فیلم Weekend 1967

در طول دهه 1960، ژان-لوک گدار با سبکی جسور، عجیب و آزمایشی که او را مشهور کرد، ادامه داد و به یکی از ارکان موج نو فرانسه تبدیل شد. اما آثار او به تدریج نشان‌دهنده‌ی آگاهی سیاسی‌ای بود که از انفجار جامعه مصرف‌گرایی آن دهه نشأت می‌گرفت. به نظر او، طبقه ثروتمند روز به روز خودخواه‌تر و درگیر رقابت‌های بی‌رحمانه می‌شدند، در حالی که بی‌نوایان...

در طول دهه 1960، ژان-لوک گدار با سبکی جسور، عجیب و آزمایشی که او را مشهور کرد، ادامه داد و به یکی از ارکان موج نو فرانسه تبدیل شد. اما آثار او به تدریج نشان‌دهنده‌ی آگاهی سیاسی‌ای بود که از انفجار جامعه مصرف‌گرایی آن دهه نشأت می‌گرفت. به نظر او، طبقه ثروتمند روز به روز خودخواه‌تر و درگیر رقابت‌های بی‌رحمانه می‌شدند، در حالی که بی‌نوایان جهان نمی‌توانستند بی‌تفاوت بایستند. جامعه به وضوح در حال فروپاشی بود و فیلم «آخرهفته» او در سال 1967، تصویری ابزورد از این فروپاشی در مدت یک ساعت و چهل و پنج دقیقه ارائه می‌دهد. این فیلم قطعاً نقطه ورود مناسبی به دنیای گدار نیست؛ اگر با آثار او آشنا نیستید، ابتدا «نفس‌نفس‌زنان» یا «تحقیر» را ببینید، اما این فیلم به‌عنوان نقطه اوج دهه اول سینمای او شگفت‌انگیز است. زوج متاهل رولان (ژان یان) و کوریین (میرای دارک) یک آخر هفته از پاریس به خانه والدین کوریین می‌روند، زیرا پدرش در حال مرگ است و آن‌ها می‌خواهند سهم خود را از ارث بگیرند. رابطه آن‌ها با والدین کوریین به طور کامل بر پایه پول است و هر دو به طور مخفیانه با افرادی دیگر رابطه دارند و هر یک برنامه‌ریزی کرده‌اند که بعداً دیگری را کنار بگذارند و با معشوق‌های خود فرار کنند. به محض اینکه رولان و کوریین به جاده می‌زنند، به نظر می‌رسد که تمدن در اطراف آن‌ها ناپدید شده است: مردم به شدت بر سر مسائل جزئی در حال جنگیدن هستند، جاده خروجی پاریس به یک ترافیک بی‌پایان تبدیل شده و حاشیه جاده پر از تصادف‌های ماشین و قربانیان خونین آن‌هاست. «آخرهفته» پرتره‌ای بزرگ از رذالت انسانی است مانند «دوزخ» دانته. حتی زمانی که کوریین و رولان با گروهی از هیپی‌ها روبرو می‌شوند، این رویاهای ایده‌آل‌گرا که با نظم بی‌رحمانه جامعه سرمایه‌داری مخالفند، با خشونت زیادی مواجه می‌شوند. گدار بسیار پیشگویانه عمل کرده است: او این فیلم را یک سال قبل از رویدادهای مه 1968 ساخته و پیش‌بینی کرده بود که جوانان به شورش خواهند پرداخت، اما همچنین انتظار داشت که جوانان همان معایب سیستمی را که سرنگون کردند، تکرار کنند. از نظر بصری، «آخرهفته» به اندازه هر یک از فیلم‌های رنگی دیگر گدار در آن زمان لذت‌بخش است و حس هنر پاپ را منتقل می‌کند. گدار و فیلمبردارش، راؤول کوتار، چشمی تیز برای رنگ‌ها داشتند، به ویژه رنگ‌های قرمز، سفید و آبی از پرچم فرانسه، اما تمامی رنگ‌ها در صفحه نمایش جسور و الکتریکی هستند. یک لذت بزرگ برای علاقه‌مندان به سینما، چندین شات طولانی است که نیاز به مهارت زیادی برای فیلمبرداری دارد، مانند ترافیک طولانی. در این شات‌ها، شعر زیادی وجود دارد: نمی‌دانم چرا، اما یک برداشت طولانی که در آن یک پیانیست سوئیت موزارت را برای جمعی از کشاورزان در یک حیاط می‌نوازد و آن ویازمینسکی (در نقشی بدون دیالوگ) به او نزدیک می‌شود، به اندازه هر چیزی از Tarkovsky برای من احساسی است. تا این مرحله، فیلم‌های گدار فرض می‌کنند که بیننده فردی روشنفکر است، کسی که بخشی از ادبیات کلاسیک را خوانده و از منازعات سیاسی نه تنها در زمان خود، بلکه از قرن هجدهم نیز آگاه است. بنابراین، وقتی کوریین و رولان در اطراف تصادف خودرویشان گم شده‌اند، با شخصیت تاریخی سن-ژوست از انقلاب فرانسه روبرو می‌شوند (یکی از دو نقش جالب که توسط ژان-پی‌یر لئود بازی می‌شود) که به طرز ابزوردی از نوشته‌هایش سخن می‌گوید. سپس با تام تام و امیلی برونته ملاقات می‌کنند. با نزدیک شدن به اوج فیلم، دو نماینده از دنیای سوم، کارگران زباله‌گرد آفریقایی و عرب که قهرمانان ما از آن‌ها درخواست سواری می‌کنند، متن مارکسیستی انقلابی را با طول و تفصیل قرائت می‌کنند. و یک صحنه که در آن کوریین یک تجربه جنسی را برای معشوقش بازگو می‌کند، پارودی از «پرونده» اینگمار برگمان است که سال گذشته اکران شده بود. انتشار مجدد «آخرهفته» بر روی بلوری توسط Criterion یک رویداد خوشایند است. بوم هنر پاپ فیلم‌های رنگی گدار از دهه 1960 در این فرمت با وضوح بالاتر بهتر از نسخه‌های قدیمی دی‌وی‌دی به نمایش درمی‌آید. همچنین اضافات Criterion لذت‌بخش و آموزنده هستند. بینندگانی که قبلاً با زمینه ادبی/سیاسی/اجتماعی گدار آشنا نیستند، از یک مقاله بصری 20 دقیقه‌ای توسط کنت جونز که بیشتر ارجاعات فیلم را توضیح می‌دهد، و همچنین برخی از تحولات معاصر در زندگی گدار که به‌طور مستقیم در فیلم نشان داده نشده‌اند، اما آن را به آنچه هست تبدیل کرده‌اند، قدردانی خواهند کرد. مصاحبه‌هایی با بازیگران اصلی از تلویزیون فرانسه درست قبل از انتشار فیلم در 1968 وجود دارد که آن‌ها توضیح می‌دهند که کار کردن با گدار چقدر فوق‌العاده بوده است، هرچند که متوجه می‌شویم آن‌ها فیلم نهایی را ندیده‌اند و ممکن است از سرعت آنارشیستی و تبلیغی آن شگفت‌زده شده باشند. نقش «ساخت فیلم» توسط مصاحبه‌های نسبتاً جدید با فیلمبردار راؤول کوتار و دستیار کارگردان کلاود میرلر ارائه می‌شود.