبر و قانونی دشوار است. ویرایش حداقلی و گاهی سست و فیلم‌برداری که به شدت به رنگ‌های قرمز تکیه دارد، جنبه‌های فنی این فیلم را به سمت منفی سوق می‌دهد. علاوه بر آهنگ‌های خوب، زیبایی بازیگران نیز وجود دارد، با بازیگران جوان و باریک که با بدن‌های فوق‌العاده و مهارت‌های رقص خوب، کمبود تجربه‌شان را جبران می‌کنند: پایپر پرابو، ماریا بِلّو، تایرا بنکس، ایزابللا میکو، بریجیت موینهان و آدام گارسیا. متأسفانه زیبایی فیزیکی به استعداد تبدیل نمی‌شود: زیرا انتخاب بازیگران بر اساس توانایی‌های آنها نبوده است، هیچ‌کدام از آنها یک اجرای الهام‌بخش ارائه نمی‌دهند. آنها یک گروه کامل از بی‌استعدادها هستند و در این مرحله، فیلم بسیار ضعیف است. به انصاف بیفزاییم که جان گودمن، تنها بازیگر خوب اینجا، به ما نشان می‌دهد که چگونه می‌توان در شخصیتی باGrace و کمدی فوق‌العاده بازی کرد. تمام اینها، با این حال، تنها موانع کوچکی در مسیر طولانی تولیدی هستند که می‌توانست حتی خوب باشد اگر داستان خوبی را برای ما تعریف می‌کرد. فیلم در سناریو و داستانی که روایت می‌شود سقوط می‌کند، مانند یک مدل تازه‌کار که در حین نمایش هر دو پاشنه را می‌شکند. در حین تماشای فیلم، بارها از خودم پرسیدم که سناریو کجاست، زیرا تمام آن سفر به شهر و آینده در دنیای نمایش به قدری کلیشه‌ای و تکراری است که غیرقابل قبول است. هیچ عمق و محتوایی وجود ندارد و آن رمانتیک شیرین، بدون هیچ شیمی و منطقی... بسیار احمقانه و با دیالوگ‌هایی غیرقابل قبول و ضعیف نوشته شده است. 'COYOTE UGLY فوق‌العاده است.' 'Coyote Ugly' پنیر محکم و من اینجا برای آن هستم. چیز خاصی برای گفتن در مورد این فیلم وجود ندارد، یا از آن لذت می‌برید یا نمی‌برید؛ شک دارم که میانه‌ای وجود داشته باشد. برای من، این فیلم کار می‌کند. ریتم خوبی دارد و بازی بازیگران هم خوب است، همچنین موسیقی به خوبی انتخاب شده است. من مطمئنم که این فیلم را در جوانی دیده‌ام، اما آنقدر زمان گذشته که آن را در اینجا ثبت نکرده‌ام. نمی‌توانم بگویم که در حین تماشا کاملاً به یادش آوردم، هرچند بسیاری از صحنه‌ها برایم آشنا بود و بازیگران اصلی را به خاطر می‌آوردم. در مورد بازیگران اصلی، پایپر پرابو به عنوان نقش اول خوب است. ماریا بِلّو، جان گودمن و آدام گارسیا هم عملکرد خوبی دارند. به تازگی متوجه شدم که این فیلم همان کارگردان 'Kangaroo Jack' را دارد. دیوید مک‌نالی واقعاً این دو کلاسیک را ساخته و از صنعت خارج شده است، چه ستاره‌ای!